Τα είχαμε πει στην ανταπόκριση των Jettblack, τα είπαμε και στην κριτική για τον τελευταίο δίσκο του Frank Turner. Περίεργα τα πράγματα στο…Νησί. Μουσικά, όσο περνάνε τα χρόνια και όσο η κατάσταση παγκοσμιοποιείται, τόσο η Αγγλία κλείνεται στο καβούκι της. Μία περίεργη περίπτωση είναι και οι Σκωτσέζοι Biffy Clyro. Ειλικρινά, τώρα, πόσες Σκωτσέζικες rock μπάντες μπορείς να θυμηθείς πέραν των Nazareth, των Mogwai, των Belle & Sebastian και των The Almighty; Ε, οι Biffy Clyro εκπροσωπούν επάξια τα…Highlands και αυτός ο δίσκος τους, είναι ίσως ευκαιρία να γίνουν τα αγαπημένα παιδιά και άλλων χωρών της υφηλίου, πέραν του Ηνωμένου Βασιλείου.
Και εκεί που τα “Different People” και “Black Chandelier” είναι για…pop λαϊκή κατανάλωση, όπως θα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος, έρχεται το εκπληκτικό “Sounds Like Balloons” και σου διαλύει όλη την προκατάληψη και με κάνει μία φορά να παραδεχθώ το Kerrang! για την εμμονή του με μία μπάντα. Αυτοί εδώ το αξίζουν, από αυτό που ακούς. Γιατί είναι δύσκολο ένα mainstream rock album να δείχνει, να νιώθει και να ακούγεται ιδιοφυές. Και αξίζει, για μένα, κάθε καλή έως και αποθεωτική κριτική που έχει πάρει ακόμη και από “δύσκολα” περιοδικά όπως το Mojo. Και είναι ιδιοφυές, όταν μπλέκει την μελωδικότητα του 00s radio rock με έναν έντονο progressive χαρακτήρα και σκόρπιες επιρροές και πειραματισμούς που δύσκολα φανταζόσουν ότι θα ακούσεις. Τραγούδια όπως το “Biblical”, είναι γραμμένα από άλλο κόσμο.
Το “Opposites” είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα στην ιστορία του ήχου. Όταν μπλέκεις την αγάπη σου για τους Rush με την εξέλιξη του rock ήχου από τα Αγγλικά 80s και τους Pixies, μέχρι τα grunge 90s, σε τι μπορείς να καταλήξεις συνθετικά; Φοβάμαι, τέτοιες καταστάσεις είναι ακραίες. Θα σε οδηγήσουν ή σε εκτρώματα ή σε αριστουργήματα. Τολμώ να πω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με το δεύτερο. Στο μεταξύ, το “Little Hospitals” παίρνει τη σκυτάλη στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου όπως και το “Stingin’ Belle”. Τα ετερόκλητα στοιχεία που συναποτελούν αυτό το album είναι ωραία αναμεμειγμένα από το Σκωτσέζικο τρίο που δείχνει φοβερά άνετο στις συνθέσεις που δημιουργεί. Το “Picture A Knife Fight” κλείνει ιδανικά αυτό το μεγάλο σε διάρκεια και σε καλλιτεχνική αξία album.
Η rock μουσική χρειάζεται συγκροτήματα και δίσκους σαν τους Biffly Clyro και το “Opposites”. Κατά τη γνώμη μου, από τις καλύτερες κυκλοφορίες των τελευταίων 15 ετών με διαφορά. Ίσως το μήκος του κειμένου που μόλις διαβάσατε, σας φαίνεται μικρό βλέποντας και τη βαθμολογία από κάτω. Όσα λίγα, όμως, έχεις να πεις για ένα κακό album, τόσο λίγος νιώθεις και σιγείς μπροστά σε ένα αριστούργημα.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Το “Opposites”
The Bad: –
Βαθμολογία: 5 / 5
[/stextbox]