Όλοι ξέρουμε πως τα μέλη από τις Τρύπες τραβάνε ξεχωριστούς δρόμους εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες (με τις πιθανότητες επανασύνδεσης να είναι ελάχιστες έως και μηδαμινές). Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι πως, ακόμα και χώρια ο καθένας, ξέρουν να κυκλοφορούν ενδιαφέροντες έως και εξαιρετικούς δίσκους. Εξαίρεση σε αυτό δεν αποτελεί ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, με τον νέο του σόλο δίσκο με τίτλο “Γεννηθήκαμε Χτες”.
Στον νέο του αυτό δίσκο, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος εκτός από τις ορχηστρικές του περιπέτειες, δοκιμάζει για πρώτη φορά να μελοποιήσει ποίηση. Ένα εγχείρημα που πολλές φορές αποδεικνύεται επικίνδυνο, ωστόσο ο Θεσσαλονικιός μουσικός δείχνει από την αρχή πως ξέρει να την χρησιμοποιεί σωστά πάνω στη μουσική του, κι αυτό φαίνεται από το ομώνυμο τραγούδι, που είναι μια μελοποίηση στο ποίημα του Χρήστου Μπράβου. Το ίδιο επιτυχημένη είναι και η μελοποίηση του ποιήματος «Τα Στάχυα Μαδώ», που έγραψε ο Ζήσης Οικονόμου σε μια επιτυχημένη απόδοση από τον Χρήστο Σαπουντζή, πάνω σε μια παραμορφωμένη κιθάρα που θυμίζει λιγάκι Neil Young εποχής “Dead Man”.
Οι ορχηστρικές συνθέσεις του δίσκου υπάρχουν και έχουν μέσα τους πολλά καντάρια έμπνευσης με τα «Έντεκα Μαραμένα Τριαντάφυλλα» και «Εν Μέσω Τρικυμίας»”, μαζί με το «Πάθος Σε Ροή», όπου ο Μπάμπης Παπαδόπουλος συναντά τον παλιό του γνώριμο από τις Τρύπες Ασκληπιό Ζαμπέτα, και μεγαλουργεί μαζί του. Στον δίσκο συμμετέχουν επίσης και οι Πέτρος Δαμιανίδης (μπάσο), Εύα Ντούρου (Θέρεμιν), Πάνος Παπάζογλου (κιθάρα), καθώς και η Εύη Μάζη, που αποδίδει το ποίημα «Τόσο Γερτή» του Δ.Ι.Αντωνίου, και η Ανθή Κύρκου στο «Ελπίδα» της Emily Dickinson.
Το φινάλε του δίσκου έρχεται με το «Ροκ του Καραγκιόζη», που οι περισσότεροι το γνωρίζουμε μέσω της ταινίας «Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη, και πρόκειται για την πιο «γκαζωμένη» στιγμή του δίσκου, με μια επιτυχημένη διασκευή πάνω στο γνωστό μουσικό θέμα, με τον Χρήστο Γερμένογλου να συμμετέχει στα τύμπανα (ίσως η τελευταία συμμετοχή πριν τον θάνατο του πριν από 1 χρόνο), ενώ το ίδιο γνωστό είναι και το «Γλέντι», που πρωτοακούστηκε στην ταινία “USSAK… χρόνια μετά” του Κυριάκου Κατζουράκη.
Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο άκουσμα, ούτε και προτείνεται σε όσους έχουν μόνιμα συνδεδεμένο το όνομα του Μπάμπη Παπαδόπουλου με το κιθαριστικό χάος από τις Τρύπες. Για τους υπόλοιπους είναι ένας δίσκος που μετά από τις πρώτες 2-3 ακροάσεις ξετυλίγεται και μαγνητίζει τον ακροατή. Ένα μουσικό χαρμάνι όπου η rock, το ρεμπέτικο και η ποίηση συναντιόνται επιτυχώς, μέσω ενός ταλαντούχου καλλιτέχνη.