Άχθος Αρούρης. Πολύ παράξενος τίτλος για metal album θα έλεγα. Αποτελεί έκφραση ομηρική και συγκεκριμένα στο διάλογο του Αχιλλέα με τη μητέρα του αυτός αναφέρει πως αισθάνεται άχθος αρούρης, δηλαδή “βάρος της γης”. Σήμερα χρησιμοποιούμε την έκφραση για να δηλώσουμε τον ανάξιο και άχρηστο άνθρωπο. Ο ιδιαίτερος, λοιπόν, τίτλος του δεύτερου κατά σειρά album των Θεσσαλονικιών, αλλά και η επίσημη δήλωσή τους πως παίζουν progressive death, με γέμισε απορίες, ενδιαφέρον αλλά και αγωνία για να ακούσω προσεκτικά τους Conspiracy of Zero, τους οποίους και δε γνώριζα μέχρι σήμερα.
Από τις πρώτες νότες του album είναι ηλίου φαεινότερο πως έχουμε να κάνουμε με εξαιρετικούς μουσικούς. Οι συνθέσεις έχουν το απαιτούμενο βάρος και συνοχή και αποδίδουν φόρο τιμής σε κλασικές μπάντες όπως οι Opeth και οι Orphaned Land. Φίλος του progressive δεν είμαι, αλλά τα παλικάρια κατάφεραν να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Εδώ δε θα ακούσετε εκείνο το κουραστικό “δείτε πόσο βιρτουόζοι είμαστε” progressive (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι του είδους) αλλά θα βρείτε συνθέσεις ενδιαφέρουσες, ποικιλόμορφες και ισορροπημένες. Το death metal της μπάντας περιορίζεται στα φωνητικά, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Ο ήχος δε γίνεται ποτέ aggressive, ίσα ίσα που οι μελωδικές γραμμές αποτελούν τη βάση του. Έτσι τo “Ahthos Arouris” καταφέρνει να γίνεται αρεστό σε μεγάλο εύρος κοινού αφού δεν είναι ούτε τόσο progressive για να κουράσει, αλλά ούτε και τόσο death για να απομακρύνει ανθρώπους που δε γουστάρουν τον ακραίο ήχο. Η “ισορροπία” είναι μάλλον η λέξη-κλειδί που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο πόνημα των Conspiracy of Zero.
Για άλλη μια φορά η ελληνική σκηνή μπορεί να περηφανεύεται για μια εξαιρετική και ποιοτική κυκλοφορία που μπορεί να σταθεί δίπλα σε μεγαθήρια του χώρου. Το “Ahthos Arouris” είναι ένα πάρα πολύ καλό album που καλεί ξανά και ξανά τον ακροατή να ταξιδέψει στα μουσικά αυλάκια του. Είναι μια πολύ απλή διαδικασία: ένα πάτημα στο repeat και πάμε απ΄ την αρχή.