Οι Caliban παραμένουν μέχρι και σήμερα πιστοί στρατιώτες του metalcore και είναι από τις λίγες μπάντες του συγκεκριμένου είδους που κράτησαν χαρακτήρα και δεν το γύρισαν τελείως στους πειραματισμούς. Φέτος, οι Γερμανοί βετεράνοι επιστρέφουν τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους ολοκληρωμένη δουλειά (Elements) και μας παρουσιάζουν τον δέκατο τρίτο δίσκο τους, με τον αντιπροσωπευτικό για την εποχή μας τίτλο, Dystopia.
Σίγουρα η χρυσή εποχή τους (η πρώτη τους δεκαετία δηλαδή) που κυκλοφορούσαν το ένα διαμαντάκι μετά το άλλο έχει περάσει ανεπιστρεπτί, παρόλα αυτά συνεχίζουν να βγάζουν αξιόλογες δουλειές και ξέρουν πολύ καλά πώς να κρατάνε ικανοποιημένους τους οπαδούς τους. Αυτό ακριβώς πετυχαίνουν και στο Dystopia. Έχουμε να κάνουμε με ακόμη ένα τιμιότατο metalcore album, που μπορεί να είναι πολυπαιγμένο, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε όμως ότι είναι καλοπαιγμένο.
Και στα δώδεκα κομμάτια συναντάμε δύο διαφορετικούς κόσμους που συνδυάζονται και δίνουν ζωή και δυναμικότητα στον δίσκο. Από την μία έχουμε το heaviness και από την άλλη τις μελωδίες. Δύο κόσμοι που για την συνύπαρξή τους κύριος υπεύθυνος είναι ο frontman της μπάντας, Andreas Dorner. Για ακόμα μία φορά εξαιρετικές εναλλαγές φωνητικών, με τα βαριά να δίνουν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στους στίχους και τα καθαρά να προβάλλουν όπως πρέπει την συναισθηματική και μελαγχολική πλευρά των τραγουδιών.
Γενικά, ο δίσκος κυλάει νεράκι και όλα τα κομμάτια ακούγονται ευχάριστα, τρία όμως από αυτά είναι που ξεχωρίζουν από την πρώτη ακρόαση. Πρώτο έρχεται το ομότιτλο στο οποίο συναντάμε και τα φοβερά καθαρά φωνητικά του Christoph Wieczorek από τους Annisokay. Με διαφορά η πιο catchy στιγμή του Dystopia με ένα τέρμα εθιστικό refrain και ένα πωρωτικό blegh αλά Sam Carter πριν το breakdown. Δεύτερο highlight του album και προσωπικό αγαπημένο είναι το “VirUs” όπου συμμετέχει ο αδερφικός φίλος των Caliban, Marcus Bischoff (Heaven Shall Burn). Πολύ δυνατό τραγούδι στα όρια του μελωδικού death metal που περιλαμβάνει ένα από τα καλύτερα riffs του δίσκου. Και φυσικά εξαιρετικές εναλλαγές στα φωνητικά από τον Marcus και τον Andreas. Την χημεία που έχουν οι δυο τους έτσι και αλλιώς την γνωρίσαμε και στο “The Sorrow of Victory” το 2020. Το άλλο κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το “Dragon”, στο οποίο έχουμε άλλο ένα guest στα φωνητικά. Το κτήνος Jonny Davy των Job For A Cowboy αναλαμβάνει να κάνει κάποια ακραία vocals, οδηγώντας αναπόφευκτα την κατάσταση σε πιο deathcore μονοπάτια.
Οι Caliban, εικοσιπέντε χρόνια μετά, συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Παραμένουν πιστοί στον ήχο τους, παρεμβαίνουν μόνο στις λεπτομέρειες ώστε να μην επαναλαμβάνονται σε ενοχλητικό βαθμό και μας προσφέρουν άλλη μία διασκεδαστική δουλειά που οι λάτρεις του metalcore οφείλουν να τσεκάρουν.
