El Mirador ίσον το μπαλκόνι, όπου οι αέρηδες φέρνουν τους απανταχού ήχους. Είναι ανοιχτό, φωτεινό και φιλόξενο. Viewpoint. El Mirador ίσον επίσης, το παράθυρο, η (ευ)διάθεση της επεξεργασίας τους. Με εκπνοές πληρότητας από τους βασικούς παίχτες, Joey Burns και John Convertino, όταν οι Gaby Moreno και Jairo Zavala, με την συμμετοχή τους, δίνουν έξτρα εκφράσεις στην ηχητική επένδυση, εφόσον, ανέκαθεν δυνατός και απαραίτητος κλήθηκε ο ρόλος των μουσικών παικτών που τους πλαισιώνουν στα χρόνια, με τα πλήκτρα, τις τρομπέτες, το τσέλο, τα κρουστά κ.ο.κ, εκτελεστικά, να συναρπάζουν.
Τα σύνορα, είτε μιλάμε για California-Mexico, είτε ως το κύριο θέμα για ανάπτυξη, νοητικά, μουσικά και στιχουργικά, όχι μόνο στέκουν ανίκανα να φράξουν τη διάδραση των επιρροών-κουλτουρών, αντιθέτως, πυροδοτούν μία επιπλέον υγιή περιέργεια – δράση συγχώνευσης, ως ζωντανή απόδειξη αλλαγής και εξέλιξης, multi-cultural και mainstream. Το συγκεκριμένο είδος, βαπτίζεται στα χρόνια (30 πλέον), desert noir. Συστάσεις και πρόλογος επιπλέον, όταν ο λόγος γίνεται για τους Calexico, νομίζω πως δεν χρειάζονται.
Tα ‘αλά’ tex-mex κομμάτια, η Americana, η Κολομβιανή και Κουβανέζικη dance σκηνή, δεν έχουν στεγανά. Διασχίζοντας την έρημο, όσο πιο εκλεπτυσμένα στην επίτευξη, αποτελούν αναπόσπαστη σύνδεση με το είναι τους. Το ομώνυμο opening, δίνει ξεκάθαρο στίγμα από το πείραγμα που διαπραγματεύονται και μουσικολογούν. Παράλληλα, το “Cumbia Peninsula” δένει τις indie πεποιθήσεις με το ταξιδιάρικο mood και ήχο, ”Shine today like silver and gold Light the way for tomorrow”, όταν το “Cumbia Del Polvo”, ποντάρει στο groove της alternative έκδοσης, προσθέτοντας λατινογενείς σφήνες και στιγμιαίες θυμίσεις από τα scratch-cuts του Weapon Of Choice/Fatboy Slim (όχι;). Το “El Paso” πάλι, συνδυάζει το κλασικό τους στυλ παιξίματος, με τις εξελιγμένες, φωνητικές διακυμάνσεις, που επιχρωματίζουν το συναίσθημα, μολονότι καπνισμένο.
Όσο η αγάπη είναι τυφλή, μια γλυκιά μελαγχολία, σαν ελαφρύς, ανεκτικός πόνος που λικνίζεται σε σκοπό απάλυνσης, ξετυλίγεται πανέμορφα στο ορχηστρικό “Turquoise”. ”All we feel and hope to change, Shining in the night, Shining from above, Shining in your eyes, The one you love”, στους στίχους της συνέχειας“Constellation”, να συνοδεύουν το ‘αχ’ της ανακούφισης, ή το ‘βαχ’ της προσδοκίας. Ο αστερισμός της έκρηξης, έξοχα προσδιορίζεται στο“Rancho Azul” (κομματάρα). Ό,τι πιο κοντά στο ατόφιο rock ‘n’ roll, αγγίζει υποθέτω, το πιο punk-μελωδικό rockabilly που έχω ποτέ ακούσει από αυτή τη μπάντα (και όχι μόνο).
”Almost threshold, almost free”, almost νιώθεις και τον καλπάζων αέρα του “Then You Might See”, σε κύκλους της post, να γυρνάει στον ρυθμό, αποκωδικοποιώντας τη φύση και τη φύση μας. Στα real hits του album, το “Harness the Wind”, τιθασεύει τα ένστικτα με τη λογική, ιντριγκάροντας τις ραδιοφωνικές συχνότητες. Ακίνδυνα χορευτικό, επικίνδυνα φιλοσοφικό, ”Αre we just falling stars Dancing across the sky?”, με guest τον Sam Beam των Iron & Wine, κατά το ρεφραίν. “Caldera”, στο φινάλε, ατμοσφαιρικό, πράα ψυχεδελιάζει.
Η δική μου σχέση-επαφή, με τους Calexico, οξύμωρη. Αφορά την ακρόαση. Και τη δομή. Πάνω που με κολλάνε, πέφτω σε κομμάτια που χωρίς δεύτερη σκέψη-ευκαιρία, θα πατήσω το skip. Συμπερασματικά: Αφού τα ”πανηγυρτζίδικα” tracks, περιορίστηκαν στο “Τhe El Bouro Song” και τα πιο ”βαρετά” (αν είσαι ροκ), στο “Liberada” (από συνήθεια ή για τις παραδόσεις), το 10ο studio album τους, οπωσδήποτε πιο φιλμικό από ποτέ, είναι από τις καλύτερες, τις πιο προσεγμένες, συνοχικές και περιεκτικές δουλειές τους.
