Το επικό heavy metal ζει και βασιλεύει; Στις καρδιές κάποιων, ναι. Δεν αποτελεί όμως ένα νοσταλγικό απομεινάρι του παρελθόντος αλλά μία καλλιτεχνική έκφραση με συγκεκριμένες γλυκές και…πικρές εμμονές, συγκεκριμένη υφολογική σύνθεση και γενικά μία στάση και άποψη που παραμένει ακόμη ζωντανή, παρά τις διαφορετικές επιταγές των καιρών. Παραμένει μία γλυκιά αρρώστια στα σωθικά πολλών ανθρώπων που, μπορεί να αποτάσσονται τα γούνινα βρακάκια των Manowar, αλλά όταν θα ξανακούσουν το “Bridge Of Death” για παράδειγμα, θα θυμηθούν την έκσταση και τη συγκίνηση που ένιωσαν όταν το άκουσαν πρώτη φορά. Και ας είναι τώρα πια αγαπημένη τους μπάντα οι Arctic Monkeys. Κάπως έτσι, φαντάζομαι, το σκέφτηκε αυτή η ομάδα ικανών και έμπειρων μουσικών που συναποτελούν τους Black Soul Horde, καθώς ο Γιάννης Τσιακόπουλος και η υπόλοιπη παρέα του, προέρχονται από συγκροτήματα και δρόμους που δεν έχουν άμεση σχέση με τον ήχο, όπως οι Sun Of Nothing, οι Mahakala και οι Speedblow.
Και ναι, η πρώτη αντίδραση που έχεις όταν βάλεις τον δίσκο να παίξει είναι αυτό το “πωωω ρε φίλε” που σε βάζει στη μηχανή του χρόνου και σταματάει στην πρώτη φορά που άκουσες κάτι επικό και πολεμοχαρές ποτισμένο στη μαγική λίμνη του heavy metal. Μουσικά, το συγκρότημα γυρίζει το χρόνο πίσω με επικά riffάκια, υψιφωνίες του Δημήτρη Κότση και μία σχεδόν maidenική rythm session, με το “Let The Valkyries Ride” να σε βάζει στο κλίμα αμέσως και όπως προχωράνε τα κομμάτια να νιώθεις αυτό το ταξίδι πίσω στο χρόνο, από τη ρίγη συγκίνησης που διαπερνάει όλο σου το σώμα. Ο ήχος αποτελεί μία καλή μίξη Αμερικάνικου και Ευρωπαϊκού παραδοσιακού heavy metal, γεγονός που δείχνει πόσο έχουν εκμηδενιστεί πια αυτές οι αποστάσεις στη μουσική. Στιχουργικά, εσύ που έστησες κάποτε κοπέλα για να κλειστείς στο σπίτι σου και να διαβάσεις Lovecraft ή ανακάλυψες τη Νορβηγική και την Ελληνική μυθολογία, μάλλον θα συγκινηθείς. Και κάπου εκεί, στο “Demonon Tagmata”, θα ανοίξεις τη ντουλάπα και σαν παλαίμαχος warlord, θα βγάλεις το τσεκούρι του πολέμου, έτοιμος να ξυπνήσεις κάθε παλιό σου συνοδοιπόρο από τον ύπνο της μοντέρνας metal σκηνής, για την τελευταία μάχη…till the last man. Αν το “Demonon Tagmata” δε σου έφτασε, ακολουθεί το μεθυστικό εξάλεπτο του “Ancestor Of The Ancient Gods”, του οποίου η μυστηριακή ατμόσφαιρα και η μαυρίλα που το περιβάλλει, θα σε ξυπνήσει για τα καλά. Ένα εξάλεπτο που ίσως θα θελήσεις να ξαναζήσεις αφού ολοκληρωθεί.
Για να σοβαρευτούμε όμως και για να βγάλουμε τις παρομοιώσεις και τις αλληγορίες από το παιχνίδι, το “Tales Of The Ancient Ones” είναι ένας δίσκος αφοσιωμένος στην αγάπη -κρυμμένη ή εμφανής- για το heavy metal και ό,τι αυτό έχει να κομίσει. Τρανό παράδειγμα η trueίλα του “Horns Of War” που κρατά ζωντανό το κάλεσμα στη μάχη, με τον Δημήτρη Κότση να φωνάζει “it’s time for war”. Πέραν των γρήγορων και επικών συνθέσεων, θα βρούμε και τη στιγμή του “Coming Home”, με την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα a la “Glory To The Brave” εισαγωγή του και τα γεμάτα θλίψη riffs, σαν ένα πρόσθετο treat που έχει να προσφέρει το album.
Οι Black Soul Horde σου χτυπούν την πόρτα στα μαύρα μεσάνυχτα και σε καλούν να ξεθάψεις το τσεκούρι του πολέμου. Το “Tales Of The Ancient Ones” έχει την οσμή του αίματος που ποτέ δεν ξέχασες και περιβάλλεται από την κάπνα του πεδίου της μάχης, συνοδευόμενη από το ποδοβολητό της τελευταίας επίθεσης στη μάχη. Οι εικόνες του πολέμου, που τα βράδια σε κυνηγούν στα όνειρά σου, σαν αναμνήσεις μίας άλλης εποχής, ζωντανεύουν στο “Tales Of The Ancient Ones”.
Έγινα αρκετά γραφικός φίλε αναγνώστη και ακροατή; Αν αυτή τη στιγμή αναρωτιέσαι τι ανοησίες γράφω, έχω πετύχει το σκοπό μου. Η όμορφη, μη βεβιασμένη, γραφικότητα που περιβάλλει τις παραδοσιακές πτυχές του heavy metal επιτάσσει μία τέτοια περιγραφή του δίσκου. Απολαύστε τον ελεύθερα και χωρίς περιστροφές μαζί με το “The Yonder Answer” των Valor. Ναι, και αυτοί είναι παιδιά της διπλανής πόρτας.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Δε θέλω να γίνω ακόμη πιο γραφικός, διάβασε πιο πάνω, για καλό τα γράφω!
The Bad: Δεν γράφτηκε 30 χρόνια νωρίτερα.
Βαθμολογία: 4.5 / 5
[/stextbox]
