Μία νέα αθηναϊκή μπάντα, ήρθε κάπου εκεί, στο in between, να μας συστηθεί ως trio (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα) και να αφήσει το EP αποτύπωμα της, στην ατμόσφαιρα της post ενορχήστρωσης. Τα καλοτοποθετημένα μουσικά σχήματα από την τρομπέτα (που περισσότερο με σαξόφωνο σου ακούγεται) και οι μικρές, λεκτικές, διατυπώσεις, σαν τα δυο έξτρα χαρτιά τους, όπου χρησιμοποιούνται, λειτουργούν μόνο θετικά, τόσο συμπληρωματικά στον ήχο τους, που αν κάτι έχω να προτείνω, είναι να τα διατηρήσουν. «Εύγε και καλή τύχη μάγκες!»
Ναι, από μόνη της η ονομασία του σχήματος, ως επιλογή, μετράει. Αφού η κάθε προσέγγιση, κάτι δείχνει και έτσι λόγος γίνεται. Λειτουργεί παραπεμπτικά, σε μία σκέψη οικεία, στο απέραντο του γαλάζιου, που δεν χορταίνει το μάτι. Ένα πλεονέκτημα που μπορεί να γυρίσει τούμπα, όταν το ηχητικό σύνολο τελικά, καλούμαστε να κρίνουμε. Παίρνουν το ρίσκο, στο μεταξύ της θάλασσας και του ουρανού, στο κεντρικό σημείο της ένωσης, στον απλωμένο ορίζοντα, εκτεθειμένοι στην απεραντοσύνη, σαν έννοια, σαν διάσταση, όντας μέσα της. Γιατί αλήθεια, what matters most? Θέτοντας ερωτηματικά, ξεκινά το ταξίδι.
Οι φόβοι επιτίθενται, η αιωνιότητα εν μέρει ισχύει. «Εφόσον υπάρχεις, δράσε», το μήνυμα που αντιλαμβάνομαι από την ηχητική ανάγνωση-παρέμβαση. Μέσα από το φως-τη φωτιά, πηγάζει η δύναμη και η γνώση, από το εξώφυλλο. Μουσικά, το κλίμα ονειροπολεί. Η jazz προσέγγιση είναι κομψή, η απόλαυση post-grooving, αισθησιακή. Η συμφωνία, αρμονική και αισιόδοξη, συμφιλιώνεται με το όλο. Είναι στη φύση μας άλλωστε, να συγχρονιζόμαστε πολύ πιο άνετα με τους χτύπους της γης και του σύμπαντος, παρά με τους θορύβους της πόλης. Και το φως, να συνηθίζει να νικάει, έστω και ξώφαλτσα το σκοτάδι.
Δεν θέλω να κάνω μεγαλύτερη εισαγωγή για να σε πείσω να γνωρίσεις τη δουλειά τους, θέλω όμως να αναρωτηθείς, τι αξίζουν τα 19 αυτά λεπτά ακρόασης, μπροστά στην καθημερινή σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Στηρίζουμε τη μουσική γενικά, την Τέχνη, τις νέες προσπάθειες και τη διαφορετικότητα της έκφρασης.