Λίγο πριν την εμφάνισή τους στις 20/10, αυτό το Σάββατο και την επιστροφή τους στη σκηνή του Death Disco ύστερα από 2 χρόνια, ο Simon Huw Jones των And Also The Trees απαντά στις ερωτήσεις του Γιώργου Χαλβατζή, κάνοντας μια αναδρομή στην αρχή της πορείας τους και τις επιρροές τους και μιλώντας για όσα τους εμπνέουν.
***
Είσαστε ένα συγκρότημα με μεγάλο βεληνεκές, με μια πορεία σχεδόν 40 ετών, που έχει περιοδεύσει και έχει δει πολλά σε σχέση με ένα μέσο μουσικό, και είναι ακόμη ενεργό και παραγωγικό στο τέλος της δεκαετίας αυτής. Τι σας παρακινεί να συνεχίζετε; Τι υπάρχει ακόμα για να ανακαλύψετε κι έχει μείνει ανεξερεύνητο;
Δεν γνωρίζουμε τι μας περιμένει κι αυτό από μόνο του λειτουργεί σαν έμπνευση. Προσωπικά θα ήθελα να δω πού θα μας πάει το επόμενο album… μουσικά, συναισθηματικά, δημιουργικά και σε ποια μέρη θα μας οδηγήσει. Θα ήθελα να ξέρω αν θα υπάρξει επόμενο album. Δε μπορώ να πιστέψω ότι έχει επέλθει ένα τέλος, επομένως θέλω να δω τι θα κάνουμε από’ δω και πέρα. Προσωπικά νιώθω ότι χρειάζομαι να είμαι δημιουργικός για να νιώθω ζωντανός στο έπακρο… Οι And also the Trees σημαίνουν πολλά για’ μένα, επομένως θέλω το κάθε album να είναι καλύτερο από το προηγούμενο ή τουλάχιστον μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη του.
Το ότι αναδυθήκατε από μία εποχή που χαρακτηρίζεται από ένα επαναστατικό ρεύμα, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη μουσική, αλλά και κοινωνικοπολιτικά, οπωσδήποτε επηρέασε το ποιοι είστε. Ποια στοιχεία της εποχής αυτής βλέπετε ακόμα στην καθημερινότητα και πώς επηρέασαν αυτά το επαγγελματικό ήθος των μουσικών;
Δεν έχω μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα της Βρετανίας, ώστε να κάνω συγκρίσεις, εάν μπορούν να γίνουν. Αυτό που έκανε την punk σκηνή τόσο ιδιαίτερη ήταν αυτό που προηγήθηκε αυτής… Υπήρχαν οι τεράστιες και διάσημες μπάντες όπως οι Stones και οι The Who, οι Led Zeppelin και οι Pink Floyd, υπήρχαν φυσικά και άλλες rock και progressive rock μπάντες και όλες τους αποτελούνταν από άριστους μουσικούς. Μετά ήταν και ο Bowie, που ήταν από άλλο πλανήτη, και οι Tamla Motown και όλη η pop σκηνή, που ήταν επίσης από άλλο πλανήτη… -αυτό που προσπαθώ να πω -αν και υποθέτω ότι έχει ειπωθεί ξανά στο παρελθόν- είναι ότι για τα παιδιά της ηλικίας μας τότε, που αγαπούσαν τη μουσική, αλλά δεν είχαν μουσική εκπαίδευση ή καθοδήγηση, το να φτιάξουν ένα συγκρότημα ήταν αδιανόητο. Αδύνατο. Και ξαφνικά ήρθε το punk να ταράξει τα νερά… Σχηματίστηκαν groups όπως οι Sex Pistols, οι The Clash και οι The Bandshees και άλλες λιγότερο γνωστές όπως οι The Slits, οι The Averts ATV και οι Eater και πολλά άλλα συγκροτήματα από παιδιά που δεν ήταν σπουδαίοι μουσικοί, για την ακρίβεια μερικοί μετά βίας έπαιζαν, αλλά με κάποιο τρόπο αυτό που έκαναν ήταν τόσο ξεσηκωτικό κι έτσι δεν είχε σημασία. Και αυτός είναι ο λόγος που όχι μόνο αγοράζαμε, αλλά και φτιάχναμε τον εξοπλισμό μας στην αρχή. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί σήμερα – τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ευέλικτα πριν το punk, σε αντίθεση με σήμερα. Όπως και να’ χει, το punk πέθανε γρήγορα και άφησε συγκροτήματα όπως εμείς – χωρίς εμπειρία, και στη δική μας περίπτωση σχεδόν ανίκανα να παίξουν, αλλά με πολλή και δημιουργική ενέργεια και ενθουσιασμό, με ένα λευκό καμβά εμπρός μας. Είναι μια αλληλουχία γεγονότων, γυρνάει πίσω, αλλά χωρίς να επαναλαμβάνεται.
