Για όνομα του/της (συμπληρώστε την ανώτερη δύναμη της επιλογής σας) μην κρίνετε μία μπάντα από το όνομά της. Παραλίγο να υπέπιπτα για ακόμη μια φορά στο ατόπημα με τους Bruce vs The Chocolate Cake, καθώς δεν αναγνώρισα την αναφορά σε συγκεκριμένη σκηνή από την κινηματογραφική ταινία “Matilda”, εκείνη του 1996, την οποία και δεν είδα ποτέ, όχι το περυσινό μιούζικαλ που βασίζεται στο ίδιο παιδικό διήγημα του Roald Dahl (βλ. και Charlie & the Chocolate Factory).
Και θα ήταν πράγματι ατόπημα αν δεν τύχαινε να πέσει το εξαιρετικό ντεμπούτο τους “Ugly Generation” στο διάβα μου, καθώς στα έξι κομμάτια του οι Bruce vs The Chocolate Cake μας παίρνουν σε ένα ταξίδι που ξεκινά από ανθεμική alternative rock, όπως στο ομώνυμο εναρκτήριο “Ugly Generation” ή το “Burning Man”, που ξεκινά folky και μυσταγωγικό με τη συνοδεία του τσέλο πριν τελικά κλείσει το album με μια τελευταία κορύφωση.
Και το προαναφερθέν μουσικό ταξίδι καταλήγει μέχρι αυτό που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω outlaw rock’n’roll, ύφος που μου έφερε στο νου εκείνο το προ 20 και βάλε ετών καταπληκτικό “Cheating at Solitaire” του Mike Ness, στα singles “Violation” και “Mary Magdalene”, το οποίο αναμφισβήτητα αποτελεί το κορυφαίο τραγούδι αυτής της εσοδείας.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το έργο των υπολοίπων μελών της μπάντας, γιατί δεν επιτυγχάνεται τέτοιο αποτέλεσμα χωρίς συλλογική προσπάθεια, επιτρέψτε μου να δώσω τα εύσημα στον τραγουδιστή, γιατί αξίζει ιδιαίτερη μνεία και το πάθος με το οποίο ερμηνεύει, και ότι διαθέτει αυτή η ερμηνεία την (καλώς εννοούμενη) αλητεία (attitude αν θέλετε) για να υπηρετηθεί αυτό το ιδιαίτερο outlaw rock n’roll ύφος. Δεν ακούμε και συχνά πια μουσική που να κάνει να φαντάζει cool η μπριγιαντίνη στο μαλλί και το πέτσινο τζάκετ.