Με την εμφάνιση τους στο Gagarin να πλησιάζει, τη Δευτέρα 25 Μαρτίου, οι Botch μίλησαν στον Ζακ Ανανιάδη για την επανασύνδεση τους, τη μουσική σήμερα, και πολλά ακόμα.
Γειά σας παιδιά, ειλικρινά είναι τιμή μου που σας παίρνω συνέντευξη. Λοιπόν, το θρυλικό “boy band” Botch επέστρεψε! Λίγα λόγια για την ξαφνική επανασύνδεση…; Φήμες λένε πως όλα ξεκινησαν από ένα riff/κομμάτι που έγραψε ο Dave Knudson καθώς έψαχνε κάποιον να το τραγουδήσει. Μπορείς να ρίξεις λίγο φως στην ιστορία αυτή;
Brian Cook: Το έχεις πιάσει το νόημα! Ο Dave έγραφε το προσωπικό του άλμπουμ “The Only Thing You Have To Change is Everything”, και επέλεγε τραγουδιστές να ερμηνέυσουν συγκεκριμένα κομμάτια. Είχε ένα τραγούδι που ήταν λίγο πιο heavy, οπότε και προσέγγισε τον Dave Verellen για να χώσει τον χαρακτηριστικό Botch βρυχηθμό του. Έπειτα φώναξε κι εμένα να παίξω μπάσο. Μόλις είχαμε μεταφέρει τον κατάλογό μας από την Hydra Head στη Sargent House, και θα ξεκινούσαμε την επανέκδοση των παλιών μας δίσκων, όταν κάποιος πέταξε την ιδέα ότι το τραγούδι αυτό του Dave Knudson με τα 3/4 των Botch ίσως και να είναι ένα κανονικότατο Botch κομμάτι. Οπότε φωνάξαμε και τον Tim (τύμπανα) και το κυκλοφορήσαμε. Μέχρι εκεί υποτίθεται θα έφτανε η «επανασύνδεση», αλλά ο ενθουσιασμός του κόσμου μας συγκλόνισε τόσο, που κατά κάποιο τρόπο μας ώθησε και στο να βγούμε και να παίξουμε.
Πώς πάει μέχρι στιγμής; Όσον αφορά τις συναυλίες και το feedback του κοινού… ή ακόμα κι από άποψη αντοχών: υπάρχει ενέργεια, είστε ενθουσιασμένοι που παίζετε ως Botch;
Είναι φοβερά. Ειλικρινά, ανησυχούσα γιατί έχω κάνει κάποιες «τελευταίες» συναυλίες με την παλιά μου μπάντα These Arms Are Snakes έπειτα από μια δεκαετία αδράνειας, και μας πήρε πολύ χρόνο και ενέργεια για να φτάσουμε στο σημείο ώστε τα κομμάτια να ρέουν φυσικά. Είχε πολλή δουλειά το πράγμα, και είχα αγχωθεί ότι οι Botch δε θα κατάφερναν να φτάσουν σε επίπεδο παιξίματος ισάξιο με αυτό του 2002. Είμαστε όλοι πολυάσχολοι άνθρωποι. Έχουμε τρείς μπαμπάδες στις τάξεις μας. Κάνουμε πολλαπλές δουλειές. Είμαι σε περιοδεία με δύο διαφορετικές μπάντες όλη την ώρα. Δεν ήμουν τόσο σίγουρος αν θα μπορέσουμε να βγάλουμε την ενέργεια που είχαμε στα είκοσι-κάτι μας ως μπάντα που έκανε πρόβες δύο φορές την εβδομάδα και έδινε συναυλίες ασταμάτητα για εννιά χρόνια σχεδόν. Αλλά ό,τι λείπει από τη νεανική μας ενέργεια των είκοσι-κάτι το αντισταθμίζουμε με δύο δεκαετίες εμπειρίας και πειθαρχίας. Δεν προσποιούμαι ότι η ενέργεια του 2024 είναι ίδια με την ενέργεια που είχαμε όταν παίζαμε σε κάποιο μικροσκοπικό all-ages club το 2001, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι πλέον παίζουμε καλύτερα, ακουγόμαστε καλύτερα, και δίνουμε καλύτερο show σε σχέση με παλιότερα.
Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε που παίξατε και οι τέσσερις μαζί. Πώς είναι η χημεία μεταξύ των μελών του συγκροτήματος; Ο χρόνος έχει γιατρέψει τις παλιές πληγές;
Είκοσι χρόνια πριν ο καθένας από εμάς διένυε το δικό του προσωπικό ταξίδι, καθώς μόλις βγαίναμε από τη φάση του νεαρού ενήλικα όπου οι φίλοι σου από το σχολείο είναι το κέντρο του κόσμου. Περάσαμε από το να ζούμε μαζί και να κάνουμε παρέα καθημερινά στο να είμαστε διασκορπισμένοι στην περιοχή του Puget Sound, και να βλεπόμαστε μόνο στις πρόβες του συγκροτήματος. Οι κοινωνικές μας ζωές δεν ήταν πλέον αλληλένδετες. Δεν ήταν πικρός ή κακότροπος ο χωρισμός. Υπήρχε κάποια θλίψη και απογοήτευση διότι, νομίζω, διαφορετικοί άνθρωποι είχαν διαφορετικές ιδέες για το τι ήθελαν να πετύχουν προτού διαλύσουμε το συγκρότημα, αλλά θαρρώ πως όλοι γνώριζαν ότι το τέλος της μπάντας διαφαινόταν στον ορίζοντα. Είκοσι χρόνια αργότερα, νομίζω πως όλοι αλληλοσχετιζόμαστε με τον ίδιο τρόπο όπως το 1999, αλλά έχουμε επίσης και ζωές εκτός συγκροτήματος, και ένα κοινό όραμα για το τι στοχεύουμε να κάνουμε με τις συναυλίες αυτές, οπότε η εξοικείωση μεταξύ μας ήταν ένα συντριπτικά θετικό πράγμα… ένας εορτασμός της κοινής μας ιστορίας και της προθυμίας να ακούσουμε ο ένας τον άλλον. Σε αντίθεση, ξέρεις, με… ένα τσούρμο έφηβα αγόρια που μαλώνουν μεταξύ τους για ηλιθιότητες.
Λένε ότι «πολλά είναι τα βάρη γι’αυτόν που φοράει το στέμμα». Όταν διαλύθηκε το συγκρότημα οι Botch ήταν στην πρώτη γραμμή του mathcore, του πειραματικού hardcore, του μη συμβατικού metalcore, όπως θες πες το, αφήνοντας μια κληρονομιά που πολλοί θα ζήλευαν (με την καλή έννοια), ανοίγοντας το δρόμο για έναν τόνο συγκροτήματα. Πώς αισθάνεσαι γι’αυτό;
Πραγματικά δεν νιώθω κάτι για αυτό. Χαίρομαι που η μουσική ήταν σημαντική για τον κόσμο, και με κάνει να νιώθω καλά που ήμασταν μέρος μιας ευρύτερης κληρονομιάς συγκροτημάτων που ενέπνευσαν άλλες μπάντες στην underground μουσική σκηνή. Το hardcore ήταν πολύ σημαντικό για μένα ως έφηβος, γιατί έβρισκα τη μουσική πολύ συναρπαστική και προοδευτική, συσχετιζόμενη με μια κοινότητα πολύ πιο ανοιχτόμυαλη από οποιονδήποτε άλλον κοινωνικό κύκλο που γνώριζα εκείνη την εποχή. Αλλά όταν έφερνα στο νου μου το hardcore, σκεφτόμουν μπάντες που ξεκίνησαν από αυτή τη σκηνή, που πήραν τις θεμελιώδεις αρχές της και τους ήχους της και τα ώθησαν σε νέα εδάφη. Είχα στο μυαλό μου συγκροτήματα όπως Fugazi, Neurosis, Drive Like Jehu, Engine Kid και Unwound… μπάντες που πιθανότατα δεν θα θεωρούνταν hardcore για τους περισσότερους. Στα χρόνια που ακολούθησαν τη διάλυση των Botch, πιο πολύ με τράβηξαν συγκροτήματα όπως οι Torche, Helms Alee, Harvey Milk και Young Widows… μπάντες που, και πάλι, μάλλον δεν θεωρούνταν «hardcore» για αρκετό κόσμο. Αλλά αυτά ήταν τα είδη των συγκροτημάτων που φαινόταν να προωθούν το στυλ της μουσικής που μου άρεσε. Επικεντρώθηκαν περισσότερο στην τέχνη, παρά στο εμπόριο. Κι αυτό ήταν πολύ πιο σημαντικό για μένα από το να βλέπω όλες αυτές τις νεότερες metalcore μπάντες, με τα ίδια αστεία κοινότυπα κουρέματα, να γίνονται πασίγνωστες στο κύκλωμα του Warped Tour.
