Το 1986 έσκασε μία μπάντα που έμελλε να θέσει νέα δεδομένα στη metal σκηνή. Κυκλοφόρησε κάτι που μέχρι τότε δεν είχε ξανά ακουστεί (τουλάχιστον όχι σε αυτή τη μορφή). Ένας δίσκος με κατάμαυρο φόντο, σταυρό με καρφωμένο πάνω του ένα κρανίο και γοτθικά γράμματα. Το όνομα αυτού: Epicus Doomicus Metallicus. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο μετά από αυτό.
Το doom metal μόλις είχε γεννηθεί και οι δημιουργοί του ορκίστηκαν να βάλουν ταφόπλακα σε οτιδήποτε χαρούμενο. Από τότε μέχρι και σήμερα μας έχουν χαρίσει πολλά έπη, ανεξαρτήτως ποιος βρισκόταν πίσω από το μικρόφωνο. Έχουν καταφέρει να κουβαλάνε στο ενεργητικό τους μια αξιοθαύμαστη δισκογραφία, με τα πάνω της και τα κάτω της, η οποία επηρέασε ουκ ολίγες μπάντες που ασχολήθηκαν με αυτόν τον ήχο.
Με αφορμή, λοιπόν, την εμφάνιση των θρυλικών Candlemass στη χώρα μας στα πλαίσια του Athens Rocks Festival, ξεσκονίζουμε λίγο τα albums τους και επιλέγουμε δέκα κομμάτια που θα θέλαμε να ακουστούν live στις 25 Ιουνίου στο O.A.K.A.
Crystal Ball (1986): Μπαίνει το εισαγωγικό riff και απευθείας χάνεται το χρώμα τριγύρω. Μυστικιστικό, σκοτεινό, βαρύ και απόκοσμο. Όπως ακριβώς πρέπει να ακούγεται το doom metal. Το μπάσο μετά την σολάρα στη μέση του κομματιού σε συνδυασμό με αυτό που ακολουθεί μετά, έχουν στοιχειώσει πολλά αυτιά.
At the Gallows End (1987): Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους οι Candlemass κυκλοφόρησαν άλλο ένα κλασικό album, το “Nightfall”. Ίσως ακόμα καλύτερο από τον προκάτοχό του. Μέσα εδώ λοιπόν συναντάμε μεταξύ άλλων και αυτό το έπος. Ένα μεγάλο τραγούδι, από κάθε άποψη, που υπάρχει για να μας υπενθυμίζει πως ό,τι σπέρνεις, θερίζεις σε αυτή τη ζωή.
Bearer of Pain (1988): Αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Οι Candlemass μοιράζουν μόνο πόνο μέσα από αυτό το κομμάτι και σε κάνουν να ανατριχιάζεις με το στοιχειωμένο tapping λίγο μετά το τέταρτο λεπτό και το Sabbath-ικό riff που σκάει στα καπάκια.
Dark Reflections (1989): Μετά από το ολιγόλεπτο “The Prophecy” έρχεται το βαρύ και ασήκωτο riff του “Dark Reflections” και ο ακροατής τρέχει να βρει τρύπα να κρυφτεί. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, ένα από τα καλύτερα riffs (και κομμάτια γενικότερα) που έχουν γράψει οι Σουηδοί.
Lidocain God (1998): Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πρώτο δίσκο που βγάζει η μπάντα μετά την επανασύνδεσή της. Αρκετά πειραματικός σε σχέση με αυτά που μας είχαν συνηθίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η ανοιχτόμυαλη προσέγγισή του φαίνεται έντονα σε αυτό εδώ το κομμάτι.
Witches (2005): Ο πιο metal καλόγερος, ο Messiah, επιστρέφει στους Candlemass και κυκλοφορεί ένα πολύ δυνατό album, με αρκετές αξιομνημόνευτες στιγμές. Μία από αυτές είναι και το λατρεμένο “Witches”. Μόνο και μόνο το headbanging που σου χαρίζει απλόχερα εκεί γύρω στο τέταρτο λεπτό αξίζει για να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Κρίμα που αυτό το reunion κράτησε μόνο για αυτή την κυκλοφορία.
Emperor of the Void (2007): Μία φωνάρα φεύγει, μία άλλη έρχεται. Ο λόγος για τον Robert Lowe ο οποίος κλήθηκε να καλύψει το κενό του Μεσσία και τα κατάφερε μια χαρά. Ήμουν ανάμεσα σε αυτό το κομμάτι και σε άλλα δύο, αλλά νικητής στο νήμα το “Emperor of the Void”. Τα δυναμικά vocals και τα πολλά wah-wah είναι αυτά που ξεχωρίζουν εδώ.
If I Ever Die (2009): Το εναρκτήριο κομμάτι από το εξαιρετικό “Death Magic Doom”. Εδώ οι Candlemass πατάνε το γκάζι, γράφουν μία riff-άρα που σου καρφώνεται σαν σφαίρα στο κεφάλι και δημιουργούν έναν δυναμίτη που λίγη σχέση έχει με το doom metal.
Prophet (2012): Με το “καλημέρα σας” η αργόσυρτη εισαγωγή του “Prophet” σε τραβάει στον πάτο με την βαρύτητά του, για να έρθουν στη συνέχεια τα drums και το εύστοχο riff να σε αποτελειώσουν. Highlight εδώ το πολύ όμορφο μελωδικό και heavy metal-άδικο solo κάπου στη μέση του κομματιού.
Under the Ocean (2019): Μετά από επτά ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής αποχής επέστρεψαν με ένα δίσκο που προσωπικά τον γούσταρα αρκετά από την αρχή μέχρι το τέλος. Περισσότερο όμως στο repeat ταλαιπωρήθηκε το “Under the Ocean”. Ένα ολοκληρωμένο κομμάτι που τα έχει όλα. Παραπλανητική, ήρεμη εισαγωγή που δίνει την σκυτάλη στη δυναμική κραυγή του Johan Langqvist, εναλλαγές ρυθμού που σε κρατάνε σε εγρήγορση, εξαιρετικά φωνητικά, refrain-άρα, ωραίους στίχους και riffs.