Η punk, η post–punk, η indie: όλα αυτά τα είδη έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη μουσική (μετά τα 00’s). Υπάρχει κάποια ή κάποιες μπάντες που ξεχωρίζουν και θεωρείς ότι μοιράζονται το ίδιο όραμα με εσάς όταν πρωτοεμφανιστήκατε;
Δεν έχω ιδέα. Ακόμα και τώρα και ακόμα κι αν ξέρεις την μουσική των And also the Trees, θα πρέπει να είσαι κάποιος που ψάχνεται πολύ με τη μουσική, διαφορετικά δεν υπήρχε περίπτωση να μας βρεις. Τα πράγματα δε διέφεραν ιδιαίτερα όταν ξεκινήσαμε. Πρέπει να είσαι πολύ ‘’χωμένος’’ για να ξέρεις τι συμβαίνει στην underground σκηνή και να ξέρεις πού να ψάξεις, αλλά και να έχεις χρόνο και ενέργεια για εξερεύνηση, πράγματα τα οποία εγώ δεν έχω σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Εξάλλου ποτέ δεν είχαμε ένα “όραμα”. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά μας και ίσως αυτό εξηγεί ως ένα βαθμό και τη μακροβιότητά μας: δεν είχαμε στόχους ή χρονικούς περιορισμούς ή ένα πλάνο δράσης. Το μόνο που θέλαμε είναι να φτιάχνουμε μουσική σχετικά με πράγματα που μας άγγιζαν δημιουργικά ή συναισθηματικά και υπό αυτή την έννοια είμαστε περισσότερο καλλιτέχνες παρά μουσικοί. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες τέτοιες μπάντες τώρα… Ήρθαμε σε επαφή με ένα νέο group, τους The Dead Forest Index (πλέον λέγονται Unmoor Kiva) και υπήρχε κάτι σ’ αυτούς που μου θύμισε τους ΑΑΤΤ. Όλως παραδόξως είναι κι αυτοί αδέρφια… Τώρα έχουν την κιθαρίστρια των Savages μαζί τους, την Gemma Thomson.
