Μια από τις πιο διασκεδαστικές live μπάντες επέστρεψε επιτέλους στην Ελλάδα, και ας έγινε σαν σφήνα στο tour τους τελευταία στιγμή. Στο φρεσκοανακαινισμένο Αrch και στην τέταρτη επίσκεψή τους στην χώρα μας, τους Cancer Bats πλαισίωσαν οι Seasons A.C και οι Potergeist.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report εδώ)
Οι Potergeist δημιουργήθηκαν πριν περίπου 20 χρόνια, και η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό είχαν χαθεί τα ίχνη τους, μιας και απείχαν από τις live εμφανίσεις, όμως στη σκηνή του Arch δεν φάνηκε ούτε στιγμή κάτι τέτοιο. Βγαίνοντας στην ώρα τους και χωρίς να πτοηθούν από την απουσία του κοινού που ακόμα τα έπινε έξω από τον χώρο, απέδωσαν άριστα το υλικό τους.
Αψεγάδιαστος και πεντακάθαρος ήχος, ενέργεια και groove αντίστοιχα της εμπειρίας τους, και απόλυτα ταιριαστά κομμάτια. Αν έπρεπε να βάλω έναν αστερίσκο θα ήταν για τα άστοχα σχόλια στις ομιλίες μεταξύ των κομματιών, αλλά νομίζω ότι με το που έσκαγε το επόμενο heavy/southern riff κανείς δεν τα θυμόταν.
Oι Seasons A.C που ακολούθησαν είναι μια μπάντα σαφώς πιο ενεργή, αλλά ηχητικά “outsider” στο lineup της Παρασκευής, καθότι κινούνται στα πλαίσια του melodic hardcore. Δυστυχώς, δεν βοηθήθηκαν από τον ήχο, που δεν τους έκανε το χατίρι σε κανένα σημείο του σετ τους, και δεν ανέδειξε τις δυναμικές του group και των κομματιών. Ανισότητες στα levels των 2 φωνητικών έθαβαν και τις προσπάθειες του τραγουδιστή, ενώ κάποια bass drops ακουγόντουσαν τελείως εκτός μιξ. Κρίμα, γιατί ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται, είχαν δικούς τους οπαδούς, αλλά και αξιόλογη σκηνική παρουσία.
H εμφάνιση των Cancer Bats έμοιαζε λίγο σαν reunion με παλιούς καλούς φίλους, είτε αυτοί οι φίλοι ήταν τα μέλη της μπάντας, είτε το κοινό, αφού υπήρχαν και πάρα πολλές ίδιες φάτσες από το 2012 στο Six Dogs. Από την ώρα που ανέβηκαν στη σκηνή να στήσουν, μέχρι την ώρα που μας καληνύχτησαν και τα μάζεψαν (που κανείς δεν κατάλαβε πότε πέρασε), αυτό το live, όπως και όσα δίνει η μπάντα, αποτελούσε ένα πάρτυ.
Aπό το μπάσιμο του “Lucifer’s Rocking Chair” το κέφι του (δυστυχώς λίγου) κόσμου πήγε στο θεό, με τους Liam Cormier και Jaye Schwarzer να είναι 2 αστείρευτα energy bombs, παρά το εξαντλητικό πρόγραμμα και τις ελάχιστες ώρες ύπνου για να καταφέρουν το fly-in show. Τα “Trust No One” και “Lonely Bong” συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο μέχρι να συστηθεί ο Liam σε όποιον τους έβλεπε πρώτη φορά, με το απλό και λιτό “We’re the motherfucking Cancer Bats!”, το οποίο προανήγγειλε τον πρώτο μεγάλο χαμό της βραδιάς στο “Pneumonia Hawk”. Οι Βats έχουν την ευχέρεια να επιλέγουν κάθε φορά διαφορετικά κομμάτια από τη δισκογραφία τους, και να είναι όλα το ίδιο συναυλιακά, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό παράπονο για το ποια άφησαν απέξω.
Πόσες μπάντες μπορούν άλλωστε να υποστηρίξουν ότι έχουν στο ρεπερτόριό τους ένα “Radiate” και ότι δεν αποτελεί καν μέρος της λίστας των Β-Sides σε μία “Greatest Hits” περίσταση; Θολά θυμάμαι συνεχή pits, κοινό να αρπάζει μικρόφωνα για να τραγουδήσει, stage dives, crowdsurfing, ατελείωτο headbanging, sing-along στα περισσότερα ρεφρέν, και την καθιερωμένη πλέον κλωτσοπατινάδα στο “Sabotage”. Είναι ευχή και κατάρα για μια μπάντα να είναι μια διασκευή οριακά το πιο γνωστό της κομμάτι, αλλά όταν λειτουργεί ΤΟΣΟ καλά, χαλάλι. Το “Hail Destroyer” έκλεισε το σετ, και όσο ο κόσμος άφηνε τον χώρο του Arch, το μόνο που έβλεπες αριστερά-δεξιά ήταν χαμόγελα. Μακάρι να προβάρανε στο διπλανό γκαράζ να τους βλέπαμε κάθε εβδομάδα.
