Ο απόλυτος mastermind της rock/metal όπερας κύριος Arjen Lucassen αποφάσισε εν μέσω κορονοϊού να μας δώσει ένα ακόμα φιλόδοξο concept album. Για δεύτερη φορά στα χρονικά (μετά το The Theory of Everything του 2013) η θεματολογία του δίσκου δεν περιστρέφεται γύρω από την science fiction μυθολογία του πλανήτη Y. Η ιστορία μας ταξιδεύει στο μακρινό 1884, σε μία πλοκή δολοφονιών, φαντασμάτων, ρατσισμού, μαύρης μαγείας, δαιμόνων και πολλών άλλων στοιχείων.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται ιδιαίτερα πολύπλοκα για να εξιστορηθούν σε ένα album τότε έχετε δίκιο. Για τη ακρίβεια η πληθωρική ιστορία με τα αλλεπάλληλα flash back and forward θα ήταν απαγορευτική στην παρακολούθησή της (το γεγονός ότι η εταιρεία ξέχασε να συμπεριλάβει τους στίχους στις εκδόσεις απλού cd και βινυλίου κάνει τα πράγματα χειρότερα) αν δεν υπήρχε ένα συνοδευτικό κόμικ και η αφήγηση του (αγαπημένου doctor who στην Ελλάδα) Tom Baker.
Από αυτό ακριβώς το κόμικ ξεκινούν τα πολλά προβλήματα του album. Σε όλη τη διάρκειά του έχεις την εντύπωση ότι η μουσική φτιάχτηκε για να συνοδεύει την τυπωμένη ιστορία και όχι το αντίθετο. Το ηχητικό περιεχόμενο δεν γίνεται ποτέ αρκετά ενδιαφέρον ώστε να σταθεί ως αυτούσιο καλλιτεχνικό έργο.
Μπορεί οι ερμηνείες στα φωνητικά του πρωταγωνιστικού διδύμου των Tommy Karevik (Kamelot) και Cammie Gilbert (Oceans of Slumber) να είναι εντυπωσιακές, εκφέρουν όμως χαμηλής ποιότητας, σχεδόν παιδικούς, στίχους. Οι δε στίχοι αυτοί κατακλύζουν το δίσκο, μην αφήνοντας χώρο στη μουσική να πρωταγωνιστήσει. Η αφαίρεση κάθε μεταλλικής αιχμηρότητας σε όφελος της ορχηστρικής θεατρικότητας, και η έλλειψη solos (εκτός δύο βεβιασμένων εκτελεσμένων από τους Joe Satriani στο “Get Out! Now!” και Marty Friedman στο “Message From Beyond”), δεν βοηθά την κατάσταση.
Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε δύο τραγούδια αυτά θα ήταν το straight rock “Get Out! Now!” με τον θεό Dee Snider (Twisted Sister) στα φωνητικά και η τρυφερή μπαλάντα “Hopelessly Slipping Away”.
Δυστυχώς το Transitus κερδίζει με ευκολία τον τίτλο του χειρότερου Ayreon album. Όλα τα στοιχεία της κυκλοφορίας φαίνονται βεβιασμένα και μάλλον ανέμπνευστα ενώ τίποτα δεν σε κάνει να θέλεις να επαναλάβεις την ακρόαση ολόκληρης της συλλογής. Η ιστορία που θέλει να πει δεν είναι κακή, απλά θα της άξιζε να αποδοθεί μέσω μίας ταινίας ή ενός βιβλίου. Ακόμα και οι μεγάλοι δημιουργοί έχουν δικαίωμα στη στραβοτιμονιά και το 2020 τις ευνοεί (βλέπε Christopher Nolan). Είμαστε σίγουροι πάντως ότι αφου ο Lucassen πάρει το χρόνο του θα επιστρέψει στα γνωστά υψηλά επίπεδα.