Όσοι ήταν παρόντες στην περσινή ζωντανή εμφάνιση του ζωντανού θρύλου του κλασσικού rock στη χώρα μας, μπορούν να πιστοποιήσουν ότι αυτή η εκδοχή της μπάντας του σκοτώνει. Πραγματικά έδωσαν ένα από τα καλύτερα live του 2022, τιμώντας την τεράστια μουσική παράδοση του καλλιτέχνη. Φαίνεται, λοιπόν, λογική η απόφαση του να δημιουργήσει ένα album εξωστρεφές, σε αντίθεση με το αυτοαναφορικό προηγούμενο Detroit Stories (2021), βασισμένο στη δυναμική των συνεργατών του.
Η εν λόγω μπάντα συνέθεσε, λοιπόν, σε συνεργασία με τον ίδιο και με τον μόνιμο πλέον παραγωγό Bob Ezrin, ένα concept album βασισμένο στις συναυλίες και στις εμπειρίες (καλές και κακές), που προκύπτουν από τη ζωή στο δρόμο. Είναι φυσικό ο Alice με κοντά 60 χρόνια καριέρας να έχει να πει πολλά επ’αυτού.
Ο δίσκος εκτυλίσσεται με τη μορφή συναυλίας με τα “I’m Alice” και “Welcome to the Show” να παρουσιάζουν τον καλλιτέχνη και το συγκρότημα. Γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι το μουσικό υλικό βασίζεται σε χαρακτηριστικά των 70’s, δοσμένο όμως μέσα από ένα σύγχρονο ηχητικό πρίσμα. Δεν ακούμε σε καμία περίπτωση καινούρια πράγματα, δεν το περιμέναμε άλλωστε. Υπάρχουν, βέβαια, και οι ευχάριστες εκπλήξεις, όπως το riff-άτο “White Line Frankenstein“ με τη συμμετοχή του Tom Morello, το “The Big Goodbye“ που «δαγκώνει» ευχάριστα και μεταλλικά, και η ενσωμάτωση πνευστών στην ενορχήστρωση του “All Over the World“.
Δύο στοιχεία κάνουν το album να ακούγεται φρέσκο και ενδιαφέρον. Το πρώτο είναι η εντυπωσιακή, αστείρευτη ενέργεια του Alice, ο οποίος ερμηνεύει κάθε τραγούδι σαν να είναι το καλύτερό του, και φαίνεται να περνάει πραγματικά καλά στο στούντιο μην έχοντας να αποδείξει τίποτα πλέον. Το δεύτερο είναι οι εξαιρετικές κιθάρες που παράγει το κιθαριστικό τρίδυμο των Nita Strauss, Ryan Roxie και Tommy Henriksen (που συμμετέχει και στους Hollywood Vampires). Πραγματικά, τα riffs και τα solos αποτελούν πόλο έλξης για τους εραστές της εξάχορδης θεάς. Υπάρχουν βέβαια και κομμάτια που θα μπορούσαν να λείπουν, όπως τα cringy “Big Boots“ και “Rules of the Road“, αλλά και η αναγκαστική -και πλήρως αδιάφορη- μπαλάντα “Baby Please Don’t Go“.
Το φινάλε με το “100 More Miles“ θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν ατμοσφαιρικός επίλογος της ατελείωτης διαδρομής του καλλιτέχνη, αλλά το «δωράκι» της εξαιρετικής διασκευής στο “Magic Bus“ των The Who μας αναπτερώνει το ηθικό, κλείνοντας ιδανικά αυτή τη διασκεδαστική -αν και άνιση- συλλογή τραγουδιών.