Βροχερό βράδυ Παρασκευής στο Gagarin και το Cult of The Amps Festival ήταν πολλά υποσχόμενο, με τους Allochiria να γιορτάζουν την 5η επέτειο της κυκλοφορίας του debut album τους “Omonoia”, μαζί με τους post rockers Afformance, την post/sludge τετράδα των Amniac και τους επίσης post rockers Caldera, σε μια βραδιά που ο συνδυασμός των delayed μελωδιών με heavy, groovy riffs είχε την τιμητική του.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Με ακρίβεια λεπτού, αλλά δυστυχώς λίγο κόσμο στην αρχή, στη σκηνή ανέβηκαν οι Caldera. Το αθηναικό post rock trio, με αρκετές επιρροές από Isis, Russian Circles και Cult Of Luna, έχει ηχογραφήσει το πρώτο του album, “Tephra”, που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2019. Δεμένοι, προβαρισμένοι και με καλό ήχο, μας έπαιξαν άρτια το εκτελεστικά δύσκολο υλικό τους, με live looping και στην κιθάρα και στο μπάσο, με τον μπασίστα να χρησιμοποιεί πολύ συχνά ένα πλήκτρο/sampler, κάτι που έδινε έναν ιδιαίτερο τόνο στη μουσική τους. Αυτό που έλειπε, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, ήταν το λίγο παραπάνω bottom end, που λογικά χανόταν λόγω των πολλών effects, κάτι που θα τους έκανε να ακούγονται ακόμα πιο τεράστιοι ως trio. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, περιμένουμε υλικό.
Επόμενοι στη σκηνή, με πολύ εντυπωσιακή προβολή στο πίσω μέρος της σκηνής και περισσότερο κόσμο, ανέβηκαν οι Amniac. Ομολογώ είχα να τους δω πολλά χρόνια και από ότι κατάλαβα έχουν αλλάξει σχεδόν όλα τα μέλη, αλλά ακούγοντας και την τελευταία τους δουλειά και βλέποντας αυτή τους την εμφάνιση, νομίζω το βρήκαν. Προσεγμένος ήχος και φώτα, περίπλοκες συνθέσεις με κύριες επιρροές την πιο σκληρή πλευρά του sludge χωρίς να χάνουν την μελωδικότητα τους, πραγματικά με εντυπωσίασαν. Πεντακάθαρες μελωδίες και riffs στην κιθάρα, δεμένο και στιβαρό rhythm section και δυνατά, καθαρά φωνητικά που, με τις εναλλαγές από brutal screams σε καθαρά και την βοήθεια του drummer, άλλαζαν όλη την ατμόσφαιρα της μουσικής τους. Πολύ σοβαρή εμφάνιση γενικότερα, από την προσεγμένη playlist τους μέχρι το τελευταίο φως που έκλεισε και μας χαιρέτησαν. Μπράβο.
Η συνέχεια, μετά από το παραδοσιακά μεγάλο changeover τους, ανήκε στους Afformance. Παραξενεύτηκα αρκετά όταν είδα λιγότερα άτομα και σχεδόν καθόλου πλήκτρα στη σκηνή, καθώς μας παρουσίασαν κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι έχω δει μέχρι τώρα. Δύο κιθάρες, συν ένα Macbook και ένα midi controller βέβαια, μπάσο και τύμπανα ήταν η σύνθεση τους, κάτι που έδινε ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία στην live απόδοση της πολύπλευρης και σύνθετης παραγωγής της μουσικής τους. Δεν τους δυσκόλεψε καθόλου όμως. Χρησιμοιώντας προηχογραφημένα samples σε πολύ σωστή ένταση, groovy, προβαρισμένοι και με πολύ καλό ήχο, οι Afformance μας έπαιξαν ένα αρκετά διαφορετικό set, επικεντρώνοντας στο πιο rock στοιχείο τους, χωρίς να χάνουν την μελωδικότητα και την γενική soundtrack ατμόσφαιρα τους. Πολύ ενδιαφέρουσες αλλαγές πραγματικά, χωρίς να χάνουν τη βάση τους, αφού έκλεισαν με το προσωπικά αγαπημένο “Past Forward” από το “Pop Nihilism”.
Η ώρα όμως είχε φτάσει. Οι Allochiria ανέβηκαν σιγά σιγά στη σκηνή, υπό τους ήχους του “Today Will Die Tomorrow” και την πολύ ωραία προβολή στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο ήχος τους τεράστιος και άρτιος σε όλη τη διάρκεια, με τις κιθάρες ξεκάθαρες και πολύ heavy,το μπάσο πραγματικά γιγάντιο, «βρώμικο» αλλά και με sub συχνότητες ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με τον πραγματικό hard hitter στα τύμπανα και τα growls και τα screams της Ειρήνης, που ένοιωθες ότι έρχονται από τα έγκατα της γης. Κudos στον Μάριο που έμαθε σχεδόν δύο δίσκους σε 10 μέρες και που έκανε μια Telecaster να ακούγεται τόσο θηριώδης. Έπαιξαν ολόκληρο το “Omonoia” και κάποια tracks από το τελευταίο τους “Throes” και με τις πολύ ωραίες και προσεγμένες προβολές και τα φώτα, μας έβαλαν στο μυαλό τους και δεν μας άφησαν ποτέ. Μελαγχολικά μελωδικοί, οργισμένοι και με θεόβαρα riffs, εξαιρετικοί παικτικά από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα, έδειξαν ότι έχουν πολύ μεγάλα σχέδια για το μέλλον και πραγματικά τα αξίζουν. Προσωπικά μου highlights το υπερβολικά heavy “K.” και το groovy “We Crave What We Lack”. Αναμένω με αγωνία νέες εμφανίσεις και υλικό.
Έτσι κύλησε λοιπόν το πρώτο Cult Of The Amps Festival. Πρόγραμμα που τηρήθηκε με ακρίβεια λεπτών, πολύ σοβαρές, ταιριαστές μεταξύ τους μπάντες, ψυχεδελικά trips, groove και heavy downtuned riffs. Αν δεν έβρεχε έτσι, θα το είχαν δει και περισσότεροι. Well done.