Βρε κοίτα πώς άλλαξαν τα πράγματα, η Ευρώπη παίζει Αμερικάνικο 70s και η Αμερική το γυρίζει στο metal. Ναι, οι καιροί αλλάζουν και ζούμε σε μία εποχή αλλαγών στο rock/metal όπου υπάρχουν ξανά μπάντες που γεμίζουν στάδια. Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά στην Ελλάδα δε θα το δούμε να συμβαίνει. Οι Bon Jovi χρειάστηκαν 30 χρόνια για να έρθουν, το ίδιο και οι AC/DC και οι Red Hot Chili Peppers γύρω στα 20 και βάλε ενώ συγκροτήματα σαν τους Foo Fighters αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Ας όψεται ο Paul DiAnno και το ΙΚΑ του…”Δεν υπάρχουν μπάντες που γεμίζουν αρένες” θα πει ο rock father αλλά οι Alter Bridge έφεραν 5ψήφιο αριθμό κόσμου στο Wembley. Μέσα σε όλα, τα αριστουργήματα “Blackbird”, “One Day Remains” και “ΙΙΙ” αναζητούσαν διακαώς το διάδοχό τους και μαζί τους και όλοι όσοι αγάπησαν αυτό το συγκρότημα τόσο γρήγορα.
Το “Fortress” είναι ο άξιος διάδοχος; Όχι, θα πω εγώ και θα με βρίσετε. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης γιατί οι Alter Bridge αλλάζουν αρκετά αυτό που έχουν να μας παρουσιάσουν και το “Fortress” δεν αποτελεί ένα άριστο δείγμα “εμπορικών” αλλά άριστα δομημένων συνθέσεων όπως το “III” αλλά βλέπεις πιο βαριές, metalίζουσες και με ωραίες εναλλαγές στις συνθέσεις. Ναι, έχοντας στο νου το ξεκίνημα του “III” ίσως μουδιάσεις στην αρχή και είναι λογικό. Όσο η ακρόαση προχωράει όμως, ακούς έναν Tremonti να φεύγει από τα εμπορικά riffάκια των 00s και τον Myles Kennedy να ανεβαίνει τρία επίπεδα πάνω με τον πλουραλισμό που επιδεικνύει στην ερμηνεία των 12 τραγουδιών του δίσκου. Το “Cry Of Achilles” είναι το πρώτο δείγμα γραφής για το τι θα ακούσεις και ο δυναμισμός του “Addicted To Pain” που θυμίζει τους πρώιμους Alter Bridge συνθέτουν το σκηνικό μέσα στο οποίο θα ακούσεις τον δίσκο. Το σκηνικό του να νιώθεις ότι η μπάντα πάει ένα βήμα παρακάτω.
Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκα και μία δεύτερη ακρόαση. Ο λόγος δεν είναι ότι ήθελα να σιγουρευτώ για την ποιότητα του album, αυτή είναι αδιαμφισβήτητη αλλά περισσότερο αυτό το “μούδιασμα” που προανέφερα, με προκατέλαβε αρνητικά. Το όριο του δίσκου από το “καλό” στο “αριστούργημα” είναι τα “Bleed It Dry” και η κλασική Alter Bridge μπαλάντα “Lover”. Γιατί από εκεί και πέρα, το album απογειώνεται, ποιοτικά, συνθετικά σε σημείο που βρήκες για ποιο album οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος θα σε θεωρούν έναν κολλημένο metalοπατέρα όταν μεγαλώσεις. Λίγα λόγια θα έχουμε να πούμε για το τι γίνεται από το “The Uninvited” και μετά έχοντας κομμάτια σαν το “Calm The Fire”, όπου ο Myles Kennedy εγκαθιδρύεται ως ένας από τους μεγάλους frontmen της εποχής, ή το “Waters Rising” και τον καταιγισμό του. Παρότι αυτά δείχνουν να είναι τα αγαπημένα, εγώ θα προσθέσω στις πολύ καλές στιγμές και το “Farther Than The Sun”.
Δίσκος της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα και του σύμπαντος; Ποιος νοιάζεται; Όταν ακούς έναν καλό δίσκο το καταλαβαίνεις και ξεχνάς τους τίτλους και τις ταμπέλες.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Το 2013 φτάνει προς το τέλος του με έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο…
The Bad: Το ότι θέλω να φάω τη γλώσσα μου γιατί η πρώτη ακρόαση έγινε με τόσο κακή διάθεση που δεν έδωσα βάση…ζηλεύω όσους ένιωσαν το μεγαλείο του με την πρώτη…
Βαθμολογία: 4.5 / 5
[/stextbox]