Το “One Twenty Two” είναι ένα comeback κομμάτι εντελώς γροθιά-στο-στομάχι – υπάρχουν σχέδια για την κυκλοφορία νέου υλικού; Να περιμένουμε και τρίτο άλμπουμ σύντομα;
Μην περιμένετε νέο υλικό. Αυτό το τραγούδι ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Ίσως και να υπάρξουν κι άλλες ευτυχείς συγκυρίες στην πορεία, αλλά δεν θα το έδενα και σκοινί κορδόνι. Το reunion αυτό έγινε για να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία κάνοντας πράγματα που δεν μπορούσαμε να κάνουμε είκοσι χρόνια πριν. Δεν πρόκειται για αναζωπύρωση της μπάντας ως δημιουργική μονάδα. Sorry!
Οι περισσότεροι από εσάς έχετε κι άλλα μουσικά εγχειρήματα, και ο Dave έχει στριμωγμένο πρόγραμμα ως περιοδεύων μουσικός. Ποιο είναι το ιδανικό σενάριο για το μέλλον των Botch, υπάρχει ένα κοινό όραμα/σχέδιο μεταξύ των τεσσάρων σας;
Ειλικρινά, το κοινό όραμα είναι να κάνουμε περιοδεία στην Ευρώπη και την Αυστραλία, να δώσουμε δύο τελευταία λάϊβ στο Σιάτλ, και να επιστρέψουμε πίσω στις ζωές μας. Είμαστε όλοι πολυάσχολοι άνθρωποι, και νομίζω ότι όλοι έχουμε αφιερώσει όσο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο έχουμε για να γίνουν αυτά τα show. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε περαιτέρω, εκτός εάν εγκαταλείψουμε τις δουλειές μας, ή να θυσιάσουμε την οικογενειακή μας ζωή, όπου κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ ο σκοπός αυτού του reunion. Ο Dave K. είχε στριμωγμένο πρόγραμμα με τις περιοδείες όταν ήταν ενεργοί οι Minus The Bear, αλλά διαλύθηκαν και τώρα δουλεύει πάνω σε σόλο υλικό στο home studio του. Είμαι ακόμη ενεργός με τους Russian Circles και τους SUMAC, και δουλεύω ένα δεύτερο σόλο άλμπουμ με το όνομα Torment & Glory. Ο Dave V. κυκλοφόρησε μερικούς δίσκους με το άλλο του συγκρότημα, τους Narrows, αλλά είναι ο πιο πολυάσχολος τύπος που γνωρίζω, και δεν ξέρω πού θα έβρισκε το χρόνο για να ξεκινήσει ακόμα ένα μουσικό project. Ο Tim είναι σίγουρα ο πιο γνώστης στις τάξεις μας όσον αφορά την μουσική θεωρία, και παίζει πολύ μουσική στο σπίτι του, αλλά δεν ξέρω αν νιώθει την ανάγκη να ξεκινήσει κι άλλο project σε αυτή τη φάση της ζωής του. Με άλλα λόγια, η μουσική εξακολουθεί να είναι πολύ σημαντική για όλους μας, αλλά δεν μπορούμε να βάλουμε την προσωπική μας ζωή και άλλα projects σε επ’αόριστον αναμονή.
