Το πόσο σημαντικός είναι για την ambient σκηνή, αλλά και για την μουσική γενικότερα ο Brian Eno είναι κάτι που γνωρίζουμε όλοι, οπότε εδώ δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση. Αξιοθαύμαστο είναι το γεγονός ότι ο 74χρονος πλέον καλλιτέχνης εξακολουθεί να κυκλοφορεί δουλειές που αποτελούν από μόνες τους μια μορφή αληθινής τέχνης, με το πρόσφατο “FOREVERANDEVERNOMORE” να μην αποτελεί εξαίρεση.
Για πρώτη φορά μετά το “Another Day on Earth” του 2005 και το “Small Craft on a Milk Sea” του 2010 (όπου συνεργάζεται με τους Leo Abrahams και Jon Hopkins), ο Eno δεν επιδίδεται σε μεγάλες διάρκειες, αλλά προτιμά τις μικρότερες με το οκτάλεπτο “Making Gardens Out of Silence” να είναι αυτό με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Μέσα στον νέο του δίσκο ο Eno θέτει προβληματισμούς για το μέλλον της ανθρωπότητας και καλεί τον ακροατή να κάνει το ίδιο, άλλοτε χρησιμοποιώντας την αφήγηση και άλλοτε την ερώτηση (“Who Gives a Thought”).
Τα synthesizers έχουν την πρωτοκαθεδρία στις 10 συνθέσεις που υπάρχουν στον δίσκο και εμπλουτίζουν τους στιχουργικούς προβληματισμούς του Eno με ατμοσφαιρικά περάσματα, όπως στο “Inclusion”, ενώ στο “There Were Bells” (που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Ηρώδειο από τους αδερφούς Eno τον Αύγουστο του 2021) όπου ο Eno χρησιμοποιεί ήχους της φύσης. Εξίσου χαώδες είναι και το “Sherry” που στιχουργικά μοιάζει να είναι αναφορά στο “That Lucky Old Sun” του Frankie Laine (Always there, for the last hooray. Last light of an old sun) με μια ένεση jazz στο ambient τοπίο που δείχνει την ανοιχτόμυαλη προσέγγιση του δημιουργού, η οποία φαίνεται και στο “These Small Noises” που μοιάζει περισσότερο με ambient όπερα.
Αν θα έπρεπε να βρv κάποιο αρνητικό στον δίσκο αυτό θα ήταν η απουσία ενός τραγουδιού εφάμιλλου του “By This River” ωστόσο αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Ίσως να λειτουργεί και θετικά μιας και το “FOREVERANDEVERNOMORE” είναι ένας δίσκος που προσφέρεται περισσότερο σαν τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Κι αν αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τέχνη, τότε τι άλλο θα μπορούσε;