Μιας και είναι Hardcore-Punk season με την Νεοϋορκέζικη σκηνή να έχει την τιμητική της αυτές τις μέρες, και με τους Agnostic Front να εμφανίζονται στο ΑΝ Club την Τρίτη 13 Ιουνίου, σχεδόν στα καπάκια μετά τους Sick Of It All, βρήκα την ευκαιρία και ξεχώρισα ορισμένα άλμπουμ-σταθμούς της ιστορικής αυτής NYHC μπάντας – τους Νονούς του Hardcore.
Οι Agnostic Front δημιουργήθηκαν το 1980 στη Νέα Υόρκη από τον κιθαρίστα Vincent Capuccio, ή κατά κόσμο Stigma, όπου είναι και η κινητήρια δύναμη τους. Η άλλη ηγετική φυσιογνωμία των AF είναι ο frontman Roger Miret, ο τρίτος κατά σειρά τραγουδιστής τους, με σταθερή παρουσία από το 1982. Η μπάντα έχει αλλάξει πολλές φορές την σύνθεσή της – και ειδικά στην πρώτη της περίοδο πριν το ’92 – με διάφορα γνωστά ονόματα να παρελαύνουν στα credits, είτε παίζοντας σε ένα δίσκο μόνο, είτε για κάποια χρόνια, ή μόνο σε μερικά live. Ενδεικτικά αναφέρω: Raybeez (WarZone), Todd Youth (WarZone, Murphy’s Law, Danzig), Craig Setari (Sick Of It All, Cro-Mags), Matt Henderson (Madball).
Μετά από ένα break/διάλυση 4 ετών (’92 με ’96) οι Agnostic Front επανήλθαν στα μουσικά δρώμενα (με λιγότερες “αναταράξεις” στη σύνθεσή τους, αλλά με σταθερό πυλώνα το δίδυμο Stigma/Miret) βγάζοντας μια πληθώρα αξιόλογων άλμπουμ, μπαίνοντας για τα καλά στο Πάνθεον του Αμερικάνικου χάρντκορ. Ας τσεκάρουμε μερικούς δίσκους των AF, διαφορετικοί σε ύφος μεταξύ τους αλλά πάντα μες το hardcore spirit…
• Victim In Pain (1984)
Πριν με κατηγορήσετε για κολλημένο πρωτοδισκάκια σας διαβεβαιώνω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Aπλά, δε γίνεται να αγνοήσουμε τέτοιο δίσκο. Με διάρκεια κάτι παραπάνω από 15 λεπτά βρίσκουμε κομμάτια όπως το ομώνυμο “Victim In Pain”, το “Blind Justice”, το ενωτικό “United & Strong”, το αντικομφορμιστικό “Power”, και το θρυλικό “Your Mistake”, διαμαντάκια της πρώιμης περιόδου του Αμερικάνικου χάρντκορ. Για τους λάτρεις των Minor Threat, Bad Brains, SSD, και τα συναφή…
• Cause For Alarm (1986)
Πιο μεταλλικός ήχος εδώ πέρα, μιας και την περίοδο εκείνη η σκηνή της Νέας Υόρκης άλλαζε, φλερτάροντας με το crossover thrash και το metal γενικότερα. Standout tracks έχουμε σίγουρα τα “The Eliminator”, “Time Will Come”, “Toxic Shock”, “Public Assistance”· hardcore-punk στον πυρήνα τους αλλά με μια thrashy αισθητική προσέγγιση.
• One Voice (1994)
Από τους αγαπημένους μου δίσκους των AF και της μεταλλικής τους περιόδου, το One Voice – σε παραγωγή Don Fury – έχει τις πιο tight hardcore/crossover/thrash συνθέσεις που μπορείς να βρεις στη δισκογραφία τους. Με κομματάρες σαν το opening track “New Jack” μπαίνεις μονομιάς στο κλίμα του δίσκου: backing/crew vocals, mid-tempo stomps, χαρντκορομεταλλάδικα riffs από τον μάστορα Matt Henderson, φωνητικά-φτυσιές από τον Miret. Ξεχωρίζω το thrashy “One Voice” με το αναγνωρίσιμο μπάσο του Craig Setari στο intro και τα crew vocals α λα Biohazard, αλλά και το stomping “Undertow” μαζί με το θρασοχάρντκορ “Retaliate”.
• Something’s Gotta Give (1998)
Το πρώτο άλμπουμ των Agnostic Front μετά την επανένωση τους το 1996 οπού και κυκλοφορεί από την Epitaph Records. Παρότι σε παραγωγή Billy Milano (S.O.D. & M.O.D.) ο δίσκος κινείται σε πιο κλασικά hardcore-punk μονοπάτια. Εδώ μέσα βρίσκουμε και το σήμα κατατεθέν/anthem της μπάντας “Gotta Go”, all-time favourite των απανταχού fans, κομμάτι που δεν λείπει σχεδόν ποτέ από τα setlists των AF. To be fair όμως, υπάρχουν κι άλλα σπουδαία κομμάτια – επισκιασμένα εν μέρει απο το προαναφερθέν “χιτάκι” – όπως τα “Something’s Gotta Give”, “Believe”, “Before My Eyes”, “Today, Tomorrow, Forever”, καθώς και την επανηχογράφηση του “Crucified” από το άλμπουμ τους Liberty And Justice For… – διασκευή πιο διάσημη κι από το original των Iron Cross.
• The American Dream Died (2015)
Σε παραγωγή Freddy Cricien (ετεροθαλής αδερφός του Roger Miret και frontman των Madball) και για λογαριασμό της Nuclear Blast Records, το άλμπουμ αυτό εμπεριέχει όλα τα συστατικά μιας χάρντκορ επιτυχίας: πάθος, οργή, ταχύτητα, beat-downs και groove, ζεστή fat παραγωγή, urban ήχοι και σειρήνες για intro, στίχοι για την επιβίωση στη Νέα Υόρκη. Τα riffs είναι κοφτά και chuggy, πιο κοντά στον ΝΥ hardcore ήχο, θυμίζοντας One Voice με λιγότερη thrash-ίλα. Must-listen tracks: “The American Dream Died”, “Police Violence”, “Only In America”, καθώς και το punk-anthem “Never Walk Alone” ή το νοσταλγικό “Old New York”, κομμάτια που αποτυπώνουν την μακροχρόνια κουλτούρα και τον ήχο των Agnostic Front.
Σκληραγωγημένοι από το περιβάλλον μιας παρελθούσας Νέας Υόρκης, παρεξηγημένοι και στοχευμένοι από κοντόφθαλμους επικριτές, οι Agnostic Front κόντρα στις αντιξοότητες παραμένουν οι ζωντανοί θρύλοι του Νεοϋορκέζικου χάρντκορ – και του Αμερικάνικου χάρντκορ γενικότερα – μπροστάρηδες μιας σκηνής που άφησε ιστορία· όντας μια μπάντα που αξίζει την προσοχή και την παρουσία μας στο επερχόμενο λάϊβ τους. Gotta, gotta, gotta go!