Πώς είναι η «σκηνή» στις μέρες μας; Σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει από τις αρχές των 00’s. Κάτι που μπορεί να σε έχει απογοητεύσει, ή κάποια σημάδια βελτίωσης; Τι διαφορές βλέπεις;
Λοιπόν, πολλά έχουν αλλάξει. Από πού να αρχίσω; Η βενζίνη είναι ακριβή και δεν βλέπω πώς μια νέα μπάντα μπορεί να κάνει tour όπως οι Botch στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και να μην μπεί μέσα. Βγαίναμε σε περιοδεία, βγάζαμε λιγότερο από 100 δολάρια τη βραδιά, άλλα εκατό περίπου από το merch, επιστρέφαμε σπίτι και πληρώναμε και το νοίκι ενός μήνα. Αυτό δεν είναι εφικτό πλέον. Οι μπάντες πια αποτελούν ένα μικρό κομμάτι της νέας μουσικής, επειδή είναι ευκολότερο και οικονομικότερο να είσαι σόλο καλλιτέχνης που φτιάχνει μουσική στο laptop του και κάνει περιοδείες με εξοπλισμό που χωράει σε μία και μόνο βαλίτσα. Νομίζω ότι αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι μιλάς με έναν 46χρονο, επομένως είναι πολύ πιθανό να μου έχει ξεφύγει κάποια νέα συναρπαστική μουσική από την all-ages σκηνή, αλλά από τη δική μου οπτική γωνία φαίνεται ότι το underground απομακρύνεται από την παραδοσιακή δομή του συγκροτήματος. Κι αυτό το λέω χωρίς ίχνος κριτικής. Η αλλαγή είναι καλή. Νομίζω ότι η «σκηνή» είναι πολύ πιο ποικιλόμορφη, συμπεριληπτική και ανοιχτόμυαλη αυτές τις μέρες. Η νεολαία εκτίθεται σε ένα ευρύτερο φάσμα μουσικής. Θεωρώ ότι το DIY ευδοκιμεί, γιατί είναι πιο εύκολο από ποτέ να παρακάμψεις την τεράστια μουσική βιομηχανία και να κυκλοφορήσεις τη μουσική σου. Έτσι, ενώ μπορεί να είναι μειονέκτημα το ότι είναι δυσκολότερο για μια τετραμελή μπάντα να μπεί σε ένα βανάκι και να γυρίσει τη χώρα, είναι συναρπαστικό το ότι νέοι άνθρωποι βρίσκουν νέους τρόπους για να φτιάξουν νέα μουσική.
Όλοι προέρχεστε από διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα, και αυτό είναι που έκανε τους Botch τόσο σπουδαίο σχήμα. Τίποτα ενδιαφέρουσες μπάντες ή καλλιτέχνες που να σου αρέσουν επί του παρόντος; Τι υπάρχει στο playlist σου αυτόν τον καιρό;
Αυτή τη στιγμή ακούω το καινούργιο άλμπουμ των Can, “Live in Paris 1973” που μόλις έλαβα μέσω ταχυδρομείου χθες. Όλες οι ζωντανές ηχογραφήσεις που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια είναι εκπληκτικές. Συνήθως αποτελούνται σχεδόν εξ’ολοκλήρου από αυτοσχεδιασμούς, που δεν έχουν καμία σχέση με το ηχογραφημένο υλικό τους, αλλά το συγκεκριμένο έχει μερικά γνωστά τραγούδια από το άλμπουμ Ege Bamyasi. Πριν από αυτό, είχα στο πικάπ μου μερικούς από τους δίσκους που κυκλοφόρησε ο φίλος μας ο Andrew στη δισκογραφική του εταιρεία SFI Recordings, που εστιάζει στον synth ήχο — το Late Horizon από MCS και το The Electron Coast των Delta IV. Χθες άκουγα για πολλή ώρα το νέο άλμπουμ των φίλων μου REZN από το Σικάγο. Έχουν ένα άλμπουμ που λέγεται Burden, το οποίο θα κυκλοφορήσει αργότερα μέσα στη χρονιά από την Sargent House, και είναι φοβερό. Κάτι σαν Pink Floyd, αλλά με μια πληθώρα από μοχθηρά, heavy riffs. Ακούω αρκετά το νέο άλμπουμ των Spectral Voice, καθώς και το τελευταίο περσινό άλμπουμ των Invultation. Πέραν τούτου, έχω σκουριάσει όσον αφορά τη νέα μουσική, κι ακούω πολύ τα παλιά Darkthrone και τα πρώτα Judas Priest.
