Στις 07/04/17 έμελλε να λάβει χώρα ένα σπουδαιότατο μουσικό γεγονός για τους μουσικόφιλους της χώρας. Οι Apocalyptica, η πολυαγαπημένη ανά τον κόσμο Φινλανδική μπάντα που πρώτη από όλους τόλμησε να συνδιάσει τσέλλο και μέταλ, θα έπαιζαν στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο Gazi Music Hall, τα κομμάτια που τους έκαναν γνωστούς στην διεθνή μουσική κοινότητα, από τους πρώτους τους δίσκους με διασκευές των Metallica.
Ανταπόκριση: Βέλια Ντόκα / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Και όλα αυτά προφανώς χάρη στο παγκόσμιο tour της μπάντας με αφορμή την επανακυκλοφορία του παρθενικού τους δίσκου “Plays Metallica By Four Cellos” το 2016, ακριβώς 20 χρόνια μετά από τον πρωτότυπο. Ουδέν αναληθές πως τους Apocalyptica το ελληνικό κοινό τους αγάπησε και χτες το απέδειξε βροντερά. Η ουρά έξω από το Gazi Music Hall έφτανε μέχρι την Πειραιώς και όταν πλέον είχε μπει όλος ο κόσμος μέσα, το venue είχε φουλάρει. Στις 22:00 περίπου, και μέσα σε ένα κλίμα αδημονίας από το κοινό, εμφανίστηκαν οι Φινλανδοί τσελίστες με ένα εκπληκτικό και χορταστικό setlist.
Στο πρώτο μέρος της βραδιάς, είχαμε oλόκληρη την εκτέλεση του πρώτου τους album “Plays Metallica By Four Cellos” και σαν να μας έπιασε όλους μία συγκινητική νοσταλγία. Ο Eicca, o Perrtu, ο ακάθεκτος παρά τον τραυματισμό του στο πόδι Paavo και ο Antero έπαιζαν και εμείς τραγουδούσαμε από πάνω τους από το πρώτο λεπτό. Η ενέργεια του κοινού όπως θα μπορούσε να κρίνει κανείς και από τα χαμόγελα των Φινλανδών μόνο αδιάφορους δεν τους άφησε όσο πορώναμε εμείς άλλο τόσο και αυτοί.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, όσο δηλαδή χρειάζεται για να στηθεί το drum set του Mikko Sirén, το πρόγραμμα συνεχίστηκε με κομμάτια από το δεύτερο album των Apocalyptica, το “Inquisition” αλλά προς καλήν έκλπηξη όλων μας δεν περιορίστηκαν σε αυτά. Πέρα από τα πολυαγαπημένα “Nothing Else Matters” και “For Whom The Bell Tolls” παραδείγματος χάρη, οι Apocalyptica πρόσθεσαν στο setlist κομματια αναπάντεχα, τα οποία δεν έχουν προλάβει καλά καλά να τα κυκλοφορήσουν. Στο δεύτερο εξαιρετικό μέρος της βραδιάς, το κοινό είχε την ευκαιρία να ακούσει τους Φινλανδούς να διασκευάζουν κομμάτια όπως το “Until It Sleeps”, “Fight Fire With Fire”, “Orion”, “Seek and Destroy” ακόμα και το “Escape” και το “Charge Our Batteries”, συνθέσεις που είχαν κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια να τις παίξουν.
Η βραδιά δυστυχώς όμως έπρεπε κάπου να τελειώσει, και με ένα εκρηκτικό “Seek And Destroy” οι τσελίστες αποχώρησαν από την σκηνή. Ευτυχώς όμως, η αγάπη και επιμονή του κοινού, όμως και οι βροντερές φωνές του δεν τους άφησαν να φύγουν τους Φινλανδούς. Τους κάναμε να επιστρέψουν λοιπόν στην σκηνή και έπαιξαν για μας άλλα δύο κομμάτια, τον ύμνο “Nothing Else Matters” για ακόμα μία φορά και η αυλαία έκλεισε με το ανεπαλάνηπτο “One”.
Το κλίμα που επικρατούσε μέσα στην σκηνή μου είναι αδύνατον να το περιγράψω. Αυτό που ζήσαμε εκεί πέρα, όσες εκατοντάδες μπορούσαμε να χωρέσουμε μέσα, φάνηκε σαν να το ζήσαμε ως μία ολότητα. Το αντιλαμβανόσουν από πριν ακόμα ξεκινήσει το live ότι υπήρχε μία περίεργη και ξεχωριστή λαχτάρα για να τους ακούσουμε πάλι – και ας μη ξεχνάμε ότι η αμέσως προηγούμενη εμφάνιση των Apocalyptica στην Ελλάδα ήταν το μακρινό 2005. Ή τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα εγώ, καθώς οι Apocalyptica συνόδευσαν ακουστικά όλη μου την εφηβεία. Στο κοινό συναντούσες άτομα που είχαν ζήσει το ντεμπούτο της μπάντας, ή απλά άτομα φανς των Metallica που γούσταραν και ακόμα και νέα παιδιά, που αν και δεν πρόλαβαν τις εποχές αυτές μυήθηκαν σε αυτόν τον ήχο από μικρά. Οι γεανολογικές αυτές όμως αναφορές ισοπεδώθηκαν ολοσχερώς όταν άρχισε το show. Το ελληνικό κοινό απέδειξε περίτρανα ότι μπορεί, και με ευδιάκριτη ευκολία ακόμα, να αγγίξει την μέθεξη, μία σχεδόν πενυματική ένωση που ξεπερνά πολιτιστικά όρια και περιορισμούς. Η συγκίνηση των Φιλανδών για την υπέροχη βραδιά, που και οι ίδιοι καταευχαριστήθηκαν, ήταν εμφανής. Με έναν σύντομο μα ουσιώδη λόγο ο Eicca πριν λήξει η συναυλία θέλησε να μας ευχαριστήσει και να μας αποχαιρετίσει με τα εξής: «Επειδή ζούμε σε περίεργους καιρούς, να προσέχετε τους εαυτούς σας, να προσέχετε τους άλλους, να αγαπάτε τους άλλους και να αγαπάτε τους εαυτούς σας».
Δε θα ήθελα να πλέκω για ακόμα περισσότερο διθυράμβους για τους Apocalyptica. Πραγματικά δεν βρήκα τίποτε αρνητικό σε όλη την βραδιά. Έπρεπε να ήσαστε εκεί για να καταλάβαιτε και οι ίδιοι τί εστί Apocalyptica και δε, τί εστί πώρωση. Μην ανησυχείτε όμως. Οι Apocalyptica θα ξανάρθουν! Δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς, θεούς τους έχουμε κάνει!