Οι εξαιρετικοί Αnima Triste επιστρέφουν, στις 27 Ιανουαρίου, στην σκηνή του An Club, όπου αυτή τη φορά θα μας παρουσιάσουν το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο “Alone” και ο Πάνος Παναγιωτόπουλος τους φιλοξενεί στις ‘σελίδες’ του rockinathens.gr για μία πολύ ενδιαφέρουσα και ουσιαστική συζήτηση.
Καλησπέρα από το rockinathens.gr! Το “Alone” που θα απολαύσουμε ζωντανά σε λίγες μέρες, είναι το τρίτο κατά σειρά album σας. Μιλήστε μας λίγο για αυτό, καθώς και τη θεματολογία του. Τι έχει αλλάξει στον τρόπο που οι Anima Triste παρατηρούν τον κόσμο, από τις πρώτες μέρες σας ως group;
Καταρχάς ευχαριστούμε για την φιλοξενία στο rockinathens.gr και για την συνέντευξη. Το “Alone” είναι δίσκος – προϊόν της καραντίνας, της απαγόρευσης κυκλοφορίας, της κλεισούρας και της απομόνωσης. Ήταν μια άκρως σουρεαλιστική περίοδος και μας πέτυχε πάνω που ξεκινούσαμε να προωθούμε το δεύτερο cd μας, το “Humanity”. Από την άλλη όμως έδωσε στην μπάντα τον χρόνο που χρειάστηκε να ξεπεράσει τις αλλαγές που έγιναν στην σύνθεση του γκρουπ και να δέσουμε ακόμα περισσότερο μεταξύ μας.
Η θεματολογία παραμένει ίδια από την πρώτη μέρα και είναι ο άνθρωπος. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές, μας απασχολεί και γράφουμε για αυτό. Η αδικία και οι ανισότητες έχουν αυξηθεί στον κόσμο, ο οποίος πάει από το κακό στο χειρότερο.
Το άλμπουμ ονομάστηκε “Alone” για δύο λόγους. Ένας λόγος είναι η απομόνωση λόγω της καραντίνας και κατά συνέπεια της μοναξιάς που έχει την γεύση του θανάτου και της μοναχικότητας που είναι θέμα επιλογής. Ο άλλος λόγος είναι ότι μας αρέσει πολύ το ομότιτλο κομμάτι και το βρήκαμε πολύ ταιριαστό.
Τι δίνει συνήθως έμπνευση στις μουσικές και τους στίχους των Anima Triste; Ποια είναι τα κίνητρα/συνθήκες που βάζουν το group στο studio για ηχογράφηση;
Ευτυχώς η μάνα μουσική δεν μας αφήνει ποτέ, πάντα υπάρχει κάπου ένα riff, μια ιδέα για τραγούδι, ένας στίχος που θα γίνει ρεφρέν και με την συμβολή όλων, πρόβα την πρόβα, χτίζουμε το υλικό μας.
Στόχος και όραμα αν θες της μπάντας είναι να φτιάξουμε ένα τραγούδι για κάθε διάθεση. Γι’ αυτό και κάθε τραγούδι δεν μοιάζει με άλλο και κάθε άλμπουμ είναι διαφορετικό. Μπορεί να μπερδεύουμε τους μουσικούς κριτικούς μην μένοντας σε ένα στυλ αλλά την μπάντα την φτιάξαμε για να περνάμε καλά εμείς και αυτό που παίζουμε να μας γεμίζει μέχρι το μεδούλι.
Όταν λοιπόν μαζευτεί το υλικό και πούμε πως δεν θέλουμε να το πειράξουμε άλλο, γιατί το ευχαριστιόμαστε, μας πιάνει να θέλουμε να το μοιραστούμε και έτσι η μπάντα πατάει rec.
Κάποιος είπε πως η θλίψη μας βοηθά στο να κάνουμε βήματα μπροστά. Αν ήμασταν όλοι χαρούμενοι οι κοινωνίες θα παρέμεναν στάσιμες και βαρετές. Η μουσική τελικά λυτρώνει τους δημιουργούς της;
Ισχύει απόλυτα. Κανείς δεν θέλει να είναι θλιμμένος. Είναι στον προγραμματισμό μας να θέλουμε να διορθώνουμε τις καταστάσεις ώστε να διώχνουμε την θλίψη. Η μουσική για εμάς λειτουργεί ακριβώς έτσι. Είναι το μαγικό ραβδί που μετασχηματίζει την θλίψη, τον αρνητισμό και την μιζέρια σε τραγούδια οπότε ναι, η μουσική λυτρώνει.
