Χαμός στο ίσιωμα έγινε το Σάββατο στο Fuzz στην εμφάνιση των Calexico, τελευταία της ευρωπαϊκής τους τουρνέ για το τελευταίο τους άλμπουμ Algiers. Κι όταν λέμε χαμός εννοούμε από όλες τις απόψεις. Ένα live που από την Πέμπτη, τουλάχιστον, ήταν sold out, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο στις μέρες που περνάμε. Ταυτόχρονα είναι κάτι που το άξιζαν οι Calexico, καθώς το Algiers είναι εκπληκτικό, ενώ το ελληνικό κοινό αποδεδειγμένα αγαπάει πολύ ότι πρεσβεύει μουσικά αυτή η μπάντα.
Ανταπόκριση: Κυριάκος Ρωμηός / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Θα πρέπει όμως να πούμε ένα δυο πράγματα παραπάνω σε σχέση με αυτόν τον χαμό. Ή μάλλον βασικά, το εξής ένα: στα πόσα εισιτήρια γίνεται sold out ένα live; Είναι συνθήκες για να απολαύσει κάποιος μία συναυλία των Calexico όταν δεν μπορεί ούτε να σηκώσει τα χέρια του για να χειροκροτήσει χωρίς να πρέπει να γίνει αίλουρος ή να χτυπήσει τον διπλανό του; Δεν μιλάμε για τους AC/DC όπου κάτι τέτοιο απλά θα οδηγούσε όλον τον κόσμο να χοροπηδάει πάνω κάτω σαν ένα σώμα ή τους Prodigy όπου έτσι κι αλλιώς πέφτει το ξύλο της αρκούδας. Μιλάμε για άλλου είδους μουσική και απαιτεί κι άλλες συνθήκες για να την απολαύσει ο θεατής. Και με τα ζητήματα ασφαλείας τι γίνεται; Όπως είπαμε και πριν ξέρουμε ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες και πολλές συναυλίες πάνε άπατες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεινοπαθεί το κοινό στις συναυλίες που μαζεύουν κόσμο. Κι αν π.χ. στους Thievery ή στο Morrissey όλοι λίγο-πολύ τα ρίχνουν και σε αυτούς που μπαίνουν χωρίς εισιτήριο, σε έναν κλειστό χώρο δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Θα έπρεπε να έχουν κοπεί σαφώς λιγότερα εισιτήρια. (όπως ενημερωθήκαμε από την διοργάνωση οι παρευρισκόμενοι ήσαν εντός του ορίου χωρητικότητας που έχει θέσει ο χώρος.)
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το τηλεφώνημα μας στο Fuzz το μεσημέρι του Σαββάτου μας πληροφόρησε ότι οι πόρτες θα άνοιγαν στις 20:30 και οι Blind Pilot θα ξεκινούσαν στις 21:30. Όλα καλά ως εδώ. Έλα μου όμως που μπαίνοντας στο Fuzz γύρω στις 21:15 μάθαμε ότι οι Blind Pilot είχαν ήδη ξεκινήσει το set τους από τις 21:00! Το οποίο set κράτησε μέχρι τις 21:40 και κατάφερε να ζεστάνει ένα κοινό που από την μία ψαχνόταν να δει που θα σταθεί κι από την άλλη ήταν αρκετά τσιτωμένο λόγω του ότι ήταν στοιβαγμένο λόγω του sold out. Παρόλα αυτά οι Blind Pilot ήταν πολύ κεφάτοι πάνω στη σκηνή και απέδωσαν όσο μπορούσαν καλύτερα το υλικό τους. Αδικήθηκαν από τον ήχο που εξαφάνιζε το μπάντζο και το ukulele της Kati Claborn και είχε πολύ ψηλά την κιθάρα και την (καλή) φωνή του frontman Israel Nebeker. Τα κομμάτια τους κινούνται σε ύφος νέο-folk με μία indie αισθητική και ο κόσμος που κατάφερνε να παρακολουθήσει ανταποκρινόταν, ιδιαίτερα όταν στην σκηνή τους συνόδεψαν ο Jairo Zavala και ο Jacob Valenzuela των Calexico σε κιθάρα και τρομπέτα αντίστοιχα. Φάνηκε ότι οι δύο μπάντες έχουν δέσει πολύ και σαν άνθρωποι καθώς υπήρχε ένα πολύ ωραίο κλίμα μεταξύ τους στη σκηνή ενώ οι Blind Pilot δήλωσαν ενθουσιασμένοι που παίζουν με μουσικούς τέτοιου επιπέδου. Αξιοσημείωτο είναι ότι αφού τελείωσαν και οι Calexico, οι Blind Pilot μοίρασαν στον κόσμο αντιγραμμένα CD τους, κάτι που δείχνει ότι είναι και ωραίοι τύποι συν τοις άλλοις!
