Η αλήθεια είναι, ότι η Beth Hart ταιριάζει πάρα πολύ στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα ακροατή και μουσικόφιλου και ταιριάζει, στα γούστα του. Γι’ αυτό και η δημοφιλία της στη χώρα και οι σχετικά συχνές επισκέψεις της για συναυλίες. Αυτή η επικοινωνία του τραυματικού παρελθόντος και το δραματικό «τέντωμα» στην ερμηνεία, που άλλοτε υπονοεί κι άλλοτε φανερώνει την εμμονή για κάτι ανεκπλήρωτο, καλώς ή κακώς, δύσκολα μας αφήνει ασυγκίνητους. Λίγους μήνες πριν την επόμενη επίσκεψή της στην Αθήνα λοιπόν, η καλλιτέχνις από την Καλιφόρνια κάνει κάτι που λίγοι τολμούν. Κυκλοφορεί ένα album διασκευών, αφιερωμένο σε μια από τις επιρροές της,
τους Led Zeppelin.
Εννοείται ότι το play το πατάς με το φρύδι σηκωμένο. Ποια είναι η κυρία Beth Hart που θα απλώσει χέρι στο έργο των απόλυτων θρύλων; Μαλακώνεις με το που ακούς τις γνώριμες μελωδίες Έστω, θα περάσεις την επόμενη ώρα με μουσικές οικίες. Whole Lotta Love και Kashmir για αρχή κι όλα ξεκινούν καλά. Μέχρι το τέλος του δίσκου επικρατεί μια ισορροπία. Απόλυτος σεβασμός στο original υλικό από τους συντελεστές της δουλειάς αυτής, με μικρές παρεμβάσεις στην ενορχήστρωση και το post production, οι οποίες κάνουν τα κομμάτια λίγο λιγότερο ωμά, τα στρογγυλεύουν, και συνάμα τα «σπρώχνουν» αισθητά προς τον σύγχρονο ήχο. Αναπόφευκτα, το 99% της προσοχής πέφτει στην Αμερικανίδα τραγουδίστρια, η οποία έχει το δυσκολότερο έργο όλων, να πατήσει στις γραμμές του Robert Plant. Τα καταφέρνει αρκετά καλά, μένει πιστή στις μελωδίες, δεν το παρακάνει στους αυτοσχεδιασμούς, αν και, όπου βρίσκει χώρο και βλέπει ότι τεχνικά «την παίρνει», κάνει τα δικά της. Θα ήταν άδικο να πούμε ότι δεν τα καταφέρνει. Βγάζει τα κομμάτια αξιοπρεπώς κι ας χρειάστηκε σε σημεία να αντιγράψει ακριβώς τις τεχνικές του Plant.
Κακά τα ψέματα, στο μυαλό μου φαντάζει πολύ δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να πάρει τέτοιου μεγέθους ρίσκο και να κυκλοφορήσει tribute υλικό. Προφανώς η Beth Hart το κάνει περισσότερο για συναισθηματικούς λόγους, παρά για δημιουργικούς/εμπορικούς. Ο δίσκος, για τα δικά μου αυτιά, είναι αξιοπρεπής. Αποτυπώνεται η δουλειά των Led Zeppelin με σεβασμό και αγάπη, χωρίς καμία διάθεση να προτείνει κάποια καινούργια οπτική στο υλικό τους. Είναι ένα album διασκευών και τίποτα παραπάνω κι ως τέτοιο πρέπει να κριθεί από το κοινό. Αν σε κάποιον αρέσουν η Beth Hart και οι Zeppelin, τότε έχει σίγουρα ενδιαφέρον.