Σε ευχαριστώ πολύ Brian για τον χρόνο σου, ανυπομονούμε να σας δούμε στην Αθήνα στις 25 Μαρτίου!
***ENGLISH VERSION***
Hey guys, it’s truly an honour interviewing you. So, legendary “boy band” Botch are back! A few words about the sudden reunion…? Rumour has it that it all started with a riff/song that Dave Knudson wrote while looking for someone to sing over it. Could you shed some light to that story?
You’ve got the general gist of it! Dave was working on his solo album “The Only Thing You Have to Change is Everything”, and was recruiting different vocalists to sing on selected tracks. He had one song that was a little heavier, so he approached Dave Verellen about doing his signature Botch roar on it. Then I got recruited to play bass on it. We had just moved our catalog from Hydra Head to Sargent House, and were going to start reissuing all our old records, and someone pitched the idea of maybe having that David Knudson song with 3/4 of Botch on it, actually be a proper Botch song. So we got Tim on board and released it. That was really supposed to be the extent of the “reunion”, but the public enthusiasm was so overwhelming, that it kinda goaded us into playing shows.
How’s it going so far? Regarding gigs and feedback from the audience…or even strength-wise: is the energy there, are you stoked to be performing as Botch?
It’s been great. Honestly, I was really worried because I’d done some “final” shows with my old band These Arms Are Snakes after over a decade of inactivity the year prior, and it took a lot of time and energy to get back to a point where the songs felt fluid and natural. It was so much work, that I was nervous that Botch wouldn’t be able to get back to a level of playing on par with where we were at back in 2002. We’re all really busy people. There are three dads in our ranks. Folks work multiple jobs. I’m on tour with two other bands all the time. I just wasn’t sure if we could recreate the energy we had as a band full of twenty-somethings that rehearsed twice a week and played shows constantly for almost nine years. But what we lack in twenty-something youthful energy, we made up for with two decades of experience and discipline. I don’t want to pretend that the energy in 2024 is the same as the energy our shows had at some tiny all-ages club back in 2001, but I also feel confident in saying we’re definitely playing better, sounding better, and putting on a better show than we did back then.
It’s been more than 20 years since the four of you played together. How’s the chemistry between band members? Has time healed old wounds?
Twenty years ago we were all on our own separate journeys, as we were just coming out of that young adult phase where your school friends are the center of your world. We’d gone from living together and hanging out together every day, to being spread out across the Puget Sound area and only seeing each other at band practice. Our social lives weren’t intertwined anymore. It wasn’t a bitter or mean-spirited break up. There was some sadness and frustration because, I think, different people had different ideas of what they wanted to accomplish before the band ended, but I think everyone was aware that the band’s end was looming on the horizon. Twenty years later, I think we all relate to each other much in the same way we did back in 1999, but we also have lives outside of the band and a shared vision for what we aim to do with these shows, so the familiarity between us has been an overwhelmingly positive thing… a celebration of a shared history, and a willingness to hear each other out. As opposed to, you know, like… a bunch of teenage boys arguing with each other about stupid shit.
They say that “heavy is the head that wears the crown”. When the band broke up, Botch were at the forefront of mathcore, experimental hardcore, non-conventional metalcore, whatever you wanna call it, leaving a legacy many would envy (in a good way), while paving the way for a ton of bands. How do you feel about that?
I don’t really have any feelings on it. I’m glad that the music was important to people, and it makes me feel good to know that we were part of a larger legacy of bands inspiring other bands in the underground music scene. Hardcore was very important to me as a teenager, because I found the music to be very exciting and forward-thinking, and it involved a community that was more open-minded than any other social circle I was aware of at the time. But when I thought of hardcore, I thought of bands that started off in that scene, and took those principles and sounds and pushed them into new territories. I thought of bands like Fugazi, Neurosis, Drive Like Jehu, Engine Kid, and Unwound… bands that probably wouldn’t qualify as hardcore to most folks. In the years following Botch’s break-up, I was more drawn to bands like Torche, Helms Alee, Harvey Milk, and Young Widows… bands that, again, probably didn’t qualify as “hardcore” to most people. But those were the kinds of bands that seemed to be pushing the style of music I liked forward. They were more focused on art than commerce. And that was way more important to me than watching all these younger metalcore bands, with the same funny haircuts, get massive on the Warped Tour circuit.