Τριάντα δύο χρόνια χωρίζουν τους And Also The Trees και τους Born Into The Waves. Μπορείς να μας πεις μερικές από τις επιρροές σας (όχι μόνο μουσικές) στις αρχικές, αλλά και μετ’ έπειτα δουλειές σας;
Όταν πρωτοξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τραγούδια που να έχουν συνάφεια στο τέλος του ’79, υπήρχαν συγκροτήματα όπως οι The Cure, οι Joy Division και οι The Bunnymen που αναδύονταν, οπότε νιώσαμε μέρος αυτής της σκηνής, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να αποφύγουμε να επηρεαστούμε υπερβολικά από αυτούς. Άκουγα τους The Velvet Underground, τον Nico, τους Doors… πολλά ‘60s πράγματα. Τότε, για το “Virus Meadow”, το δεύτερο album μας, καταφέραμε να βρούμε τον ήχο που ψάχναμε – επηρεαστήκαμε από το περιβάλλον μας, την εξοχή του Worcestershire, την ιστορία του, την εγγύτητά του με το Birmingham… Κι έκτοτε κρατήσαμε αυτή την επιρροή από την αγροτική Αγγλία και κινηθήκαμε μέσα στο χρόνο εξερευνώντας τον ρομαντισμό, τις προ-ραφαηλίτικες μπορντούρες στις νουβέλες του Aldus Huxley, τον DH Lawrence, φτάσαμε μέχρι τον Camus, τον Thomas Hardy… Μουσικά, ακούσαμε όσο περισσότερο διαφορετικά πράγματα μπορούσαμε: από το “The Birthday Party” του Miles Davis, μέχρι Mahler… Enio Morricone, τους Bulgarian Folk Choir. Ύστερα νιώσαμε ότι έπρεπε να απομακρυνθούμε από αυτή τη ρομαντική, ποιμενική εικόνα που είχαμε δημιουργήσει- ήταν πολύ δυνατή κι αρχίσαμε να νιώθουμε παγιδευμένοι. Έτσι περιηγηθήκαμε στην Americana, όπου χρησιμοποιήσαμε επιρροές από Beat ποιητές, τον Edward Hopper, τον Link Wray, τον Del Shannon, πάντα υπό το πρίσμα των AATT. Χάσαμε μέρος του κοινού μας λόγω αυτού, επειδή προτιμούσαν το πώς ήμασταν και το αντιμετώπισαν σαν “προδοσία”, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να κάνουμε για να εξελιχθούμε. Με την αλλαγή του αιώνα εγκαταλείψαμε αυτές τις επιρροές και μας επιτρέψαμε να κοιτάξουμε πιο βαθιά στους δημιουργικούς εαυτούς μας, στις ρίζες μας. Φυσικά αντλούμε έμπνευση απ’ όπου μπορούμε, όπως όλοι οι καλλιτέχνες… από βιβλία, ταινίες, πίνακες, φωτογραφίες, από τη ζωή, τα ταξίδια, τη μουσική… Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά δε θα το κάνω.
Υπάρχει κάτι που μετανιώνετε στην πορεία σας ως συγκρότημα; Τι θα αλλάζατε, αν μπορούσατε, και γιατί;
Όχι, δε μετανιώνουμε για κάτι, ειλικρινά. Είμαι περήφανος για το ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε τώρα και για τη μουσική που έχουμε παράξει. Υπήρξαν δυσκολίες – το ότι ζούσαμε εκεί που ζούσαμε για καιρό και το ότι ακολουθήσαμε έναν ανεξάρτητο δρόμο σήμαινε ότι πάντα θα έπρεπε να παλεύουμε για να προσεγγίσουμε τόσο κόσμο, όσο θα μας επέτρεπε να πουλήσουμε αρκετούς δίσκους, να προσεγγίσουμε αρκετό κόσμο, που θα ερχόταν στις συναυλίες μας και συνεπώς να βγουν αρκετά χρήματα, ώστε να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Αλλά τα καταφέραμε παρά τις αναποδιές. Το να καταφέρεις κάτι τέτοιο χωρίς τη στήριξη μιας δισκογραφικής εταιρείας και χωρίς κάλυψη από τα media, σε μια περίοδο όπου η μουσική βιομηχανία κατέρρεε, είναι κάτι για το οποίο είμαι αρκετά περήφανος.
Το Worcestershire και τα περίχωρά του φαίνεται ότι αποτέλεσαν ένα όμορφο background σε μερικά από τα τραγούδια σας, πράγμα όχι ασυνήθιστο για Βρετανούς καλλιτέχνες. Ποια είναι η ουσία της αγγλικής φύσης που εμπνέει την τέχνη σας;
Θεωρώ ότι έχει να κάνει με την ποικιλομορφία της… Από τις ανατολικές πεδιάδες ως τα βουνά του Βορρά και της Δύσης. Και η αποτύπωση της ιστορίας στην αρχιτεκτονική, αλλά και στη φύση. Για παράδειγμα στο μικροσκοπικό χωριό, όπου σχηματίστηκαν οι ΑΑΤΤ, τα χωράφια εκ πρώτης όψεως δείχνουν πράγματι να σχηματίζουν μια αγροτική περιοχή, αλλά μετά ανακαλύπτεις ότι κάποτε υπήρχε ένα ολόκληρο, μεγαλύτερο χωριό που ξεκληρίστηκε από πανούκλα το μεσαίωνα και ερειπώθηκε. Αυτή η ιστορία αφήνει το αποτύπωμά της ή θρέφει τη φαντασία ή και τα δύο. Ύστερα υπάρχει το βιομηχανικό παρελθόν και παρόν της Βρετανίας. Δεν είμαι ιδιαίτερα πατριώτης, αλλά η Βρετανία είναι ένα πολύχρωμο και ζωντανό μέρος με μεγάλη φυσική, γεωγραφική, ιστορική, πολιτική και καλλιτεχνική ποικιλομορφία στριμωγμένη σε μια μικρή μάζα γης.
