Και η μέρα της μεγάλης μάχης έφτασε, τα τύμπανα του πολέμου ακούστηκαν και το σάλπισμα της νίκης από τους Viking Metalers πρέπει να ακούστηκε ίσα μέχρι την Καλλιθέα το βράδυ της Παρασκευής. Οι Amon Amarth έζησαν στιγμές αποθέωσης και γιατί όχι, αφού οι ίδιοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις με μία εμφάνιση αλλά και μία συναυλία, εν γένει, που θα συζητείται για αρκετό καιρό στους metal κύκλους. Πέραν βέβαια της εμφάνισης των Amon Amarth, πολλοί θα θυμούνται και τον χαμό που δημιούργησαν οι Karma Violens. Αλλά αυτό θα το συζητήσουμε παρακάτω. Η συναυλία των Amon Amarth, θύμισε, ειδικά στους πιο παλιούς από μένα, κάτι από 90s, με τον -νεαρό- κόσμο να τραγουδά ακόμη και τα κομμάτια που παίζονταν από τα ηχεία και να δημιουργεί μία σχεδόν γηπεδική ατμόσφαιρα, με την καλή έννοια. Και ξαναρωτάω, γιατί όχι; Οι Amon Amarth των 80 ατόμων ενώπιόν τους, μέρα μεσημέρι στο Wacken, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90, απολαμβάνουν σήμερα τους καρπούς της πολυετούς αφοσίωσής τους στο metal, βάζοντας υποψηφιότητα για την αίθουσα των ηρώων της Valhalla.
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Το φθηνό εισιτήριο αλλά και το ίδιο το όνομα του συγκροτήματος, τράβηξαν πολύ κόσμο στο Fuzz, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες από πολύ νωρίς. Όλα έδειχναν ότι πάμε για ένα μεγάλο βράδυ και η εμφάνιση των Karma Violens έθεσε τα θεμέλια για αυτή τη μεγάλη βραδιά. Με τεράστια αποθέματα ενέργειας και όρεξης, που σε έκαναν να νιώθεις κάποιες στιγμές ότι δεν παρακολουθούσες support μπάντα, οι Karma Violens “ζέσταναν” για τα καλά το νεαρό ακροατήριο για ό,τι θα επακολουθούσε.
Το set τους βασίστηκε σε παλαιότερα αλλά και κάποια νέα κομμάτια, που περιμένουμε εναγωνίως, ενώ η διασκευή στο “Raining Blood” των Slayer ήταν αυτό το “κάτι” που χρειαζόταν ο κόσμος, για να δημιουργήσει τον απαραίτητο χαμό. Όχι βέβαια ότι τα δικά τους τραγούδια δεν το κατάφεραν, κάθε άλλο. Και αν το να εμφανιστείς live είναι μία φορά δύσκολο, αυτή η προσπάθεια είναι ακόμη πιο δύσκολη όταν δεν έχεις σταθερό drummer. Παρ’ όλα αυτά, οι Karma Violens φάνηκαν να υπερπηδούν και αυτό το εμπόδιο. Η καλύτερη ανάμνηση για να κρατήσεις, περιμένοντας την νέα δισκογραφική προσπάθεια του συγκροτήματος.
Τα αφρολεξένια σφυριά είχαν βγει στον αέρα, το Fuzz ήταν γεμάτο, το artwork έστεκε επιβλητικό μπροστά στα μάτια μας. Όταν οι Amon Amarth έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή, απέδειξαν για ποιο λόγο ο κόσμος στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη γενικά, τους αγαπάει τόσο. Οι πρώτες νότες του “Father Of The Wolf” έφεραν πανδαιμόνιο, όπως και αυτές του “Deceiver Of The Gods” που ακολούθησε. Στέκομαι σε αυτά τα κομμάτια και στα υπόλοιπα τέσσερα που ακούστηκαν από το τελευταίο τους album “Deceiver Of The Gods” για έναν και μόνο λόγο. Πόσες φορές βλέπουμε τον κόσμο να τραγουδά το ίδιο δυνατά τα νέα κομμάτια μίας μπάντας, σε σύγκριση με τα παλαιότερά της, σε μία metal συναυλία; Σίγουρα το ίδιο δεν συνέβη στους Gamma Ray, για παράδειγμα, ούτε στους Children Of Bodom και ούτε -σε τέτοια ένταση- στους Iced Earth. Και αυτό, αν και από μόνο του δε σημαίνει κάτι, αποτελεί μία καλή σφυγμομέτρηση για το πόσο “έπιασε” στον κόσμο η νέα τους προσπάθεια.
Σε ένα άλλο θέμα, αρκετοί εστίασαν στο πόσο ασφυκτικές ήταν οι συνθήκες παρακολούθησης της συναυλίας. Θα συμφωνήσω εν μέρει αλλά, κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου, η συναυλία ήταν σχεδόν sold out και, δυστυχώς, δεν υπάρχουν χώροι ούτε στην Αθήνα, τέτοιου βεληνεκούς. Χώροι, δηλαδή, όπου μία συναυλία 1500 περίπου εισιτηρίων, θα γίνει με κάθε άνεση. Φυσικά , δεν υπάρχουν και τα χρήματα για να γίνουν ιδιόκτητοι ή, ακόμη περισσότερο, να χτιστούν εκ του μηδενός. Εξαιρουμένου, ίσως, του Entertainment Stage που δεν αποτελεί έναν χώρο που χρησιμοποιείται πολύ συχνά για rock/metal συναυλίες.
Όση ώρα έκανα αυτές τις σκέψεις, οι Amon Amarth πραγματοποιούσαν μία συνεπέστατη εμφάνιση, με σεβασμό και στο παρελθόν τους, αφού ακούστηκαν και κομμάτια όπως το “Cry Of The Black Birds”, “Death In Fire” ή το αγαπημένο “Runes To My Memory”, μεταξύ άλλων. Σε γενικές γραμμές, ο κόσμος ίδρωσε, φώναξε, χτυπήθηκε ανελέητα και οι Amon Amarth κέρδισαν επάξια το θερμό χειροκρότημά του. Ειλικρινά, δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν πέρασε καλά το βράδυ της Παρασκευής και αυτοί οι ακούραστοι πολεμιστές της metal, φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτό. Και μπράβο τους.