“One Twenty Two” is a gut-punching comeback track – are there any plans of releasing new material? Shall we expect a third album anytime soon?
Folks shouldn’t expect any new material. That song was a bit of a fluke. Maybe there will somehow be other flukes down the line, but I wouldn’t hold my breath. This reunion is more about taking the opportunity to do the things we couldn’t do twenty years ago. It’s not about rekindling the band as a creative unit. Sorry!
Most of you guys have other musical endeavours going on, and Dave has a tight schedule as a touring musician. What’s the ideal scenario for the future of Botch, is there a shared vision/plan between the four of you?
Honestly, the shared vision is that we tour Europe and Australia, play two final Seattle shows, and go back to our lives. We’re all busy people and I think we’ve all carved out about as much spare time as we have available to do these shows. We can’t go on further, unless people start quitting their jobs or start making sacrifices with their family life, and that was never the intention with this reunion. Dave K. used to have a tight touring schedule back when Minus The Bear was active, but they broke up and now Dave works on solo material in his home studio. I am still active with Russian Circles and SUMAC, and I’m working on a second solo album under the moniker Torment & Glory. Dave V. put a few records out with his other band Narrows, but he’s the busiest guy I know, and I don’t know how he’d carve out time to start another music project. Tim is easily the most knowledgeable guy in our ranks when it comes to music theory, and he plays a lot of music at home, but I don’t know if he feels compelled to start another project at this point in life. In other words, music continues to be very important to all of us, but we can’t put our personal lives and other projects on hold indefinitely.
What’s the “scene” like nowadays? Surely, things have changed since the early 00’s. Any things that might put you off, or signs of improvement? What’s different?
Well, a lot has changed. Where to start? Gas is expensive, and I don’t see how a new band can tour like Botch did back in the late ’90s and not incur a massive amount of debt. We would go on tour, make less than $100 a night, sell another hundred or so in merch, and come home and still pay rent for a month. That just isn’t possible these days. Bands make up a smaller percentage of the new music out there now, because it’s easier and more cost effective to be a solo artist that makes music on their laptop and tours with gear that can fit in a single suitcase. I think it’s also worth noting that you’re talking with a 46-year-old, so it’s entirely possible that I’m missing out on some new crop of exciting music happening in the all-ages scene, but from my perspective, it seems like the underground is moving away from the traditional band structure. I’m not saying that with any sort of judgement. Change is good. I think the “scene” is way more diverse and inclusive and open-minded these days. Kids have more exposure to a broader array of music. I think the DIY principle is thriving, because its easier than ever to circumvent the larger music industry and still get your music out there. So while it might be a downside that it’s harder for a four-piece band to hop in a van and tour the country, it’s exciting that new people are finding new ways to make new music.
All of you come from different musical backgrounds, and that’s what made Botch such a great outfit. Any interesting bands or artists you currently like? What’s on your playlist these days?
I’m currently listening to the new Can album “Live in Paris 1973” that just arrived in the mail yesterday. All the live recordings they’ve put out in the last few years are pretty amazing. Usually they’re almost entirely composed of improvisations that don’t sound anything like any of their other recorded material, but this one has a few familiar songs from the Ege Bamyasi album. Prior to that, I’d had a few records on my turntable that our friend Andrew put out on his synth-focused label SFI Recordings — MCS‘s Late Horizon and Delta IV‘s The Electron Coast. Yesterday, I spent a lot of time listening to the new album by my Chicago friends REZN. They have an album called “Burden”, that will be out on Sargent House later this year and it’s awesome. Like Pink Floyd, but with an abundance of mean, heavy riffs. Been spending a lot of time with the new “Spectral Voice” album, too, and the new “Invultation” album from last year. Aside from that, I’ve been in a bit of a rut when it comes to new music, so I’ve been listening to a lot of old Darkthrone and early Judas Priest.
Thank you so much for your time Brian, can’t wait to see you in Athens on the 25th of March!
