Οι Bazooka είναι ένα συγκρότημα που δεν χρειάζεται συστάσεις, ούτε ιδιαίτερους προλόγους. Όποιος τους έχει ακούσει και τους έχει δει και ζωντανά όλα αυτά τα χρόνια που είναι ενεργοί, γνωρίζει πάρα πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Bazooka ίσον θορυκτό ωμής και αλήτικης πανκ ροκ κατάστασης. Bazooka ίσον μία από τις καλύτερες live μπάντες εκεί έξω.
Οι Bazooka, λοιπόν, κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο της καριέρας τους, το Κάπου Αλλού, και έρχονται να μας τα πουν κάπως αλλιώτικα. Το Κάπου Αλλού είναι παντού και μας παίρνουν από το χέρι για να μας παρουσιάσουν μέσα από δέκα τραγούδια τη Δική τους Αλήθεια, ότι δηλαδή οι Bazooka είναι και κάτι ακόμη πέρα από αυτό που μας έχουν παρουσιάσει έως τώρα. Αποκόπτονται για λίγο από την «ταμπέλα» της νεανικής πανκ ψυχεδέλειας, για να παρεισφρήσουν στον ήχο τους ακούσματα και ιδέες του ευρύτερου ροκ φάσματος – που πάντα είχαν αλλά δεν παρουσίαζαν τόσο έντονα. Με αποτέλεσμα, προφανώς, έναν πολυσυλλεκτικό μουσικό δίσκο, με ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος και ωραία δομημένες αλλαγές ενέργειας. Για όσους ψάχνουν να ακούσουν ένα ακόμη Zero Hits ή μια Άχρηστη Γενιά, τότε ίσως να τους ξενερώσει λίγο η προσπάθεια. Για όσους έχουν περιέργεια να ακούσουν πώς έχουν ωριμάσει και ανοίξει περισσότερο το πεδίο τους, χωρίς παρ’ όλα αυτά να χάνουν την ταυτότητα και το attitude, τότε το Κάπου Αλλού θα τους «κάτσει» κουτί.
Πρόκειται για το δίσκο που θα βάλεις στα ακουστικά και θα ξεκινήσεις τη βδομάδα σου. Το λόγου το αληθές, γυρνώντας από τη δουλειά, διασχίζοντας λεωφόρους με ομάδες “Δράσης” να κάνουν την εμφάνισή τους στα φανάρια, το ”Προεδρική Φρουρά” μόλις έχει ξεκινήσει να παίζει στα αυτιά μου, αποτελώντας το κατάλληλο soundtrack για εκείνη τη στιγμή. Λίγο πριν την επιβίβαση στο λεωφορείο, ο Ξάνθος ξεκινά να τραγουδά μελωδικά (και άκρως επιτυχημένα) ‘’Σε μία ώρα ταξιδεύω/Βάζω τη μηχανή μπροστά’’ και ο ήλιος αρχίζει να δύει όσο παίζει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. ”Το Όνειρο Των Παλαβών”, με την ποπ/ψυχεδελική νοσταλγία του, αποτελεί πλέον το single-κόλλημα που αναζητούσα. Ξέρουν να γκρουβάρουν τέλεια και να δημιουργούν εθιστικά riffs και ρεφρέν (”Η Δική Μου Αλήθεια”), να διατηρούν τις πανκ δυναμικές τους (”Καταραμένοι Άνθρωποι”) και στο τέλος να μας αφήνουν με ένα ”Βελούδινο Κακό” άκρως μελωδικό.
Συμπερασματικά, με τους Bazooka απολαμβάνεις να ακούς μουσική. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν το Κάπου Αλλού είναι ο καλύτερος δίσκος τους έως τώρα. Δύσκολη απόφαση θα έλεγα… Λίγη σημασία έχει όμως γιατί η μπάντα αυτή είναι σπουδαία και η φάση θα είναι για πάντα Bazooka!
