Πέμπτη βράδυ και με το σκηνικό να θυμίζει τραγούδι του μεγάλου Ζαμπέτα με την βρόχα να…πέφτει στρέιτ θρου, είχαμε ένα mini Keep It True στο An Club με την παρουσίαση του πρώτου δίσκου των Black Soul Horde, “Tales Of The Ancient Ones”. Μαζί τους, οι Steamroller Assault, οι Convixion και οι Gauntlet υπόσχονταν ένα βράδυ γεμάτο καθαρές, ξάστερες και γενικά…τίγκα metal συγκινήσεις. Τι και αν ο κόσμος θα μπορούσε να είναι περισσότερος; Τα συγκροτήματα κράτησαν την υπόσχεσή τους κάνοντας ακόμη και το υιοθετημένο παιδί του Kurt Cobain και του Neil Fallon και συνιδιοκτήτη του site αυτού -λέγε με και Άρη Ζαρκαδάκη- να περάσει καλά.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Χρήστος Ζαρκαδάκης
Πρώτοι στη σκηνή και σχεδόν στην ώρα τους ανέβηκαν οι Gauntlet, που για περίπου μισή ώρα με 40 λεπτά, μας παρέσυραν στο πεδίο της μάχης με το epic metal τους, φέρνοντας μνήμες από εποχές που τα “Battle Cry” των Omen και το “Age Of Chaos” των “δικών μας” Battleroar δεν έφευγαν από τα ηχεία. Καλπασμοί, μελωδία και υψιφωνίες ήταν τα βασικά συστατικά του ήχου, με τον τραγουδιστή να αδικείται από το μπούκωμα του ήχου κάθε φορά που έκανε την απόπειρα να ανεβάσει λίγο πιο ψηλά τη φωνή του. Κρίμα, γιατί φάνηκε να βγαίνει αβίαστα. Οι Gauntlet έδειξαν δεμένοι και καλά στημένοι επί σκηνής και ξεκίνησαν θετικότατα τη βραδιά δίνοντας τη σκυτάλη σε κάτι πιο γρήγορο…
Αυτό το γρήγορο ήταν το speed metal των Convixion…Ειλικρινά, τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψει κανείς τις απόλυτα cult καταστάσεις που μπορεί να προσφέρει αυτό το συγκρότημα στο κοινό του. Πέρα από την πλάκα, όμως, πρόκειται για ένα σχήμα απόλυτα αφοσιωμένο σε αυτό που κάνει και για ένα σχήμα που έχει το μοναδικό ταλέντο να καταργεί τα κάγκελα ανάμεσα στη σκηνή και το κοινό. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά τους τραγουδώντας και το κλείσιμο με “Heavy Metal re mounia” και “Drink Metal” ήταν ό,τι πιο ιδανικό μπορούσαμε να φανταστούμε, με τα γαρύφαλλα/γαρδένιες που πετάχτηκαν στη σκηνή να συνθέτουν το απόλυτα cult σκηνικό. Πέρα από την πλάκα, υπήρξαν αρκετοί εκτός του true metal χώρου που εντυπωσιάστηκαν από την εμφάνισή τους και αυτό λέει πολλά…
Επόμενοι στη σειρά οι Steamroller Assault με το βασικό σχόλιο που τους συνόδευε το “άκου τους, κάθε κομμάτι είναι και διαφορετικό”. Πράγματι, οι Steamroller Assault παρουσίασαν, ηχητικά, τη μεγαλύτερη ποικιλία στις συνθέσεις τους αν και ο προσανατολισμός ήταν και αυτός στην εξαετία 77-83 κατά κύριο λόγο, καθώς που και που πέταξαν και κάποιες bluesy στιγμές για να αλλάξουν λίγο τη διάθεση της βραδιάς. Η ώρα πέρασε ευχάριστα μαζί τους ομολογουμένως, καθώς περιμέναμε τους…οικοδεσπότες της βραδιάς.
Καπνοί, άερηδες του πολέμου και ίσως και ένα σπαθάκι κρυμμένο κάπου εκεί πίσω από τα drums, μας προϊδέασαν για την έναρξη του set των Black Soul Horde επί σκηνής, οι οποίοι σίγουρα και λόγω θέσης, ανέβασαν ένα επίπεδο πάνω το θέαμα που είδαμε με τον πιο σκοτεινό φωτισμό, τους καπνούς και την εν γένει παρουσία του συγκροτήματος. Παρά τον κόσμο που άρχισε να φεύγει σιγά σιγά λόγω ώρας -ελπίζω- ξεκίνησαν την εμφάνισή τους με το “Demonon Tagmata” και η πρώτη περίεργη εικόνα που έβλεπες ήταν αυτή του Δημήτρη Κότση με τα χέρια του να κρατάνε μόνο το μικρόφωνο και να κινείται συνεχώς επί σκηνής, σε αντίθεση με τους Mahakala όπου το μπάσο τον εμποδίζει από μία πιο έντονη σκηνική παρουσία. Το σχήμα του Γιάννη Τσιακόπουλου και των υπολοίπων underground stars έπαιξε το χαρτί του επαγγελματισμού και κέρδισε αφού οι περισσότεροι, ακόμη και εκτός της φάσης, φάνηκαν να ευχαριστιούνται την εμφάνιση των Black Soul Horde. Highlight της βραδιάς; Η παρουσία των τραγουδιστών από τις υπόλοιπες μπάντες της βραδιάς για την διασκευή στο “Motorbreath” των Metallica. Συνοψίζοντας; Ποιος είπε ότι η Ελλάδα βγάζει μόνο σουβλάκι, μουσακά και stoner μπάντες; Η πίστη στην trueίλα είναι ακόμη εδώ, ζωντανή.
