Η ημέρα παρουσίασης του δίσκου των Bus “The Unknown Secretary” είχε φτάσει και μας βρήκε να περιμένουμε έξω από το An μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες στις 20:30. Μία ώρα αργότερα όταν και αναμένονταν να πατήσουν στην σκηνή οι Lustin Jane, το κοινό είχε ήδη πολλαπλασιαστεί. Έτσι, χωρίς πολλές καθυστερήσεις, ξεκίνησε το event.
Ανταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη & Γιώργος Κρίκος / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Οι Lustin Jane από την Σπάρτη προθέρμαναν για τα καλά τον κόσμο παίζοντας κομμάτια από το πρώτο demo τους “Confidence” και το πρώτο EP τους, “Taste”, που κυκλοφόρησε φέτος. Αρχίζοντας με το “Fast Forward” μας σύστησαν στο καλοπαιγμένο rock τους και με σύμμαχο τον ήχο και το κοινό που ανταποκρινόταν, συνέχισαν με “Confidence”, “Modern Slave”, “Color”, “Will U Be There” καθώς και δύο καινούρια κομμάτια, τα “Let the Lights” και “Love to Hate”. Άφησαν άριστες εντυπώσεις και ήταν ό,τι έπρεπε για εισαγωγή στην κυρίως βραδιά.
Συνέχεια είχαν οι δεύτεροι προσκεκλημένοι, οι Black Soul Horde. Χωρίς να τους έχω ακούσει ξανά και να έχω ιδέα για το τι πρόκειται να συναντήσω, φάνηκαν ισάξιοι επιλογής, αφού για σαράντα λεπτά μας μύησαν στα άδυτα της heavy metal των 80s, με φανερές επιρροές από συγκροτήματα όπως Helloween και Omen. Ενώ μουσικά δεν είναι στα γούστα μου, οφείλω να πω, πως είχαν μια αξιοπρεπέστατη σκηνική παρουσία, με τα τύμπανα και τις κιθάρες να είναι στα καλύτερα τους, που σε συνδυασμό με τα φωνητικά, έδεναν τόσο αρμονικά μεταξύ τους. Το σίγουρο είναι, πως κέρδισαν τον κόσμο που υπήρχε στον χώρο, αναμένοντας το highlight της βραδιάς.
Η στιγμή που περιμέναμε είχε φτάσει, οι Bus ανέβηκαν για άλλη μία φορά στην σκηνή του An και το party ξεκίνησε. Τιμητική προφανώς είχε το ντεμπούτο τους, αφού η μέρα ήταν αφιερωμένη στη κυκλοφορία του “The Unknown Secretary”. Ξεκίνησαν με το “Fallen”, ακολουθώντας πιστά την σειρά των κομματιών στον δίσκο, με τη προσέλευση του κόσμου να έχει φτάσει στο μέγιστο της βραδιάς. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ένιωθες τον Χάρο στον σβέρκο σου, να σε βουτάει βαθιά στην κόλαση, (αν είχαν και καπνούς θα είχες ό,τι χρειάζεται για αυτό το ταξίδι χωρίς γυρισμό). Το NWOBHM των Bus, είναι τόσο ξεχωριστό σε σχέση με τις υπόλοιπες ελληνικές μπάντες, που έχουν κάνει μέχρι και εμένα που δεν είναι λάτρης του είδους, να λατρεύω το ατσάλι.
Όσο για την σκηνική τους παρουσία, ήταν η καλύτερη που έχω δει μέχρι τώρα από τους ίδιους, άνετοι και ορεξάτοι όσο καμία άλλη φορά, λογικό αφού οι κόποι τους έχουν πάρει σάρκα και οστά και η μέρα τους ανήκε. Κλείνοντας με το “Jimi” και ένα από τα αγαπημένα μου του δίσκου, δεν έμειναν εκεί, συνέχισαν με κομμάτια από τα EP τους, χαρίζοντας πολλά χαμόγελα στους παλιούς, αλλά και στους νέους οπαδούς τους.Κάπως έτσι, αυτή η σατανική νύχτα έφτασε στο τέλος της και ΄μεις αποχωρίσαμε αναγεννημένοι, αναμένοντας για το επόμενο τους live και πόσο μάλλον, για τον επόμενο τους δίσκο.
Σε αυτό το σημείο όμως, θα ήθελα να γκρινιάξω για άλλη μία φορά. Στα μισά του live, ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί από το An και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Αν ήταν καθημερινή θα έλεγα για τις συγκοινωνίες, αλλά ξέρουμε, πως Παρασκευές το μετρό κλείνει πιο αργά και ο ηλεκτρικός κρατάει μέχρι τη 01:00, οπότε δικαιολογίες δεν υπάρχουν.
