Οι Bombing The Avenue, αντιπροσωπεύουν ένα γνήσιο aggressive punk, heavy rock συγκρότημα, της εγχώριας σκηνής και με αφορμή την επέτειο των 10 χρόνων, ίδρυσης και συνύπαρξης τους, μας παρουσίασαν στις 30 του Δεκέμβρη ζωντανά στο six d.o.g.s, το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Dysfunctional”, που καταδεικνύει την ηχητική ωρίμανση του συγκροτήματος, και στοιχειοθετείται από μεστά και βρώμικα φωνητικά, αγέρωχα riffs και έντονο γκρουβάρισμα.
Ανταπόκριση: Ευτυχία Διαμαντή / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Την σκυτάλη παίρνουν πρώτοι οι Treep, λίγο μετά τις 9 της συγκεκριμένης βραδιάς. Πρόκειται για τρία παιδιά που ένωσαν την αγάπη τους για τη μουσική το 2010 και η κοινή τους αυτή σύμπραξη τους έφερε να πραγματοποιούν συναυλίες, στο πλευρό και άλλων μπαντών. Θιασώτες του post punk στοιχείου και των alternative rock μελωδιών μας παίζουν μια γεμάτη και σχετικά ιδιόμορφη μίξη ηχοχρώματος που αν και δε με βρίσκει τρομερό φαν, επιδοκιμάζω τη σπιρτάδα που προσφέρουν επί σκηνής. Ακούμε κομμάτια από την ευρεία μουσική τους ταυτότητα. Η αρχή πραγματοποιείται με το Imitation Of The Real ενώ μεταξύ άλλων μας παίζουν τα Remember, Haze, Flow, Fix, Soul, Dropped με έντονες διακυμάνσεις και παραλλαγές. Κλείνοντας ακούμε τα Morning Person, Melt N’ Freeze και Message To The Man. Πρόκειται για ένα συνοθύλευμα, post punk και ψυχεδελικών μελωδιών, το οποίο σαν ένας ολοκληρωμένος συνδυασμός σου αφήνει ίσως μια αίσθηση προβληματισμού όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα θα ήθελα να τους ξαναδώ σε ένα λίγο πιο oriented setlist, απαρτιζόμενο ενδεχομένως από ένα πιο ταιριαστό και ολοκληρωμένο ηχόχρωμα.
Με σχετικά θεματάκια στον ήχο, το live προσφέρει την αίσθηση της ψυχικής εκτόνωσης αλλά ίσως όχι στον αναμενόμενο βαθμό, δημιουργώντας μας την αίσθηση πως υπάρχει και κάτι άλλο που ακόμη δεν έχουμε δει. Έχοντας ξαναπαρακολουθήσει, στο παρεΐστικο venue του Crust, τους Bombing The Avenue να σαρώνουν επί σκηνής οι προσδοκίες μου είναι αρκετά μεγάλες. Ξεκινούν με ένα σχετικά ήπιο αλλά πολύ γρήγορα μετατρεπόμενο σε επιθετικό intro. O Πάνος, ο Δημήτρης και ο Jay είναι γνωστοί για το ατίθασο attitude, την τρομερή ενέργεια και την παικτική αυθεντικότητα που παρουσιάζουν επί σκηνής. Η προσθήκη του Ιγνάτιου, στην κιθάρα, δημιουργεί ένα ακόμα πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Η ατμόσφαιρα αναθερμαίνεται αλλά ο ήχος που παραμένει εκκωφαντικά δυνατός καθ’ολη τη διάρκεια του set, ενδεχομένως εμποδίζει την πλήρη απόλαυση και αφοσίωση του κοινού σε αυτό που βλέπει.
Πρώτο ξεδιπλώνεται το Ble, κομμάτι της νέας τους δουλειάς, ηχητικά πιο ώριμο, τείνοντας προς τον ψυχεδελισμό της heavy rock και προωθώντας μια έντονη παρουσία αργόσυρτων φωνητικών γραμμών. Έπειτα, τo Everyone, τραγούδι που συμπορεύεται με την ηχητική ταυτότητα του προηγούμενου LP τους Civil Servant αλλά και το Sixx, έρχονται να μας θυμίσουν κάτι από τους αυθεντικούς και ορμητικούς Bombing των περασμένων χρόνων. Gweed, Nomads και Guadalquivir (εύστοχο όνομα), μας στοιχειώνουν τον ψυχισμό, με τα aggressive riffs και τα βρώμικα φωνητικά να κατέχουν τον κεντρικό ρόλο. Το παιχνιδιάρικο, μελωδικό αλλά ταυτόχρονα αρκετά γκρουβάτο Street Lights μας παρασύρει σε ένα ρυθμικό headbanging, ενώ το σκοτεινό, παραλλαγμένο Bullet In που μου φέρνει στο νου μελωδίες από Tool, ωθεί τις ενδόμυχες σκέψεις μας να εξωτερικευτούν. Το Bad Uncle, ένα επίσης σφαιράτο και δυναμικό τραγούδι, προωθεί το heavy rock στοιχείο της μπάντας σε συνδυασμό με πιο αργόσυρτες εναλλαγές και punk attitude, καθώς δημιουργείται πλέον μια ολοκληρωμένη αίσθηση παράδοσης στη μουσική τους. Παρατηρώ πως η φωνή του Πάνου εναρμονίζεται απόλυτα με το ηχόχρωμα των κομματιών, για την ακρίβεια δε θα μπορούσα να φανταστώ μια διαφορετική ένωση αυτών των δύο πλευρών. Πολυμορφικό και ιδιαίτερο το Cruella, αντιπροσωπεύει ίσως κατ’ εμέ την ηχητική ταυτότητα της μπάντας από παρελθοντικές δουλειές τους μέχρι και σήμερα. Εδώ λατρεύω τις εναλλαγές και επικροτώ ακόμα περισσότερο τις φωνητικές διακυμάνσεις, κομμάτι με ένα εξ’ ολοκλήρου δικό του ύφος και ζηλευτή ορμή. Και μετά έρχεται, το εξαιρετικά καλοδουλεμένο Pissings, που το γνωρίσαμε αρχικά από την πρόσφατη οπτικοποίησή του. Υοur money feels so fine, ακούω και your music feels so fine, σκέφτομαι.
Το ξεχαρβάλωμα της κιθάρας, η φωτιά που παίρνει το μπάσο και τα φωνητικά το καθιστούν ηχητικά το πιο ενδιαφέρον, ακέραιο και ξεχωριστό κομμάτι του νέου δίσκου. Η εμφάνιση της μπάντας ολοκληρώνεται προσωρινά με το Mayday, ενώ λίγο αργότερα επανέρχονται με ενέργεια στη σκηνή, προωθώντας το Melting Elevator και ξεφεύγοντας για άλλη μια φορά με το ωμό και ακατέργαστο Hangover City. Ένταση, αστραπιαίες εναλλαγές, punk αισθητική και ορμητική, γκρουβάτη ηχητική πανδαισία που καλά κρατεί. Άρτιοι παικτικά, χωρίς να ακούγεται ο παραμικρός παρατονισμός όσον αφορά τη φωνή, αυθεντικοί και φουλ ενεργοί, σε κάνουν να ζητάς κι άλλο. Θα ήθελα να τους απολαύσω μελλοντικά, σε μια μεγαλύτερη σκηνή. Ένα αρκετά καλό και ολοκληρωμένο live, που με κάποιες επιδιορθώσεις στην ένταση του ήχου, θα μπορούσε να καταταγεί στα τοπ των γιορτινών ημερών.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