Η ιστορία του δεν μου επιτρέπει να πω πολλά για αυτόν τον χώρο, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως λατρεύω να πηγαίνω στα lives του, κάτι που ανυπομονούσα να κάνω καιρό πριν. Για άλλη μια φορά το line up δεν απογοήτευσε, με τους Breath After Coma με 10 Code & Loud Silence να εμφανίζονται στη σκηνή του ΑΝ Club. Τελικά το βράδυ της Παρασκευής, η μυρωδιά και η φρεσκάδα της γενιάς μου, αυτής της γενιάς που επιμένει στο rock n roll επικράτησε στην ατμόσφαιρα των Εξαρχείων.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμουσάλη / Φωτογραφίες: Στελίνα Ταράση (περισσότερες εδώ)
Ο δείκτης του ρολογιού μου έδειχνε 9:50 όταν εμφανίστηκαν οι Loud Silence στο stage στου ΑΝ. Μια μπάντα που παρέπεμπε σε μαθητική, κάτι που δεν τους εμπόδισε να συμπεριφερθούν με άψογο τρόπο και τεχνική σε μια σκηνή που δεν της αρμόζει κάτι λιγότερο. Ύστερα από παράκληση της μπάντας το κοινό πλησίασε πιο κοντά στη σκηνή. Ομολογώ πως μετά από αυτό τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Ωραία riff, με έναν εξαιρετικό φωνητικά frontman και ένα εκστασιασμένο κοινό από το πρώτο κιόλας κουπλέ. Αρκετά τοποθετημένοι μουσικά, μας παρουσίασαν τα κομμάτια τους “Vortex”, “Lupus and Luna”, έναν αρκετά heavy/indie rock χαρακτήρα με το κοινό να αποδέχεται και να εισπράττει την rock n roll διάθεση της μπάντας. Η μόνη ένσταση που έχω είναι πως η performance τους διήρκεσε μόνο μίση ώρα κλείνοντας με το κομμάτι “The Bugbear”. Σίγουρα θα ήθελα να ακούσω κάτι περισσότερο και να συνεχίσει να με διακατέχει το vibe τους. Μια μπάντα με ψυχή και όλα τα φόντα να εξελιχθεί και να ολοκληρωθεί ακριβώς σε αυτό που στοχεύει.
Δέκα λεπτά αργότερα εμφανίστηκαν οι 10 Code, εξαιρετικές εισαγωγές αρκετά ισχυρές για να προκαλέσουν τον απολυτό χαμό και φυσικά άλλο ένα παθιασμένο mosh pit στη μέση του ΑΝ. Ξεκίνησαν το σετ με το “The Connection” και το “Another Way”. Άκρως εντυπωσιασμένη από την ωριμότητα του frontman και τις άψογες μπασογραμμές. Θα τολμήσω να αναφέρω πως σε ορισμένες φάσεις, τα φωνητικά θύμισαν λίγο Adam Gontier, γεγονός που με ξάφνιασε ευχάριστα. Συνέχισαν με τα κομμάτια “Rule the World” και “Inside your Head”, τα όποια αποτελούν μέρος του υλικού που θα αρχίσει να ηχογραφείται το φθινόπωρο. Οι αρκετές garage επιρροές και η εξωστρέφεια του frontman δημιούργησαν μια ιδανική ατμόσφαιρα «πανικού» με γενναιόδωρες δόσεις ουσιαστικής ροκ. Η εξαιρετική τους performance έκλεισε με το “Superman’s Cape” και με ένα κομμάτι που πρόκειται να ηχογραφηθεί, αλλά δυστυχώς δεν έχει οριστεί κάποιος τίτλος.
Η ώρα 11:37 και οι Breath After Coma εισβάλουν στο stage με μια αρκετά άνετη παρουσία και ωριμότητα δίνοντας την εντύπωση μιας πολυετούς εμπειρίας. Ερωτεύσιμα φωνητικά και απόλυτος συγχρονισμός μπάσου με τύμπανα, προσδίδουν την απαραίτητη γκρούβα. Απρόσμενη έναρξη με ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια της μπάντας “I, the Animal” με τις συστάσεις να περιττεύουν. Φανατικοί οπαδοί μπροστά στο stage να προκαλούν το απολυτό χάος. Είχα φανταστεί ότι θα αποτελούσε ένα από τα πιο δυνατά lives του μήνα, οπότε οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές και ο πήχης στο ίδιο επίπεδο. Από τη playlist φυσικά δεν θα έλειπαν κομμάτια, όπως “Face to the Floor”, ”Yellow Sky” και “Ropes” με το βελούδινο γρέζι του Ορέστη να ξεσηκώνει, όσο οξύμωρο κ αν ακούγεται αυτό. Ταπεινότητα, μετριοφροσύνη, και άφθονο ταλέντο, χαρακτηριστικά υπέρ αρκετά για να σταματήσουν τον χρόνο εκεί, κάτι που αναζητώ στη ζωή μου. Αρμονία και συγχρονισμός με δεξιοτεχνική μέθοδο, πραγματοποίησαν μια live εμφάνιση με εμφανή επιρροές από Deftones και ίσως Stone Sour. Μελωδίες που ξεφεύγουν από τα ελληνικά δεδομένα, κομμάτια με τα οποία θα μπορούσα να δω άνετα να κοντράρουν τους παραπάνω. Το κοινό σίγουρα δεν πήρε ανάσα, καθώς οι Breath After Coma φρόντισαν να τους την κόψουν. Η αυλαία πέφτει μετά από 45 περίπου λεπτά, αποχαιρετώντας μας με το “Fake Gun”.
Ομολογώ πως είχα ανάγκη να πάρω μια ανάσα μετά από μια κουραστική εβδομάδα. Το live της παρασκευής με αφύπνισε, φεύγοντας για άλλη μια φορά από τον χώρο του ΑΝ, με τις καλύτερες εντυπώσεις που θα μπορούσα να αποκομίσω. Οι νέοι μουσικοί όσο περνά ο καιρός, ανεβάζουν το πήχη και δημιουργούν ένα εύρη φάσμα με απορροφημένες επιρροές από πολλές διαφορετικές πηγές, ικανές να τους οδηγήσουν στην αφομοίωση του δικού τους στυλ. Ακόμη και όταν τα όργανα είναι λίγο πολύ σταθερά η εξέλιξη στον ήχο είναι συνεχής αποδεικνύοντας περίτρανα σε όλους πως η έννοια της αδράνειας δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους. Ευχαρίστως να υποστώ ξανά αυτή την αφύπνιση!
