To δεύτερο μέρος του χειμερινού tour των σκωτσέζων, είχε μεταξύ άλλων και αρκετές στάσεις στην γειτονική Ιταλία. Σε συνδυασμό με τα φτηνά αεροπορικά εισιτήρια και την καλή τύχη, είχαμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε στο πρώτο τους headline gig επί ρωμαϊκού εδάφους. Η τελευταία φορά που βρέθηκαν εκεί ήταν ως support group του Mick Jagger και της παρέας του, όπου “no one gave a fuck”, όπως χαριτολογώντας μας δήλωσε και ο ίδιος ο Simon Neil…
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος
To Atlantico βρίσκεται στην άκρη της πόλης και η χωρητικότητα του (με το μάτι) είναι κάτι λίγο παραπάνω από το “δικό μας” Piraeus 117 Academy. Παρά την εκνευριστική βροχή και το κρύο, γύρω στις 19:00 οπού οι πόρτες άνοιξαν, ο χώρος άρχισε να γεμίζει κόσμο που με ανυπομονησία περίμενε το main act.
Λίγο πριν τις 20:00, o Frank Carter και οι Rattlesnakes ανέλαβαν τον αρχικό συντονισμό του πλήθους. Για την ιστορία, ο Frank Carter προέρχεται από τους hardcore/punk Gallows (του ανεπανάληπτου album Grey Britain), και ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του. Παρουσιάζοντας κομμάτια από το νέο τους δίσκο “Modern Ruin”, κατάφεραν να ταρακουνήσουν τους ρωμαίους για τα καλά. Φυσικά, πώς να μείνεις αμέτοχος όταν μόλις στο τρίτο κομμάτι (“Lullaby”) ο τύπος ανέβηκε στα χέρια του κόσμου και έμεινε εκεί όρθιος μέχρις ότου να κάνει ένα θεαματικό κατακόρυφο για να επιστρέψει στη σκηνή; Η ενέργεια του Frank Carter επί σκηνής είναι για σεμινάριο. Άμεσος, χαρισματικός και νιώθεις ότι μονίμως σε κοιτάζει στα μάτια. Και ίσως ο πρώτος άνθρωπος που έχω δει να ευχαριστεί τους πραγματικούς ήρωες της βραδιάς, αναφερόμενος στους τεχνικούς , μηχανικούς σκηνής, τους ανθρώπους στο merch και τα παιδιά στο bar. Τίμια φάση. Μετά το “I hate you” όμως και την παράκληση του κυρίου Frank να “φωνάξουμε” όσο μπορούμε για τους επίτιμους καλεσμένους της βραδιάς, έκανε όλους να θυμηθούν τον πραγματικό λόγο που βρίσκονταν όλοι εκεί.
Οι Biffy Clyro δεν είναι τυχαία μπάντα. Προς το παρόν τουλάχιστον, είναι μια από τις καλύτερες live μπάντες που μπορείς να πετύχεις εκεί έξω. Η ένταση και το πάθος της μουσικής τους σε συνδυασμό με τη δυναμική παρουσία τους επί σκηνής, τους κάνει να ξεχωρίζουν από αυτά που έχεις συνηθίσει. Οπότε μάλλον, δεν είναι επίσης τυχαίο που φέτος είναι headliners στο Download Festival. Με το που ακούστηκε το χορωδιακό intro, τα πάντα ήταν έτοιμα για να φωνάξουν “We are the Wolves”. Και έτσι κ’ έγινε. Τo “Wolves of Winter” έκανε την δυναμική αρχή και το “Living Is a Problem Because Everything Dies” ξεκίνησε τον χαμό. Για τη συνέχεια “Sounds Like Ballons” όπου φυσικά ο στίχος “Ancient Rome, We built that fucker stone by stone” έκανε και τον τελευταίο ρωμαίο να ουρλιάξει. Για τις επόμενες δύο και κάτι ώρες μικροί μεγάλοι επιδόθηκαν σε ένα συγκινητικά συντονισμένο με την μπάντα sing along, το οποίο φυσικά και δεν έμεινε ασχολίαστο από τους σκωτσέζους μουσικούς. Ο ήχος ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικός και η σκηνοθεσία στα φώτα έκαναν την νύχτα συγκλονιστική. Όσο για το playlist, πέρα από τα νέα τους κομμάτια από το “Ellipsis” -τα οποία παρά την καλογυαλισμένη τους παραγωγή στο album, ζωντανά είναι πολλά επίπεδα πάνω-, ακούσαμε τα “57”, “The Captain”, “Bubbles” , “Mountains” , Glitter and Trauma” και “Opposite” μεταξύ άλλων. Για το τέλος, η τρίχα σηκώθηκε με το επιβλητικό “In the name of the Wee man”, το νεαρό “Flammable”, και τα ασήκωτα riff του “The Golden Rule”.
Παρά την χαιρετούρα, ο ξεθεωμένος από το χοροπηδητό κόσμος που είχε κάνει τα σκονάκια του ήξερε πως το τέλος δεν είχε έρθει ακόμη. Ο πάντα χαμογελαστός και εκφραστικός Simon Neil ξαναβγαίνοντας στη σκηνή μας χάρισε μια ακουστική version του “Machines”. Για τη συνέχεια, “Animal Style” και “Stingin’ Belle” το οποίο για αυτό το tour πήρε τη θέση του “Mountains” ως closing track. Χωρίς να αφήσουν κανέναν παραπονεμένο, οι Biffy Clyro για ακόμη μια φορά τα έδωσαν όλα χωρίς να προδίδουν τη φήμη τους ούτε για ένα λεπτό. Ακόμη και η φάλτσα έναρξη του “Rearrange” που καταδίκασε το κομμάτι σε μια παρωδία του εαυτού του είχε μια από τις πιο φιλικές ανταποκρίσεις απ’ το κοινό που έχουμε δει ποτέ. Respect και τίποτα παραπάνω. Αν αυτούς τους τύπους τους πετύχεις κάπου, δώσε βάση και παρακολούθησε τους.
Εντάξει θα το πω. Βρε Ιταλέ, επι δύο ώρες και κάτι τραγουδάς σε άπταιστα αγγλικά τα πάντα απ’ τη σωστή και απ’ την ανάποδη, γιατί δε μπορείς να μου πεις -ή να μου δείξεις έστω- προς τα πού είναι το bus stop; Τι φάση;