Η υπόθεση μύριζε από νωρίς. Κινήθηκα προς το Gagarin έχοντας στο μυαλό μου ότι πάω σε άλλο ένα μικρομεσαίο live της σειράς. Μη μου αρχίσετε τα “μα κάθε live είναι ξεχωριστή εμπειρία και το εκτιμάμε για αυτό που είναι” και δε ξέρω τι άλλο, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Ήδη απ’έξω πέτυχα τύπους με φουσκωτά παπιά…Χμμμ…σκέφτηκα. “Βρε λες;” Μπαίνοντας μέσα, κι άλλα φουσκωτά παπιά. Κι ένα τεράστιο πάνω στη σκηνή. Και σπαθιά. Και πειρατικές σημαίες. Και καπέλα. Κι αυτή η ανατριχίλα εκεί πίσω στο σβέρκο που σου λέει “οκ, αυτό μάλλον δεν είναι άλλο ένα μικρομεσαίο live της σειράς…”.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Φταίω εγώ που δεν είχα πάρει χαμπάρι την απήχηση που έχουν οι Alestorm στην Ελλάδα; Φταίω που ενώ το παίζω ακομπλεξάριστος τους ψιλοσνόμπαρα σαν σαχλούς κι έλα μωρέ; Ναι στο πρώτο και δέκα ναι – κι άλλα τόσα φάσκελα – στο δεύτερο, γιατί αυτό που έγινε την Τρίτη το βράδυ κι ο θεός να κατέβαινε να μου το πει δε θα το πίστευα. Χωρίς πολλά λόγια, οι Alestorm κάνανε ένα από τα καλύτερα live που έχω δει στη ζωή μου. Όχι φέτος, όχι στην μετά Corona εποχή, όχι στην δεκαετία, ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ! Από όταν σκάσανε οι πρώτες νότες της αδύνατο-να-μείνεις-ακίνητος μελωδίας που μπάζει το “Keelhauled” και για μιάμιση ώρα, αυτό που έγινε είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί με λόγια.
Η μπάντα είναι απίστευτα οργανική. Τόσο δεμένη και τόσο «ζωντανή», που σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν υπάρχουν προηχογραφημένα μέρη – υπάρχουν – και ότι όλο αυτό που ακούς προκύπτει μόνο από το παίξιμο και τις φωνές τους. Ο ήχος άψογος. Ο Christopher Bowes είναι ένας μικρός θεός που οργώνει την σκηνή και ο τρόπος που χειρίζεται το keytar του είναι τόσο αυθεντικά ταβερνιάρικος που οι περισσότεροι folk metal μουσικοί που προσπαθούνε να βγάλουν αντίστοιχο συναίσθημα θα έπρεπε να ντρέπονται.
Σε αυτό βέβαια βοηθάει ότι η μπάντα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, είναι τόσο μα τόσο ανεπιτήδευτα cool, που αυτό μεταδίδεται πιο γρήγορα και από την μετάλλαξη Omicron στον κόσμο και όλο αυτό οδηγεί σε ένα τόσο πηγαίο πανηγυρτζίδικο συναίσθημα, που η ερώτηση που μόνος μου είχα θέσει τις προάλλες, αν δηλαδή θα καταφέρουν οι Σκωτσέζοι να μετατρέψουν το Gagarin σε κακόφημο καπηλειό στην Tortuga, τώρα μου φαντάζει αστεία.
Ο κόσμος χόρεψε, κοπανήθηκε, ήπιε – αν ήπιε λέει – και πέρασε καλά με την ψυχή του, είτε στο wall of death που έστησε ο κος Bowes στο “Captain Morgan’s Revenge”, είτε καθισμένος στο πάτωμα να τραβάει κουπί στο “Nancy the Tavern Wench” – το οποίο να σημειωθεί ότι έχει καταγραφεί σαν μία από τις επικότερες συναυλιακές στιγμές μου.
Από κει και πέρα, τι να πιάσεις και τι να αφήσεις, καθώς κομμάτια σαν τα “Treasure Chest Party Quest”, “The Sunk’n Norwegian”, “Alestorm” και “P.A.R.T.Y.” είναι φτιαγμένα για να παίζονται live, και ο κόσμος δεν σταμάτησε στιγμή να ξελαρυγγιάζεται στα refrains. Δε μπαίνω κaν στην διαδικασία να περιγράψω τι έγινε στο “Drink” ή στην διακήρυξη που αποτελεί το “Pirate Metal Drinking Crew” – We don’t give a fuck, we think you all suck. Αμ το “Fucked With an Anchor”; Καλύτερο κλείσιμο συναυλίας ever!
Διάολε, οι τύποι κατάφεραν να κάνουν ένα ολόκληρο Gagarin να κάνει σαν παλαβό στην διασκευή του “Hangover” του Taio Cruz! Αν δεν ξέρετε ποιος είναι αυτός δεν πειράζει, κι εγώ σήμερα έμαθα, αλλά καθίστε και ακούστε το πρωτότυπο – κι εγώ σήμερα το άκουσα – και θα αναγκαστείτε να παραδεχτείτε ότι πέρα από τεράστια όρεξη για χαβαλέ, οι τύποι κουβαλάνε και αρκετό ταλέντο – εγώ το παραδέχτηκα χτες.
Αντί επιλόγου. Κάπου στα μισά του show, o Christopher Bowes είπε ότι από όσο ξέρει οι Έλληνες γουστάρουν πολύ το true metal, και ρώτησε αν υπάρχουν οπαδοί των Manowar στο κοινό. Συνέχισε λέγοντας: “Αν ήταν εδώ ο Joey DeMaio θα το σιχαινόταν το επόμενο τραγούδι…Όχι ο Eric Adams, ο Eric Adams τα γουστάρει αυτά.” Και ακολούθησε η pirate rap metal extravaganza του “Tortuga”. Με την συμμετοχή ενός καρχαρία με ροζ γραβάτα, και δεν κάνω πλάκα στο ελάχιστο.
Και αυτό το όχι και τόσο “true metal” που θα σιχαινόταν ο DeMaio – τιμή μας – ήταν από τα πιο αυθεντικά και ακομπλεξάριστα δείγματα αληθινού Heavy Metal που έχω δει. Όπως και όλο το show. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι το ρούμι, είναι οι πειρατές, είναι η Σκωτσέζικη καφρίλα, δε ξέρω τι είναι, το ρεζουμέ είναι ότι οι Alestorm γάμησαν. Γάμησαν πολύ παραπάνω από όσο περίμεναν να γαμήσουν, πέρασα πολύ καλύτερα από πολλές άλλες συναυλίες που έχω πάει, έχω παραγγείλει ήδη μπλούζα και έχω γίνει οπαδός. Δε ξέρω πολλές μπάντες που να μπορούν να το κάνουν με ένα μόνο live αυτό!
