Δεν είχα ακούσει το “Konserva”, το προ τριετίας ντεμπούτο άλμπουμ των Μινέρβα όταν κυκλοφόρησε, γιατί εδώ που τα λέμε δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φίλος της ελληνόφωνης μουσικής ανεξαρτήτως είδους. Όταν (περίπου) η ίδια παρέα όμως αποφάσισε να δώσει σάρκα και οστά στο άλλο της πρόσωπο, το αγγλόφωνο, σαν Commuter, κι έχοντας πάρει μια ιδέα από το πόσο καλά τα είχαν καταφέρει τότε, παρακολουθούσα από κοντά και με ανυπομονησία για τη στιγμή που θα απέδιδε τους μουσικούς του καρπούς. Του ομότιτλου ντεμπούτου EP των Commuter προηγήθηκε εν είδη teaser το single “Light” και εμένα τουλάχιστον μου άνοιξε την όρεξη από την πρώτη ακρόαση, καθώς προμήνυε κι άλλες διαφοροποιήσεις πέραν της γλώσσας από το ύφος των Μινέρβα, που προς μεγάλη μου χαρά συναντώνται στο σύνολο του EP.
Εκεί που οι Μινέρβα έπαιζαν punk με πολλά garage rock γνωρίσματα, σαν Commuter φαίνεται να εντάσσονται περισσότερο στο όλο τελευταίο κύμα post-punk ανα-αναβίωσης, και ιδιαίτερα με χαροποιεί το γεγονός ότι από τις δύο σχολές αυτής, αν θεωρήσουμε μια σε κάθε πλευρά του Ατλαντικού, τουλάχιστον στο “Commuter” ακούω πολύ περισσότερο επιρροές από την απέναντι όχθη, όπως αναβίωσε εκεί το ιδίωμα κατά το δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, και πιο συγκεκριμένα από μπάντες σαν τους Preoccupations και Protomartyr που ακούγονται σκοτεινές χωρίς καμία αναφορά στη Βικτωριανή ατμόσφαιρα της gothic των 80’s, αλλά εκλύοντας την ψυχρή αίσθηση του δυστοπικού μεσοδυτικού βιομηχανικού τοπίου. Ελπίζω πολύ σύντομα να ακολουθήσει και ένα πλήρες άλμπουμ, γιατί το “Commuter” όσο κι αν τελικά αποδείχθηκε γευστικό ορεκτικό, εγώ θέλω και το κυρίως πιάτο.
