Στα τέλη των 90’s, ο ήχος των Archive, μας έπιασε όλους, ανεξαιρέτως θα έλεγα σχεδόν, προετοιμασμένους για την αλλαγή. Η rock σκηνή ολοένα και ξεκλείδωνε από τα κλασικά χαρακτηριστικά παιξίματα στο ύφος που έφτιαχνε η κιθάρα, η φάση δεν αρκούνταν στην pop ή την post, το punk αντιπροσωπευόταν από τους Green Day και τους Offspring, ενώ τα σύνθια, αγωνιούσαν να πρωταγωνιστήσουν στα programmings και τα arrangements. Η πειραματική trip-hop επιδρομή παράλληλα, θορυβούσε, σκοτείνιαζε και ψυχεδελικά, έτεινε προς τη δημιουργία μιας νέας οπτικής, avant-garde και alternative, υπό μορφή neo-prog και shoegaze. Από το “Man Made” μέχρι το “You Make Me Feel” και από το “Again” έως το “Fuck You”, τους αγαπήσαμε βαθιά. Έτσι, όσο κι αν λατρέψαμε πολλά ακούσματα στα χρόνια, εν έτη 2022, οι Archive, θα μας κλείσουν και πάλι το μάτι.
Φουλ ενεργοί, παρά τις δυσκολίες/διαφωνίες/αλλαγές που αντιμετώπιζαν, κυρίως στην εύρεση των lead φωνητικών του σχήματος, εξελισσόμενοι και συνεχώς πολλά υποσχόμενοι, οι Darius Keeler και Danny Griffiths, δεν σταμάτησαν ποτέ να επιδοτούν τον μύθο τους. Με την προσθήκη του Pollard Berrier και Maria Q (2005), η συνθήκη θεμελιώθηκε πάνω στη φόρμα μιας κολεκτίβας, αποτελούμενη από ανεξάρτητους καλλιτέχνες, που θα συνέβαλαν στο αποτέλεσμα. Η πρώτη τους απόπειρα “Controlling Crowds I-III”, έσκισε στα charts. Ο Holly Martin θα ενταχθεί επίσης το 2012 στην ομάδα, ακολουθούν 3 full studio albums, 1 επετειακή συλλογή (“25”) και 1 remixes album. Αισίως, η αναδρομή στο παρελθόν, μας οδηγεί στο σήμερα και στο απλά πανέμορφο και αιθέρια δυναμικό, 103’ διαρκείας, δίσκο-ρουφήχτρα, Call To Arms & Angels.
Από την εισαγωγή κεντρίζει το ενδιαφέρον σου. Το “Mr.Daisy”, θυμωμένα και Black Sabbath-ικά, αυθαίρετα απαντά και κλωτσάει μέσα από τις ηλεκτρικές του κιθάρες. ”It seems there is light at the end of the tunnel, but there are always shadows within that light”, η αίσθηση αντιστοιχεί ακριβώς στις δηλώσεις του frontman. “Fear There & Everywhere”, ο παλμός μέχρι το κόκκαλο σε διαρρέει, αποκαλύπτοντας το δόγμα του φόβου που κυριαρχεί στις ζωές μας, εφόσον λαχταράμε την σύνδεση μα φοβόμαστε την επαφή. ”The damage has done” κατά το “Shouting Within”, όπου λειτουργεί σε ambient συχνότητες, αναλύοντας τις αντιθέσεις στο πιάνο και προωθώντας τες στα synths. Το φως υπάρχει, είναι παντού, μέσα κι έξω μας, είναι θερμό και μας ευχαριστεί. Το “Daytime Coma”, ένα 14λεπτο έπος που ξορκίζει, μέσα από τη λεπτή ομίχλη, θα δημιουργήσει έναν μικρό, ασύμφωνο πανικό. Οι κορυφώσεις – κρεσέντο, σταθερές αξίες. Η μελωδία σε αρμονία, στιγματίζει, καταπραΰνει, αντιστέκεται. Η ισορροπία που καταφέρνουν μέσα από τα μουσικά περάσματα και τις φωνητικές εκφράσεις, είναι αξιόλογη και θαυμαστή. Το beat ξεσηκώνει καθώς το mood εξαλείφει.
”It’s my life, well it’s good to be me”, ό,τι κοντινότερο στην προσωπική μας ανάγκη, ό,τι με κόπο κατακτήσαμε, “Freedom” (tastes like dirt), μέσα από την ειρωνεία του και την μη ανίκητη σκέψη, groove-άτο και μεγαλειώδες, φέρνει δείγματα-θέματα από τους Queen. Έκνομα τα drum cuts του “Flying Paint”, δίνουν τα πατήματα στην αποκάλυψη της δυϊκής φύσης μας, “Sometimes I think we’re not the same Till I obey, oh”, στα πρώτα πονεμένα λόγια του “We Are The Same”. Η εναλλαγή των συναισθημάτων μας, κρέμεται από τον ρυθμό, τις δονήσεις και τα χείλη τους. Η ροή του εγχειρήματος, μοιάζει φυσιολογική, σύγχρονη και τόσο οικεία, λες και η δομή των συνθέσεων αντλεί υλικό από το soundtrack της ζωής μας. Ανατριχιάζει το “Everything Is Allright”, από την στιγμή που δεν είναι έτσι, punk electro η απάντηση στην κυκλική επίμονη συμπεριφορά που διάλεξε το “The Crown”, αισθητά ψυχεδελειάζει και εύκολα τσιγκλίζει, με την τελική ομόφωνη πολυφωνία του. Ο χρυσός “Gold”, ανάμεσα στους τελευταίους στίχους ”It hurts to look, think, feel, move / Cry choose, love, live, hug, pray (no excuses) / Dance, hold, create / It hurts to let it breaks down (no excuses)”. Ιδανική η σχέση μεταξύ μουρμουρητού και συνειδητότητας, όταν επικίνδυνη ακούγεται η αύρα, αυτή που ακαθόριστα φλέγεται μέσα στη μελωδία.
Χωρίς δικαιολογίες, οι Archive είναι μία μπαντάρα που δεν μας εγκαταλείψει ποτέ. Θα στέκονται για πάντα στο πλάι μας, θα μας συνοδεύουν, θα μας ταρακουνούν, θυμίζοντάς μας τα πολύτιμα «κοινά» όπως και τις πολύτιμες δυνάμεις μας. Ξεσπάμε και μετά αγκαλιαζόμαστε. Με στόχο την πολύπλευρη, ικανή εξέλιξη, ανάβουν το φως μέσα στα σκοτάδια των καιρών. Στα όπλα και με τους αγγέλους.