Βέβαια, δεν ξέρουμε με σιγουριά πως είναι οι χαρούμενες κοινωνίες, αν μένουν στάσιμες ή αν είναι όντως βαρετές, θα ήταν κάτι που θα θέλαμε να δούμε.
Τελικά οι covid-19 περιορισμοί επιβάρυναν τη ψυχική υγεία της κοινωνίας ή έδωσαν πάτημα για δημιουργικότητα; Πως βιώσατε εσείς (προσωπικά, αλλά και ως group) αυτή την παράξενη περίοδο;
Η κοινωνία ούτως η άλλως νοσεί. Δεν περίμενε και δεν περιμένει κανέναν covid. Λίγο παρατηρητικός αν είσαι και κοιτάξεις γύρω σου καταλαβαίνεις.
Εμείς νιώθουμε τυχεροί γιατί υπάρχει ο χώρος του στούντιο και σε όλη την διάρκεια των απαγορεύσεων ήμασταν εκεί ευλαβικά κάθε εβδομάδα για την πρόβα μας. Αυτό που μας έλειψε πολύ ήταν η ελευθερία να βγούμε σε ένα μπαρ και να πιούμε τις μπύρες μας ακούγοντας δυνατά μουσική.
Ποια είναι η γνώμη σας την dark wave/post punk σκηνή στην χώρα μας; Υπάρχει τελικά χώρος (και κοινό) για να αναπνεύσει ένα τόσο ιδιαίτερο genre;
Δεν είναι και τόσο ιδιαίτερο ούτε σπάνιο είδος. Από τα 80’s ως τώρα πάντα υπήρχε σκηνή με υπέροχες και αξιόλογες μπάντες, τόσο στις μεγάλες πόλεις της χώρας αλλά και σε μικρότερες και το κοινό θα λέγαμε πως είναι ιδιαίτερα θερμό και με μεγάλες γνώσεις. Όσο για τους χώρους, πλέον διαλέγουμε που θα πάμε για συναυλία, με την έννοια ότι έχουν ανοίξει αρκετοί χώροι με νέους ανθρώπους με αρκετή τρέλα οπότε όλα καλά εδώ.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που ξεχωρίζετε από την πρόσφατη αναβίωση του είδους; Ποιά είναι τα albums που ακούσατε περισσότερο τα τελευταία χρόνια;
Όπως είπαμε παραπάνω, για εμάς δεν σταμάτησαν ποτέ να βγαίνουν όμορφες μπάντες με ωραίες δουλειές. Αυτά που ακούσαμε περισσότερο τα τελευταία χρόνια μεταξύ άλλων είναι:
Λευκή Συμφωνία – Σαν τον Ήλιο
Radio Sect – State of Emergency
Psychedelic Trips to Death – The Resistor
Αν έπρεπε να διαλέξετε τρεις μουσικούς ως guest σε κάποιο απ τα album σας, ποιοί θα ήταν αυτοί;
Ήδη έχουμε κάνει το “River of the Dancing Gods” με τον Περικλή από τους Opened Paradise (οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν δισκάρα) και ήταν πραγματική απόλαυση. Στα υπόψιν μας για συνεργασία σε τραγούδι, είναι να κάνουμε ακόμα ένα ντουέτο με την Κλεοπάτρα Κάιδου (ex Drama Queen, ex Meat Injection). Θα θέλαμε πάρα πολύ να είχαμε τον Δημήτρη Τάγκα (ex Semen of the Sun, Kidney Black) στο μπάσο αλλά δεν προλαβαίνει ο άνθρωπος, καθώς και τον Στέλιο Κραββαρίτη (Envy Never Dies) πάλι στο μπάσο. Είναι παιχταράδες και φίλοι από παλιά.
Το πρόσφατο σας video για το “Monsters” είναι ένα πανέμορφο κολάζ από εικόνες. Σε πoιo film θα δανείζατε τις μουσικές σας;
Ευχαριστούμε για την αναφορά στο βίντεο του “Monsters” και για το πανέμορφο κολάζ. Μας ικανοποιεί πολύ. Θα δανείζαμε με χαρά την μουσική μας στο “Suburbia” (1983) και στην ταινία “Απόντες” του Νίκου Γραμματικού. Οπουδήποτε αλλού, να μιλήσουμε σε mail για τα οικονομικά, έχουμε έξοδα.
Σας ευχαριστούμε πολύ.
Και εμείς. Σας περιμένουμε να τα πούμε και από κοντά στην παρουσίαση του “Alone” στο An Club παρέα με τους φίλους μας “The Love and Suicide Death Club” σε ένα χορταστικό σετ με επιλογές από όλη την δισκογραφία μας.