Μισή ωρίτσα μεσολάβησε μέχρι να ανέβουν στην σκηνή οι Calexico, γύρω στις 22:10. Ο κόσμος ακόμα έμπαινε στο Fuzz και επικρατούσε ένα μίγμα ανυπομονησίας, εκνευρισμού και απορίας τύπου «Tι έγινε ρε παιδιά; Ξεκίνησαν κιόλας;». Μπήκαν με το Epic από το Algiers και συνέχισαν με το Across The Wire,έχοντας λίγο πρόβλημα στον ήχο τους. Όταν όμως μπήκε το Splitter καταλάβαμε ότι όλα τα προβλήματα είχαν εξαφανιστεί, ο κόσμος είχε σταματήσει να ψάχνεται και να κινείται και πλέον μπήκαμε όλοι σε κανονικό mood συναυλίας. Ακολούθησε το πασίγνωστο στην Ελλάδα Stray, καθώς και μία φανταστική εκτέλεση του Dead Moon που υπάρχει μόνο στην βινυλιακή έκδοση του Algiers. Αυτό που μας έκανε αμέσως εντύπωση ήταν το πόσο εξωπραγματικά δεμένη ήταν η μπάντα και πόσο ευχαριστιόντουσαν αυτό που κάνανε. Οι Calexico πλέον δεν είναι οι Calexico που το 2001 ναι μεν γέμιζαν τον Λυκαβηττό, αλλά με μία περισσότερο μονοθεματική μουσική οπτική. Πλέον μιλάμε κανονικά για μία εξαιρετική επταμελή μπάντα(που παίζει τα πάντα!) με μπροστάρηδες τον Joey Burns, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι έχει εξελιχθεί σε έναν εξαιρετικό ερμηνευτή και frontman, και τον John Convertino, ο οποίος είναι ένας φανταστικός ντράμερ με προσωπικότητα. Οι υπόλοιποι μουσικοί (και ιδιαίτερα ο γερμανός Martin Wenk) ήταν όλοι υψηλότατου επιπέδου κι έπαιζαν κι από δυο τρία όργανα ο καθένας (τρομπέτες, κιθάρες, πλήκτρα, ακορντεόν κ.α.) επιτρέποντας στην μπάντα να αλλάζει ύφος χωρίς να διαταράσσεται καθόλου η αρμονία και η ταυτότητα του ήχου της.
