23 (!!!) χρόνια μετά την ίδρυσή τους και 6 μετά τον τελευταίο τους δίσκο, οι Καναδοί Billy Talent επανέρχονται με το Crisis of Faith. Όποιος τους έχει αφήσει στο 2011 και περιμένει να ακούσει ένα “Try Honesty” ή έστω ένα “Fallen Leaves”, καλύτερα να γυρίσει σελίδα πριν απογοητευτεί, καθώς η μπάντα έχει πάρει άλλη πορεία εδώ και καιρό.
Το album ανοίγει το μεγαλεπήβολo και πειραματικό πρώτο single “Forgiveness I+II”, μια πραγματικά περίεργη επιλογή, με progressive επιρροές, sax solo, και διάρκεια κοντά 7 λεπτά. Χωρίς να είναι κακό κομμάτι, δυσκολεύομαι να βρω τον λόγο να πατήσω το repeat, και αυτό το αίσθημα είναι διάχυτο και στο υπόλοιπο του Crisis of Faith. To άμεσο “Judged” και το “Reckless Paradise” (ό,τι κοντινότερο σε «παλιούς» Billy Talent) αντισταθμίζουν λίγο την κατάσταση, αλλά δεν το σώζουν και έρχονται τα radio friendly alt-rock hits σαν το “End of Me” ή το “I Beg to Differ” να το αποτελειώσουν. Στο Afraid of Heights του 2016 έδιναν την αίσθηση ότι είχαν βρει την ισορροπία που θα τους έφερνε με επιτυχία σε μια νέα σελίδα (χωρίς τον Aaron Solowoniuk, που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας), όμως αυτό πλέον μοιάζει να έχει χαθεί. Όταν κομμάτια σαν το “The Wolf” περνάνε στο τελικό tracklist, υπάρχει θέμα, το οποίο γίνεται μεγαλύτερο αν κανείς προσέξει τους στίχους, οι οποίοι μοιάζουν να έχουν γραφτεί πρόχειρα και με το ζόρι.
To πρόβλημα (και ταυτόχρονα η ευλογία) της μπάντας ήταν ότι είχαν τόσο χαρακτηριστικό ήχο, που ενώ ήταν κοντά σε διάφορα είδη/σκηνές, ποτέ δεν έκαναν fit-in πουθενά. Στο Crisis of Faith προσπάθησαν να το πάνε ακόμα ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να τους δικαιώνει, καθότι το αποτέλεσμα ακούγεται κουρασμένο και επιτηδευμένο.