Πέμπτη βράδυ, με όλα τα αίσχη που συμβαίνουν στη χώρα όπως και στον κόσμο (πόλεμοι, ξεριζωμοί, καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, νόμων, πόρων, οικονομίας, Διεθνούς Δικαίου κλπ κλπ), αναρωτιέμαι: πως μπορούμε να παθιαζόμαστε για την πατρίδα και τη φυλή μας, με τέτοιο μπαστάρδεμα εν έτει 2020, όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις μας εμπορεύονται, εργαλειοποιούν, αφανίζουν, ανακατεύουν και χρησιμοποιούν. Έτσι, η έξοδος, αποτελεί ανάσα και διάλειμμα, με πρόσβαση σε αυτό το ξένο και διαφορετικό πρότυπο που θέλουμε να φτάσουμε (αρκεί να είναι Αμερικάνικο ή Ευρωπαϊκό, ώστε να εξασφαλίζει την κάλυψη της ΄αλλοίωσης΄).
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου
Λίγο πριν τις 21:30, με επιρροές από τη βιομηχανική και noise electro ροκ (βλέπε Soft Moon), οι Acid Barretts, καλλιεργούν μία shoegaze αισθητική, μέσα από την κιθάρα και το μπάσο, που πατάνε στις προηχογραφημένες μουσικές τους συνθέσεις. Η παρατήρησή μου σε αυτό το σημείο, επικαλείται τη διάσταση των φυσικών μουσικών οργάνων, που δεν εκμεταλλεύεται το έπακρό της. Η φωνή είναι τεχνικά μικροφωνισμένη, σχετικά παραγκωνισμένη, αν και δίνει χρώμα και τσαχπινιά. Οι μίνι σε διάρκεια και ένταση τσιρίδες λέξεων, δίνουν την αίσθηση πως προέρχονται από κάπου αλλού, από μακριά, μα προλαβαίνουν να ηχήσουν στο χώρο, πριν τερματίσουν οριστικά., μου άρεσαν. Μία ψυχεδελική διάθεση δημιουργείται από τα παραμορφωμένα τους μέρη με τη βοήθεια από τα πετάλια, να συμπληρώνεται από το video projection. Ευχάριστοι, αλλά όχι ικανοποιητικά πειστικοί. Ακόμη.
Οι The Blank, χωράνε στην σκηνή του Six Dogs, σε χρόνο του ενός τσιγάρου δρόμος. Πέντε νιάτα τα μέλη της μπάντας, δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα. Η κύρια φωνή σε κερδίζει αμέσως, αφού οργανοποιείται, γεμίζοντας το σύνολο με μελωδία και συναίσθημα, με την ικανότητα των τονικών αλλαγών που διαθέτει, το διακριτικό της γρέζι και τον αλλά Cornell χρωματισμό. Από τις καλύτερες εγχώριες (για την διάκριση) εκφορές που έχω συναντήσει τελευταία. Ο ήχος τους, indie, grunge, alternative και rock, με κρυφά στοιχεία blues. Ολοκληρωμένος και σαγηνευτικός. Μετρούν ήδη ένα EP στο ενεργητικό τους (“Imago”), ενώ δουλεύουν και απερχόμενα singles. Δεν είχα ιδέα για το σχήμα, τουτέστιν βρέθηκα προ ευχάριστης έκπληξης. Αν έκλεινες τα μάτια σου, με αποτέλεσμα να απομονώσεις τον ήχο τους από τη νεανική τους εικόνα, άνετα θα έχαβες πως ακούς μια ΄φτασμένη΄ μπάντα που απλά αγνοείς. Χειροκρότημα λοιπόν, τους αξίζει.
Χωρίς περιττές καθυστερήσεις και πάλι, οι Cosmic Shadows, θα παρουσιάσουν τη δική τους αντίληψη και προσέγγιση πάνω στο τεράστιο εύρος της μουσικής. Κινούνται σε psych garage διαδρομές, όμορφα κουρδισμένοι και τοποθετημένοι, χωρίς όμως τις απαραίτητες τεχνικές ιδιομορφίες, τις στίξεις ή τα δικά τους, πιθανόν ιδιαίτερα επιπρόσθετα χαρακτηριστικά σημεία, που θα στέκονταν ικανά να τους στέψουν και νικητές, σε αυτό το triple bill της βραδιάς. Με το μπάσο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με τα τύμπανα που αλλάζουν τον ρυθμό όπως εναλλάσσεται η μία από τις μπαγκέτες με το ντέφι ή τις μαράκες. Η φωνή είναι έγκυρη πηγή garage-country μνήμης, η κύρια κιθάρα εκτελεί τις διάσημες δομές του είδους, η δεύτερη κιθάρα συμπληρώνει. Δεν έχουν δηλαδή αυτό το κάτι που θέλω, εφόσον οι βάσεις έχουν δοθεί και η εξέλιξη αναζητείται.
Βέβαια, θα σε κάνουν να χορέψεις, να χαμογελάσεις και να εκτιμήσεις τις προσπάθειές τους, όπως και τις προσωπικές εκδηλωτικές στιγμές τους, σαν μουσικοί και ως άνθρωποι. Αφιέρωσαν σε μία γυναικεία προσωπικότητα, που βρισκόταν στον χώρο και δήλωσαν υπέρ της αλληλεγγύης των λαών, έστω και υπό τη μορφή-spot, μίας έκτακτης είδησης. Η ατμόσφαιρα είναι κεφάτη και το ανάλογο κοινό, που αντιστοιχεί μίας καθημερινής με λάιβ (με σχετικά νεοσύστατα συγκροτήματα), δείχνει να έχει περάσει καλά. Παρομοίως καλά, πέρασα κι εγώ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