Αν και το Σάββατο, που μας πέρασε, ήταν μία μέρα γεμάτη από άποψη συναυλιών, μια ακόμη γιορτή της μουσικής, εγώ προτίμησα να παρευρεθώ στο Temple για να χορέψω με τους Algiers, οι οποίοι επισκέπτονται τα μέρη μας για δεύτερη συνεχή χρονιά. Τσιμπάω την αφίσα τους κατά την είσοδό μου (πράγμα που δεν συνηθίζω) και scanner-οντας το χώρο, εντοπίζω τη γωνίτσα μου στ’ αριστερά μπροστά. Τη βραδιά θα άνοιγε η Σήλια Τσιούφη ή αλλιώς Colorgraphs.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Με το ντεμπούτο της, “Gradients”, να υφίσταται σε ψηφιακή μορφή ήδη, η σχετικά άπειρη μουσικός, στάθηκε άξια enough για να υποστηρίξει αυτό που λανσάρει. Με ένα laptop και ένα μικρόφωνο γίνεται όλη η δουλειά. Colorgraphs. Και πάνω στη μουσική που αναπαράγεται μέσα από έναν πειραματισμό, η ίδια παίζει με τις φωνητικές της δυνατότητες μεταξύ σπουδής και συναισθημάτων. Από Bjork και Portishead μέχρι Radiohead και Aurora επιρροές, με Tom Waits αναφορές. Γενικά ταίριαξε το vibe της με αυτό του κόσμου, που ήταν από την αρχή πολύς, χειροκροτήθηκε για την όχι άρτια, μα όμορφη παρουσίασή της και καλείται for more to the next round. Καλή επιτυχία!
Αν και τα πανό κυριαρχούσαν στην σκηνή (αυτό της διευκρίνησης I’M NOT THE PIG και το άλλο με την σφιγμένη γροθιά σαν το σήμα, αλλά και τη στάση τους στον αγώνα του ALL THE POWER TO THE PEOPLE), με το που ανέβηκαν οι Algiers δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από αυτούς. Πήραν τη δύναμη κυριολεκτικά στα χέρια τους και την μετέδωσαν από τα μεγάφωνα. Με ένα νέου τύπου noise gospel, ξεσπάνε ενάντια σε ό,τι κοινωνικοπολιτικά άρρωστο, καθεστώς και ιδεολογία.
Το “Death March” εισάγει με το πιάνο την ιδιόμορφη soul τους πλευρά που αρπάζει γνώσεις από την punk και ξεδιπλώνει ένα νέο φασαριόζικο dance attitude. Ο μπασίστας γεμάτος ενέργεια δε σταματάει να ρομποτοχορεύει, καθώς πότε δίνει όγκο στον ήχο και άλλοτε παίζει με την κονσόλα που βρίσκεται εμπρός του. “Cry Of The Martyrs”, πάντα με βοηθητικά προηχογραφημένα backing vocals, μα και με live ones από τον μπασίστα και τον κιθαρίστα. “Walk Like A Panther” και μας έχουν στο πόδι for sure. Τα τύμπανα επαναστατικά μας προκαλούν να ακολουθήσουμε το beat της ξαγρύπνιας, η custom made κιθάρα μας τσιτώνει ακόμα περισσότερο.
Σε φάσεις λαμβάνεις ένα περίεργο μπούκωμα – fusion στον ήχο, που όμως δίνει την αίσθηση του εφέ και το σώζει, ενώ τα πιο ακουστικά σημεία τους είναι τέρμα καθαρά. “The Underside Of Power”, από τα αγαπημένα μου κομμάτια λίγο πριν το εκρηκτικό “Blood” μας κόψει το αίμα. Η μάχιμη φωνή του F.J.Fisher κάνει ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα της δικαιοσύνης που πρέπει να αποδοθεί, προσδίδοντας μελωδία και πάθος. Ένα ύφος afro jazz αναγνωρίζεις μέσα σε όλη τη διαδικασία, οι μαράκες στέλνουν μηνύματα αλλαγής, τα παλαμάκια αγκαλιάζουν το ρυθμό, ενώ οι ανάσες ευδιάκριτες προσθέτουν πόνο. “The Cycle / The Spiral: Time To Go Slowly”, “Games”, “Irony. Utility. Pretext.” συν ένα καινούριο τους track που θα συμπληρωθεί με τις δικές μας φωνές καθώς ο F.J.Fisher θα κατέβει από την σκηνή για να ενταχθεί στο κοινό προσφέροντας του ότι έχει, το μικρόφωνό του. Θα μας καληνυχτίσουν στη γλώσσα μας για λίγα λεπτά έως ότου επανέλθουν για το encore.
“Remains” διαλέξανε για την επιστροφή τους, ένα ακόμη φρέσκο τραγούδι, το οποίο δε θα διστάσουν να διακόψουν, ένα συγγνώμη, γέλια και η δήλωση “we’ll fuck up for you tonight” είναι πέρα από αρκετά για να το ξεχάσουμε και να χτυπηθούμε ακόμα παραπάνω για τα επόμενα λίγα λεπτά κατά την επανάληψή του. “Black Eunuch” για να ολοκληρωθεί με επιτυχία το αποψινό set. Στα συμπερασματικά υπέροχοι, αν δεν τους κατέχεις, ψάξ’τους!