Αν βάλεις το ντεμπούτο album των Bad Movies δίπλα δίπλα με το “Στο λάκκο με τα φίδια”, μπορεί οι εντάσεις/ταχύτητες να έδωσαν περισσότερο χώρο στις μελωδίες, οι στίχοι να γέρνουν πλέον περισσότερο στην κοινωνικοπολιτική πλευρά από την ανεμελιά, μια “less is more” αισθητική να δίνει πλέον χώρο και σε βιολί/τρομπέτα στην παραγωγή, αλλά καταλαβαίνεις κατευθείαν ότι μιλάμε για την ίδια μπάντα.
Από την (φοβερή) εναρκτήρια μπασογραμμή του “Έχω ένα φόβο” μέχρι το επικό κλείσιμο του “Για Πάντα”, οι Bad Movies έχουν καταφέρει να μας δώσουν τον πιο ολοκληρωμένο τους δίσκο. Στα 38 λεπτά της διάρκειάς του δεν νιώθεις τίποτα περιττό, και ταυτόχρονα τίποτα να λείπει. Η παραγωγή παράλληλα -την οποία ανέλαβε μαζί με την μίξη ο ίδιος ο μπασίστας της μπάντας- είναι ένα level παραπάνω από κάθε άλλη τους προσπάθεια στο παρελθόν.
H δυστοπική πραγματικότητα που ζούμε στην καθημερινότητά μας αποτυπώνεται τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στους στίχους του δίσκου, ενώ τα διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια δημιουργούν ένα rollercoaster συναισθημάτων (βλέπε την αλλαγή από “Λιγοστεύω σε “Χρώματα”) που μόνο κερδισμένο βγάζει τον ακροατή που θα ακούσει το εγχείρημα στην ολότητά του.
Θα επιστρέψω και πάλι στο “Για Πάντα”, γιατί το κομμάτι αξίζει ειδική μνεία. Αποτελεί μια μελοποίηση αποσπασμάτων ποιήματος του Τάσου Λειβαδίτη, και συνθετικά η συνεχόμενη κορύφωση με τις μελωδίες στο background και την έξυπνη χρήση πνευστών “ζωντανεύουν” τις λέξεις των στίχων και στα μάτια μου πλέον είναι αλληλένδετα.
15 χρόνια κοντεύουν από τον πρώτο δίσκο Bad Movies, σχεδόν 20 από την δημιουργία της μπάντας, και όμως το 4ο τους album δείχνει ότι όχι μόνο δεν έχουν χάσει τον δρόμο τους, αλλά η μουσική τους ωριμάζει μαζί τους.