Συνέχισαν λοιπόν με ένα φοβερό extended Para, ενώ το πρώτο highlight της βραδιάς ήρθε με μία τέλεια εκτέλεση του Minas de Cobre. Η συνέχεια με το Inspiración έδωσε ρυθμό latin στο Fuzz και ο κόσμος επιτέλους άρχισε να ανταποκρίνεται, στον βαθμό που μπορούσε. Η επόμενη τριάδα με Maybe On Monday, Roka και Fortune Teller έριξε λίγο τους τόνους παρόλο το υποδειγματικό των εκτελέσεων, ενώ ακολούθως, και πριν από το Victor Jara’s Hands, o Burns μας είπε δυο λόγια αφιερώνοντας το τραγούδι σε όλους τους Έλληνες εργαζόμενους και ιδιαίτερα στις γιαγιάδες που μαζεύουν ντομάτες και σταφύλια όπως είπε χαρακτηριστικά. Δείγμα μίας μπάντας κυριολεκτικά δεμένης με την Γή που σέβεται κι αγαπά τον άνθρωπο. Για αυτό και η διασκευή του Alone Again Or των Love, τους είναι τόσο ταιριαστή και χθες ακούστηκε πανέμορφη. Ενδιάμεσα το Sinner In The Sea, ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας των Calexico, μας άφησε όλους σέκους κι ανέδειξε πλήρως τις ηχητικές δυνατότητες του Fuzz αλλά και των μουσικών. Μας αποχαιρέτησαν με το Puerto για να ξανανέβουν λίγο μετά μαζί με τους Blind Pilot για μία πολυφωνική εκτέλεση του Look At Miss Ohio της Gillian Welch που ακολουθήθηκε από μία ακόμα διασκευή στο For Your Love των Yardbirds, στην οποία τα δώσανε όλα με τον Burns να παίζει κάτι ανάμεσα σε γκολφ και μπέιζμπολ (!) με την κιθάρα του ενάντια στα μπαλόνια που βγάλανε στην σκηνή για να γιορτάσουν το τέλος της τουρνέ αλλά και τα γενέθλια του μπασίστα τους Ryan Alfred. Η συνέχεια ήρθε με ένα, επίσης extended, Güero Canelo στους ρυθμούς του οποίου κινήθηκε όλο το Fuzz (σίγουρα το καλύτερο σημείο της συναυλίας) για να ξαναφύγουν και να κλείσουν για τα καλά γύρω λίγο πριν τα μεσάνυχτα με το The Vanishing Mind, που κλείνει το Algiers.
Και κάπου εδώ είναι που πρέπει να γκρινιάξουμε λίγο και για μέρος του κοινού: στα σημεία που οι τόνοι έπεφταν (ιδιαίτερα στο Vanishing Mind και στο Para) και οι Calexico παίζανε σε χαμηλότερες εντάσεις, μπορούσες να δεις: κινητά να στέλνουν μηνύματα, άλλους να βγάζουν τους εαυτούς τους φεησμπουκίστικες φωτογραφίες στυλ «είμαστε στους Calexico και περνάμε τέεεεελειαααα!» και πολύ κόσμο να μιλάει δυνατά, δείγμα του ότι υπάρχει ένα κοινό στην Ελλάδα που είναι κακομαθημένο και πάει στη συναυλία όχι για να παρακολουθήσει, να συμμετάσχει και να ψυχαγωγηθεί, αλλά για να ακούσει πέντε γνωστά τραγούδια και να ξεδώσει. Νο πρόμπλεμ να μην ξέρεις τα τραγούδια μιας συναυλίας, αλλά το να μην σέβεσαι τους ανθρώπους που θέλουν να ακούσουν καθώς και τους ίδιους τους μουσικούς που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στην σκηνή είναι απογοητευτικό κι εκνευριστικό.
Συνοψίζοντας λοιπόν, ας μείνουμε κυρίως στην μουσική. Οι Calexico βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους, είναι πλέον έτοιμοι για ακόμα καλύτερα πράγματα και περιμένουμε μόνο τα καλύτερα από αυτούς. Έχουν ενσωματώσει στον ήχο τους ένα σωρό επιρροές (rock, surf rock, indie, mariachi, jazz, blues, lounge, gospel, afro Cuban και ο κατάλογος δεν τελειώνει) που τις σέβονται και τις τιμούν χωρίς να τις κοπιάρουν και να τις εξευτελίζουν, ενώ ταυτόχρονα είναι όλοι τους άρτιοι μουσικοί και πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι. Το Algiers είναι από τους καλύτερους δίσκους του 2012 και πιθανόν ο καλύτερός τους, και στην Αθήνα έδωσαν μία φοβερή συναυλία παρόλα τα προβλήματα που αναφέραμε και την έλλειψη κλασικών τραγουδιών όπως το Crystal Frontier ή το Ballad Of Cable Hogue. Τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό και ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε.
ΥΓ: Φάνηκε πόσο απαραίτητος είναι πλέον στην Αθήνα ένας σοβαρός, κλειστός συναυλιακός χώρος χωρητικότητας 3000-4000 ανθρώπων για να στεγάζει τέτοιου είδους συναυλίες άνετα. Αλλά στην Ελλάδα των τριών μνημονίων, κι ας μην επεκταθούμε περισσότερο σε αυτό, κάτι τέτοιο φαντάζει πλεονασμός.