Ο Miguel de Unamuno είπε πως ‘’ Ο φασισμός θεραπεύεται διαβάζοντας και ο ρατσισμός ταξιδεύοντας’’. Τι έχει να προσθέσει ένα συγκρότημα με επίδραση και πολλούς φαν παγκοσμίως στη διαρκώς συνεχιζόμενη συζήτηση για το Brexit και πώς έχει επηρεαστεί η καθημερινότητά σας από αυτό;
Προσωπικά θεωρώ ότι το Brexit ήταν μια ηλίθια ιδέα και ότι όλο αυτό το ζήτημα αντιμετωπίστηκε με μεγάλη ανικανότητα. Με εκνευρίζει πολύ όλη αυτή η κουβέντα για τη “φωνή του λαού”, ειδικά όταν αρνείσαι σε αυτόν το “λαό” την ψήφο για το αν πράγματι θέλουν τo Brexit, τώρα που έχουν πλέον μία εικόνα του τι πραγματικά αυτό σημαίνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί δε θα υπάρξει άλλο δημοψήφισμα. Εάν ύστερα από ένα δεύτερο δημοψήφισμα ο “λαός” επέμενε ότι το θέλει, δε θα είχα κανένα πρόβλημα, θα έπρεπε να το δεχτούμε, αλλά δε νομίζω ότι είναι έτσι τα πράγματα. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα τον επηρεάσει.
Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνει κάτι άλλο πέρα απ’ το να παίζει μουσική; Τι θα έκανες;
Πάντα έκανα και άλλα πράγματα: από το να εργάζομαι σε φάρμες ή σε αρχαιολογικούς χώρους, μέχρι να διδάσκω αγγλικά. Επίσης, εκπαιδεύτηκα και εργάστηκα ως φωτογράφος, όταν τελείωσα το σχολείο.
Η Ελλάδα είναι με πολλούς τρόπους μια πολύ διαφορετική χώρα συγκριτικά με την Αγγλία. Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το κοινό μεταξύ Άγγλων και Ελλήνων fans, αναφορικά με τα live; Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που θυμάσαι από την τελευταία σας επίσκεψη στην Αθήνα το 2016;
Είναι λίγο σα να με ρωτάς τη διαφορά μεταξύ ενός Έλληνα και ενός Άγγλου φίλου… Ε, ο ένας είναι Έλληνας και ο άλλος Άγγλος. Είναι διαφορετικοί, αλλά είναι και οι δύο φίλοι. Με τον Έλληνα είναι ευκολότερο να κάνετε παρέα απ’ ό,τι με τον Άγγλο και είναι πιθανό να είναι πιο χαλαρός και ανοιχτός σαν άνθρωπος και γενναιόδωρος με την αγάπη του. Αλλά ο φίλος είναι πάντα φίλος. Θυμάμαι την τελευταία φορά στην Αθήνα, το Death Disco ήταν γεμάτο και ήταν μια πολύ καλή βραδιά. Όταν περπατούσα από το ξενοδοχείο στο club για το sound check, πέρασε ένα αυτοκίνητο παίζοντας το “Come Together” των Beatles κι ακουγόταν τέλειο κι έτσι το τραγούδησα κι εγώ στο sound check και συμμετείχαν κι οι υπόλοιποι. Είχε πλάκα γιατί ποτέ δεν παίζουμε τραγούδια άλλων. Και θυμάμαι και την ζεστασιά και την αγάπη του κοινού μετά το show. Ήταν υπέροχο.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις στους Έλληνες fans σας;
Δεν έχω κάτι πραγματικά ιδιαίτερο για να είμαι ειλικρινής. Μόνο να σας ευχαριστήσω για τη στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια. Σημαίνει πολλά για εμάς και πάντα μας κάνει να θέλουμε αν επιστρέψουμε.
