Καθώς ο χρόνος κυλά και η γουλιά του δροσερού ποτού διαδέχεται καρτερικά η μία την άλλη, νιώθω τον κόμπο στο στομάχι μου να γίνεται εντονότερος. Γνωρίζοντας, ότι σήμερα θα δω τους Balthazar, ένα event που περίμενα δύο χρόνια να συμβεί και το οποίο κάπως απροσδόκητα ανέκοψε η πανδημία, ο ενθουσιασμός καλπάζει.
Ανταπόκριση: Ευτυχία Διαμαντή / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Μπαίνοντας, στο σκοτεινό χώρο του Fuzz, που ωστόσο έχει φωτιστεί ήδη από πλήθος κόσμου, στριμώχνομαι σε μια γωνία στη δεξιά πλευρά του stage, αγκαλιά με την μπίρα μου, παρατηρώντας τα χαμόγελα γύρω μου, που έχουν ήδη αρχίσει να ξεχύνονται με την εμφάνιση των Pink Vanity στη σκηνή. Τα παιδιά δεν αστειεύονται, αφού ο ευφορικός τους χαρακτήρας συναντά την ανεβασμένη ψυχική διάθεση του κοινού, και το αποτέλεσμα είναι άκρως τονωτικό. Το “let’s get messy” rock ‘n’ roll attitude των Pink Vanity, τα λαμπερά ντυσίματα και η glamorous αισθητική τους, σε συγκερασμό με τον indie, brit pop αέρα που φέρνουν on stage, καταδεικνύει πως αυτό που επέλεξαν να παίξουν, εν τέλει ναι, το αποδίδουν πολύ καλά.
Στον ήχο τους, συναντούμε πληθώρα επιρροών, ενώ τα κομμάτια του, σου δίνουν μια αίσθηση εσωτερικής αναζωογόνησης, αφού πρόκειται για κάτι σύγχρονο ναι μεν, αλλά ταυτόχρονα αρκετά γνώριμο σε πολλά μουσικά αυτιά. Momentum της μπάντας το “Cowboy Kitten”, το οποίο προσεγγίζει με τον πιο εύστοχο τρόπο την ηχητική τους ταυτότητα. Ο παιχνιδιάρικος ρυθμός του ‘‘Late Night Pleasures’‘, συνώνυμο πολλών κομματιών των Arctic Monkeys, σήμανε τον αποχαιρετισμό τους. Όντας μια μπάντα ενεργή μόλις δύο χρόνια, έκλεψε σίγουρα τις εντυπώσεις, αλλά εξασφάλισε και το αναμενόμενο streaming, μετά το live για όσους δεν τους γνώριζαν.
Η ώρα περνά κι εμείς αδημονούμε για την εμφάνιση των Balthazar on stage. Η αλήθεια είναι, πως αν και οι συγκυρίες, δεν το επέτρεψαν να τους δούμε πριν από δύο περίπου χρόνια, ίσως τελικά να ήρθαν τη σωστότερη στιγμή. Καθώς οι ζωές μας μπήκαν σε μια απότομη παύση, η ανάγκη για σωματική εκτόνωση κι επιστροφή στις συναυλίες που τόσο αγαπάμε άρχισε να αμβλύνεται. Τόσο, που με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή, φωνές κι ευφημισμοί ήχησαν από κάτω μαζί με τις πρώτες νότες του ”Hourglass”, από το τελευταίο τους studio album Sand να ξεπροβάλλουν. Η επιμελημένη σκηνική τους παρουσία σε συνδυασμό με το άρτιο performance, τις λεπτεπίλεπτες κινήσεις και φωνές τους, αλλά και τα γοητευτικά διαστήματα σιωπής, ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα και δημιούργησαν σχεδόν αναπόδραστα ένα ιδιαίτερο σκηνικό.
Τα highlights της βραδιάς, ήταν το ραδιοφωνικό “Wrong Vibration”, η ρομαντική ρετρό μπαλάντα “You Won’t Come Around” που ο Maarten αφιέρωσε στη μητέρα του, αναφέροντας πως είναι τα γενέθλιά της, και πως πίσω στο Βέλγιο γίνεται ένα πάρτυ έκπληξη προς τιμήν της στο οποίο θα ήθελε πολύ να βρίσκεται, κι έτσι μας κάλεσε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το “Happy Birthday”, μέσα σε μια στιγμή ένωσης μπάντας και κοινού. Ακόμη, οι φινιρισμένες μελωδίες, τα μυσταγωγικά φωνητικά των Devoldere και Deprez, τα απίστευτα κιθαριστικά σόλο, και το τρομερό show με τρομπόνι του Delbeke, απογείωσαν την εμφάνισή τους, δημιουργώντας μια εκρηκτική ενέργεια στο χώρο.
“If you get the fever down in your heart…” ακούγεται απ’ τα μικρόφωνα, κι εκεί κάπου βρίσκεις τον χαμένο σου εαυτό, να ποδοπατά χορεύοντας με κλειστά τα μάτια. Αγαπημένο κομμάτι, που συντροφεύτηκε από διάχυτο συναισθηματισμό και λίκνισμα. Συνεχίζοντας στο momentum που τόσο επιτυχημένα έχτισαν, λίγο πριν το encore, το Entertainment προβάλλεται εξίσου σπιρτόζικο, ενώ σε μια συνέχεια των ατέλειωτων επιφωνημάτων «κι άλλο» του κόσμου, ξανακατακτούν τη σκηνή για να κλείσουν με το λατρεμένο “Bunker”, σε συνδυασμό με το χιτάκι του νέου δίσκου “Losers”, επιβεβαιώνοντας πως πρόκειται για μία από εκείνες τις περιπτώσεις, όπου μία μπάντα είναι αναμφίβολα πολύ καλύτερη απ’ ότι ποτέ περίμενες live, προωθώντας την indie απαλλαγμένη από στεγανά κι ελαφρότητες, αλλά γεμάτη δυναμική. Φεύγοντας λοιπόν από το χώρο του Fuzz ένα μισάωρο πριν τα μεσάνυχτα, η μόνη σκέψη που διαπερνά το μυαλό είναι «μα πόσο πολύ άξιζε τελικά αυτή η αναμονή…». Και στα επόμενα, λοιπόν!