Mε αφορμή την κυκλοφορία του “Panopticon”, ο Γιώργος Χούλλης μίλησε με τον άνθρωπο πίσω από τους BLML, Γιώργο Καρανικόλα (γνωστός από τους The Last Drive). Η διαδικασία ηχογράφησης του δίσκου, η εποχή των ‘Blackmail’, αλλά και η εγχώρια σκηνή ήταν μερικά από τα θέματα που έπεσαν στο τραπέζι.
Πρώτα απ’όλα ας ξεκινήσουμε απο τον τίτλο. Μήμπως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συμβόλικα σαν ερμηνεία της σημερινής πραγματικότητας μέσα απο ένα Orwell-ικό πρίσμα;
Θα έλεγα παραβολικά, συσχετίζοντας την ένταση της ροής των καταστάσεων που συμβαίνουν όταν ηχογραφούσαμε το δίσκο, με την ένταση της ροής της κοσμικής ανάταξης. Γιατί πάντα ο βαθμός ελέγχου εξελισσόταν η αναιρόταν απο τις δυνάμεις που μέσα απο τρύπες η καλύτερα δρόμους τον κάναμε να μοιάζει ξεπερασμένος. Η Orwell-ική προσέγγιση με απωθεί, με την έννοια οτι όλα είναι τετελεσμένα και “μοιραία”. Όσο αισιόδοξο κι αν φαίνεται, δεν πιστεύω στο “μοιραίο”. Πάντα υπάρχει το ρήγμα που φέρνει την ανάταξη ή -αν θες- το ονομάζεις και μετεξέλιξη.
Ποιά η διαδικασία ηχογράφησης του δίσκου;
Περιπετειώδης. Πολλά “ατυχήματα”, αλλά ποτέ δέν μας πήρε απο κάτω. Η πίστη είναι σημαντικό πράγμα. Είχαμε αλλαγές, στη διαδικασία ηχογράφησης, στο line up, αλλαγές σε studio γιατί δέν μάς ικανοποιούσε το αποτέλεσμα, αλλαγές αλλαγές…
Το “Hunger”, που ανοίγει το δίσκο, δεν σου κρύβω οτι σε σημεία μου θύμισε το “Interstellar Overdrive” των Pink Floyd. Επειδή σε αρκετές εμφανίσεις σου είτε με BLML είτε με Last Drive έχεις τιμήσει τους Floyd εποχής Syd Barrett με διάφορα περάσματα, υποθέτω πως αυτή η περίοδος τους είχε μεγάλη επδραση πάνω σου.
Εννοείται! Οι Floyd ειδικά των πρώτων δίσκων με επηρέασαν πολύ. Ημουνα μόλις 14 χρονών όταν τους άκουσα. Όχι όμως μόνο οι πρώτοι δίσκοι τους. Το “Atom Heart Mother” είναι από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους. Θα ήταν δύσκολο λοιπόν να μην βγαίνει αυτή η επίδραση προς τα έξω.
Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα απο τον δίσκο ήταν το “Arizona”. Αλήθεια, γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη πολιτεία;
Το “Arizona” είναι η “άνυδρη” πατρίδα, μια μεταφορά και αναφέρεται στην Ελλάδα μέσα απ’ τη “τρελλή” γυναίκα που το όνομα της είναι Arizona.
To “Small Town Troopers” είναι κάποια αναφορά στην εποχή των Blackmail η κάνω λάθος;
Some kind of a mad gang. Ναι έτσι είναι. Αν ενώσεις τα αρχικά κάθε στίχου σχηματίζεται το Blackmail.
Ανάμεσα στους guests είναι και η κόρη σου, που πρόσφατα έβγαλε και κάποια δικά της κομμάτια στο Youtube. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτή.
Λατρεύω τα 4 τραγούδια που ηχογράφησε. Είναι τόσο naive που με κάνουν να νιώθω την “ομορφιά”! Είναι γραμμένα live κι αυτό είναι σημαντικό. Η δυναμική του Teenage Instict να κολλάει με τη δυναμική της ζωντανής ηχογράφησης. Νομίζω οτι ήδη έχει έτοιμα άλλα 3-4. Anyway, she did it her way.
Δώσε μας λίγες πληροφορίες για την έκδοση του “Panopticon” σε βινύλιο.
Είναι 270 κόπιες, 210 gr βάρους με bonus το CD με plus τρία τραγούδια, τα οποία είναι διαφορετικές απόψεις σε τρία τραγούδια του LP.
Να υποθέσω οτι συναυλιακά θα επιμείνετε στη παράδοση της μίας συναυλίας ανα δίσκο. Υπάρχει τίποτα κανονισμένο;
Ναί, ίσως και δύο.
Ποιές συγκρίσεις μπορείς να κάνεις ανάμεσα στο “Panopticon” και τον προκάτοχο του, “The Gift”;
Συνήθως αποφεύγω τις συγκρίσεις, γιατί άμα ανακατευτεί πολύ ο ορθολογισμός το πράγμα μπερδεύεται. Αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές περιόδους, όχι στη μουσική μου, στη ζωή μου.
Τι παίζει στα ηχεία/ακουστικά σου τον τελευταίο καιρό;
Κυρίως έπαιζε το “Panopticon”. Είμαι hooked με τα πράγματα που δουλεύουμε με Last Drive και με το ακούστικο project των Omega-Ray. Ετσι αυτά που ακούω είναι πράγματα που με κάνουν να την “ακούω” άμεσα, εννοώ δεν είχα την ευκαιρία να κάτσω να ψαχτώ για καινούργια πράγματα. Τωρα παίζουν στα αυτιά μου Gene Clark, Lee Rocker, Tones On Tail, Run The Jewels, Jesu, σταθερά εδώ και χρόνια Tame Impala, Suicide…
Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή; Υπάρχουν μπάντες που ξεχωρίζεις εκεί έξω;
Πολλές μπάντες, good thing.
Πέρσι επανακυκλοφόρησε ο ομώνυμος δίσκος απο το solo project σου Το Φως Και Η Σκιά Του. Ποιό ήταν το κίνητρο για το εν λόγω project εκείνη την εποχή και ποιές οι αναμνήσεις σου απο τη δημιουργία του δίσκου;
Τα έχουμε πει αυτά. Ο δίσκος γράφτηκε σε τρείς ώρες. Spiritual force.
Οπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τα τελευταία νέα των Last Drive. Υπάρχει κάποιο πλάνο εκτός απο τη συναυλία στις 16/5;
Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το νέο album. Νοιώθουμε όμορφα και είναι το πιο σημαντικό. Κάτι πολύ καλό θα βγεί απ’αυτό, είμαι σίγουρος.
Υπάρχει καμία περίπτωση να δούμε να επανακυκλοφορούν οι παλιότεροι δίσκοι των Blackmail;
Δεν είναι στο χέρι μας. Τον ένα τον έχει η Hitchhyke, τον άλλο η FM Records και τον τρίτο η M Records. Θα δείξει.
Και μιά ερώτηση για το τέλος. Αν το “Panopticon” ήταν το soundtrack μίας ταινίας, ποια θα ήθελες να ήταν αυτή;
Χμ, Jacob’s Ladder ίσως, Santa Sangre μπορεί, Plesantville πιθανόν, Panopticon σίγουρα!
