Δέκατη τέταρτη ημέρα του Νοέμβρη και έτοιμοι για το ραντεβού μας – που αλλού; Φυσικά έξω από το Gagarin για τη συναυλία σταθμό στη χώρα μας (παρακάτω θα καταλάβετε και το γιατί).
Ανταπόκριση: Ελισάβετ Παπαδάκη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Απο που να ξεκινήσω και πως να τελειώσω; Σίγουρα τα λόγια δεν αρκούν μπροστά σε αυτό που ζήσαμε και νιώσαμε εκείνο το βράδυ! Ας κάνω λοιπόν την αρχή με τους Αθηναίους Caelestia, οι οποίοι άνοιξαν τη σκηνή για τους τεράστιους Arch Enemy. Χαρακτηριστικά της μπάντας, που μάλιστα ξεχώρισαν, ήταν τα γυναικεία οπερατικά φωνητικά τα οποία έδεναν όμορφα με τα σκοτεινά και άγρια αντρικά! Το πάντρεμα του prog με το συμφωνικό είδος ήρθε και έδεσε. Τα σπαστά τύμπανα σε συνδυασμό με το groov-ατο μπάσο μας τρέλανε και μας απογείωσε, ενώ τα μελωδικά solos της κιθάρας ήταν άλλο ενα δυνατό σημείο για την ελληνική μπάντα. Ο ρυθμός, όμως, αν και συναρπαστικός που σίγουρα μας έκανε να γυρίσουμε τα κεφάλια μας, σε κάποια σημεία χανόταν… Eντύπωση μας έκαναν επίσης η θεατρική σκηνική τους παρουσία καθώς και η ενέργεια της μπάντας. Με παρουσίαση κομματιών απο την τελευταία τους δουλειά με τίτλο “Beneath The Abyss”, αλλά και μερικά απο το demo τους μας συνεπήραν και μας ταξίδεψαν σε σκοτεινά και δυνατά ακούσματα. Αν και κάποιες αδυναμίες φάνηκαν, σίγουρα οι Caelestia προσπάθησαν και μας άφησαν με ευχάριστες εντυπώσεις. Συγκινητική η στιγμή βέβαια όταν κράτησαν ψηλά την Γαλλική σημαία, στη μνήμη των αδικοχαμένων ψυχών από την τρομοκρατική ενέργεια της Παρασκευής.
Πάμε να ανεβούμε και να περάσουμε σε άλλο επίπεδο και φάση. Καθώς οι τεχνικοί άδειαζαν τη σκηνή και την ετοίμαζαν για τους Σουηδούς, το κοινό βρισκόταν ήδη σε ένταση και ανυπομονησία για τη μεγάλη στιγμή. “Enemy! Enemy!” με μια φωνή και με τα χέρια ψηλά, οι οπαδοί προετοίμαζαν το έδαφος. Άγχος, αγωνία και πάθος είναι μερικά από τα συναισθήματα που μας κατέλαβαν το βράδυ και αυτά ήταν μόνο η αρχή! Μόλις έπεσαν τα φώτα και τα εφέ απο καπνό ξηρού πάγου κάλυπταν εντυπωσιακά την σκηνή, σαν πέπλο. Αν και με μια μικρή καθυστέρηση δέκα περίπου λεπτών, οι Arch Enemy έκαναν την είσοδο τους ξεκινώντας φυσικά με το “Yesterday Ιs Dead And Gone”! Mε μια εντυπωσιακή εμφάνιση η Alissa μας μάγεψε! H “μπλέ θεά” μας πόρωσε, μας “βίδωσε”, μας “κούφανε” απο τα δυνατά και επιβλητικά φωνητικά, την απίστευτη ενέργεια και φυσικά τα τρελά “παιχνίδια” της με τα υπόλοιπα μέλη. Ένας Amott απίστευτος και μοναδικός με τα εξαιρετικά και άψογα solos να κρατάει την ένταση στην κορυφή, ενώ συνεχίζοντας με το “Burning Angel” (σε πιο ήρεμους τόνους) και περνώντας στο καπάκι με το “War Eternal”, ξεφύγαμε σε άλλη διάσταση! Με το κτήνος Daniel στα τύμπανα να κρατάει το ρυθμό και τον D’Αngelo στο μπάσο, ήρθε η στιγμή που ακούσαμε το “Ravenous”, το οποίο και αφιερώθηκε στα θύματα της Γαλλίας.
Καθώς η ώρα περνούσε, το κοινό ούρλιαζε και όπως ήταν επόμενο εκτυλίχθηκε το γνωστό mosh pit και αυτό που ακολούθησε έπειτα δεν υπήρχε σαν εικόνα! “Stolen Life” και η αποθέωση δεν άργησε να έρθει. Ο υπερμέγιστος μάστορας Jeff Loomis μας πήρε τα μυαλά με την κιθάρα του, καθώς στη συνέχεια τον απολαύσαμε σε ενα “τζαμάρισμα”-έκπληξη! Η ζέστη και τα φώτα δε μας σταμάτησαν σε καμία περίπτωση, γιατί το… ομορφότερο χάος ήρθε όταν ακούστηκαν τα “My Apocalypse”, “Bloodstained Cross”, “Under Black Flags We March” και φυσικά το καθηλωτικό και μαχητικό “Dead Eyes See No Future”. Μέσα σε μια πυρηνική ατμόσφαιρα στολισμένη με μαύρες σημαίες που έφεραν το λογότυπο της μπάντας , δεν μας άφησαν τα περιθώρια να μείνουμε με τα κεφάλια ψηλά. Εντύπωση μας πρόκαλεσαν τα άλματα που έκανε η Καναδή frontwoman, από την θέση των drums προς στην σκηνή – αυτή η γυναίκα είναι πραγματικά απο άλλο πλανήτη! Απίστευτη επίσης η στιγμή οταν Amott και Loomis ένωσαν τις κιθάρες τους (και ναι, ζήσαμε για να το δούμε και αυτό, ω ναι!), σε μια μουσική διαδρομή που φάνταζε σαν ψέμα μπροστά στα μάτια μας! Τα καλύτερα όμως μας τα φύλαγαν για έκπληξη! Οι Σουηδοί είπαν να μας αφήσουν με κάτι εκρηκτικό και σίγουρα συμβολικό, το οποίο δεν ήταν άλλο απο το “Nemesis”, αφήνοντας το κοινό να χοροπηδάει εκστασιασμένο, θυμίζοντας λαοθάλασσα (ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε μάς απο τους εξώστες).
Μια βραδιά που μας άφησε τρελαμένους, άφωνους και φυσικά θα τη θυμόμαστε για τα επόμενα χρόνια. Δεν χωράει καμία αμφιβολία οτι η Alissa ήταν η καλύτερη επιλογή και αυτό φάνηκε άλλωστε. Η επικοινωνία της με τα υπόλοιπα μέλη αλλά και με το κοινό, η ενέργεια, η ζωντάνια της και τα αξεπέραστα φωνητικά δεν μας αφήνουν περιθώρια για κάτι αρνητικό! Οι Arch Enemy έβαλαν τη σφραγίδα τους με τον πιο επιβλητικό τρόπο, είναι εδώ και σίγουρα μελλοντικά μας περιμένουν εκρήξεις!