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου!
***English Version***
A band of your status, with a career spanning for almost 40 years, a band that has toured and seen much more than the average person, is still active and productive at the end of our decade. Which is the motive that stills drives you to these days? What do you have to discover yet that lies unpursued?
We don’t know what lies ahead of course and that is in itself an inspiration – I want to know where the next album will take us… musically, emotionally, creatively and physically. I want to know if there is another album. I can’t believe it’s the end so I have to know where we go from here. Personally I feel I need to be creating to feel fully alive… and ‘And also the trees’ means a lot to me so I want each album to be better than the previous one, or at least an interesting development from it.
Originating from an era characterized by a revolutionary vibe not only music wise but also in social and political context surely has made you who you are. Which elements of this era do you still see in everyday life and how did they transform the work ethics of a musician?
I don’t see enough of everyday life in Britain to draw comparisons, if there are any. What made the punk scene so particular was what came before it… there were the huge famous bands like The Stones and The Who, Led Zeppelin and Pink Floyd, there were of course many other Rock and progressive rock bands – all of whom seemed to be made up of excellent musicians and then there was Bowie who was from another planet and all the Tamla Motown and pop stuff who were from another planet again and well… what I’m trying to say is what has been said before many times I suppose, but to kids our age who loved music but hadn’t had any musical training or instruction forming a band was unthinkable. Impossible. Then suddenly Punk came along and blew everything out of the water… there were bands forming like The sex pistols, The Clash and The Banshees but also lesser known bands like the The slits, The Adverts ATV and Eater and lots more who were made up of kids that were not great musicians, in fact some of them could hardly play but somehow what they were doing was very exciting and it didn’t matter. And that is why we bought and made our first equipment. That couldn’t really happen today – things were very rigid before Punk whereas today anything goes. But anyway, Punk died out quite quickly and left bands like us – inexperienced, and in our case hardly able to play, but with lots of creative energy and enthusiasm with a blank canvas in front of us. It’s all part of a chain of events, it can circle back on itself but its not repeatable.
Punk, post-punk, indie music, all have affected in a major way a lot of contemporary music (post 00’s). Is there a band or bands that stand out and you think share the very vision you had when “And Also The Trees” came out?
I have no idea, even now if you know the music of ‘And also the trees’ you have to be someone who is really into music or you’d never find us – and when we set out things were not so different. To know what’s going on in the underground you need to be very clued up about where to look and have the time and energy to explore… which I don’t have at this point in my life. And besides, we didn’t ever really have ‘a vision’ I think that’s one of the unusual things about us and perhaps explains our longevity to an extent – we didn’t have targets or time limits or a plan of action, we just wanted to make music that touched on things that moved us creatively or emotionally, in that respect we are more like artists than musicians. There are surely bands around like that now… we came into contact with a young band called ‘The dead forest index’ (now called ‘Unmoor Kiva’) and there was something about them that reminded me of AATT in their attitude. Oddly enough they are brothers too… they now have Gemma Thompson the guitarist from ‘Savages’ with them.
Thirty-two years separate “And Also The Trees” and “Born Into The Waves”. Can you name some of the influences (not only musical) of the very beginnings and some of the later works of yours?
When we first started making coherent songs in late 79 bands like The Cure, Joy division and The Bunnymen were emerging so we felt a part of that scene but at the same time were keen to avoid being over influenced by them. I was listening to The Velvet Underground, Nico, The doors.. plenty of 60’s stuff. Then for ‘Virus meadow’ our 2nd album we found a sound that was much closer to what we were looking for – we took influence from our environment, the countryside of Worcestershire – it’s history, it’s proximity to industrial Birmingham… and from then we kept that influence of rural England and moved back and forward through time exploring romanticism, the Pre-Raphaelites- edging in and out of Aldous Huxley’s novels, DH Lawrence, over to Camus, Thomas Hardy… musically we listened to as much diverse stuff as we could, ranging from ‘The Birthday Party’ to Miles Davis, to Mahler… Enio Morricone, the Bulgarian folk choir. Then we felt we needed to move away from this romantic pastoral image we’d created – it was very strong and we started to feel trapped by it so we went on a bit of an Americana trip where we put influences like the Beat poets and Edward Hopper, Link Wray, Del Shannon through the AATT prism. We lost some fans through this because they liked the way we were a lot and saw it as a betrayal but we had to do it to evolve. After the century changed we let go of those influences and allowed ourselves a look more deeply into our creative selves, our roots. We take influence from wherever we can find it of course like all artists… books, films, painting, photographs, life, travel, music– I could go on… and on…but I won’t.
Are there any regrets regarding the course of the band? What would you change, if there was a chance, and why?
Not regrets really no because I’m fine about who and where we are now and the work we’ve produced. There are frustrations – living where we lived for so long and taking the independent path has meant it has always been a huge struggle reaching enough people to enable us to sell enough records, to get enough people to our concerts, and consequently generate enough money to enable us survive. But we have survived despite these handicaps. To manage this without the backing of a record company and virtually no media coverage, in a period when the music industry was in a state of collapse is something I fell quite proud of.
Worcestershire and its surroundings seem to have posed a beautiful background in some of your songs something not uncommon in artists from the UK. What is the very essence of English nature that mystifies your art?
I suppose it is to do with it’s diversity – from the flat lands of the East to the mountains in the North and West. And the sense of history in the architecture but also in the land – in the tiny village where AATT formed the fields at first glance look just like areas of farm land but then you discover there was once a whole, larger village there in medieval times that was decimated by the plague and left to fall into the ground. This history leaves its presence, or feeds the imagination – or both. Then there is industrial Britain past and present. I’m not an especially patriotic type but Britain is a very colourful and vibrant place with an enormous amount of natural, geographic, historic, political and artistic diversity crammed into a relatively small land mass.
Miguel de Unamuno said that “Fascism is treated by reading and racism by travelling”. What does a band with a worldwide impact and fanbase has to add to the ever going Brexit discussion and how is your routine affected by this story?
I personally think Brexit is a shit idea and the whole thing has been handled with massive incompetence. I get very frustrated about all this talk of ‘the voice of the people’ and then denying ‘the people’ a vote on wether they want this Brexit now they have a slightly better idea of what it actually means. I can’t understand why there isn’t going to be another vote… then if ‘the people’ still want it then I’m OK with this, we’ll have to deal with it but I don’t think that’s the case. No one knows how much it will effect them.
Could you imagine yourself doing something else than playing music? What would you do?
I have pretty well always done other things – ranging from working on farms, to archeological sites, to teaching English. I trained and worked as a photographer when I left school.
Greece is, in many ways, a vastly different country compared to the UK. What, in your opinion, English and Greek fans have in common, when coming to your bands receptions? Do you have any notable memories from your last visit in Athens, back in 2016?
That’s a bit like asking what the difference is between a Greek friend and an English one… well, one’s Greek and the other’s English – they’re different but they’re both friends. The Greek guy was easier to make friends with than the English one and he’s probably less self conscious and more open and generous with his affection… but a friend is a friend. I remember last time in Athens ‘Death disco’ was very full and it was a really good evening. When I was walking to the club from the hotel for the sound check a car went by with ‘Come together’ by ‘The Beatles’ playing loud and it sounded great so I sang it in the vocal sound check and the others joined in which was funny because we never play other peoples songs. And I remember the warmth and affection from the audience after the show. Great.
If you could address something meaningful yet aspiring to your Greek fans that would be great.
Well nothing too deep and meaningful really, just thank you for your support over the years it means a lot to us and always makes us want to return.
Thank you for your time
