Με τέτοια κοσμοσυρροή έξω από το ΑΝ Club εν αναμονή των Agnostic Front διάβαζες εύκολα τα σημάδια: παλιοί και νέοι fans έσπευδαν σωρηδόν προς τιμήν των Νεοϋορκέζων θρύλων – προσεχώς μάρτυρες μιας good ol’ hardcore fun βραδιάς!
Ανταπόκριση: Ζακ Ανανιάδης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Το βραδύκαυστο φυτίλι άναψε κατά τις 21:30, με την εμφάνιση των xResistenciAx από την Τιφλίδα της Γεωργίας, το πρώτο support της βραδιάς. Μπάντα που μετράει 10 χρόνια ύπαρξης παίζοντας beatdown HxC, εμπλουτισμένο με crossover, thrash και deathcore στοιχεία. Παρόλα αυτά αρέσκονται στο να αυτοπροσδιορίζουν αυτό που παίζουν ως Post-Soviet Hardcore, ένας spot-on, θα έλεγα, χαρακτηρισμός. Η σκηνική τους παρουσία ήταν δυναμικότατη, ενώ δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους που παίζουν με Agnostic Front.
Η τετράδα των Γεωργιανών, με την 90’s crossover/hardcore αισθητική της, μας τσίγκλισε ιδανικά τ’ αυτιά ως “πρώτο πιάτο”. Δυστυχώς για τα παιδιά, όσον αφορά το time-slot που τους δόθηκε, μόλις που είχε αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος στο ΑΝ, κάνοντας λίγο “άχαρη” την ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά δε φάνηκαν να πτοούνται… Οι xResistenciAx έπαιξαν για “λίγους & καλούς” και τα έδωσαν όλα, μιας και το λάιβ αυτό αποτελούσε εμπειρία ζωής για του ίδιους. Tbilisi Hardcore, represent!
Την σκυτάλη πήραν, εκεί γύρω στις 10, οι Against All Odds, ως δεύτερο support. Ντόπιο σχήμα, καθαρά old-school hardcore· και με επιρροές από μπάντες όπως Agnostic Front, WarZone, Slapshot, τα παιδιά βρίσκονταν 100% στο στοιχείο τους! Παρότι μουδιασμένο και μαγκωμένο στην αρχή, το κοινό – κάνοντας δειλά δειλά αισθητή την παρουσία του στον χώρο – ανταποκρίθηκε εν τέλει στις φιλότιμες προσπάθειες των AAO ν’ ανάψουν λίγο τα αίματα.
Με παρουσία από το 2007 και με 2 albums κι ένα demo στο βιογραφικό τους, οι Against All Odds είχαν μπόλικες επιλογές για το set τους, και το κατάφεραν επάξια χωρίς “κοιλιές” και αδιάφορα σημεία. Clean-cut ήχος από δύο κιθάρες σε απόλυτη συνοχή μεταξύ τους, μασίφ μπάσο και τύμπανα να δίνουν πόνο, “χύμα” old-school vocals, κι όλα αυτά μαζί στις ιδανικές ταχύτητες – δε θες και τίποτ’ άλλο…
Έχοντας πάει 11 η ώρα, ελάχιστες στιγμές πριν το φυτίλι φτάσει στον προορισμό του, τα φώτα χαμήλωσαν και η πολυπόθητη στιγμή για όλους είχε φτάσει. Το ασφυκτικά γεμάτο, πλέον, AN Club είχε εξαντλήσει την υπομονή του. Από τα ηχεία μπήκε, ως intro, το “The Good, The Bad And The Ugly” (του αειμνήστου Ennio Morricone), ενώ δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε περιχαρής επί σκηνής ο Stigma, με την κιθάρα του στον αέρα και υπό τις ιαχές ενός λυσσασμένου κοινού. Πάντα χαμογελαστός και φιλικός με τον κόσμο, ο Vinnie χαιρέτησε τους παρευρισκόμενους από το μικρόφωνο με την κλασική “Νού Γιό-οκ” προφορά του, και με συνοπτικές διαδικασίες οι Agnostic Front ξεκίνησαν τον hardcore μαραθώνιο τους παίζοντας το “AF Stomp”. Αυτό ήταν… Η μηχανή πήρε μπρος, ας αρχίσουν οι χοροί. Κλωτσομπουνίδια κι αερομαχίες στο pit από κάτω, με τη μπάντα να τα χώνει αλύπητα. Ο Roger Miret, ήρεμος και χαλαρός στο πλάι της σκηνής, να χαζεύει τον χαμό, λίγο πριν ανέβει κι αυτός επάνω να χαιρετήσει τα πλήθη, προκαλώντας ένα δεύτερο κύμα παροξυσμού. Επόμενο κομμάτι το thrashy “The Eliminator” κι αρχίζω το headbanging. Ωραία πάμε, σκέφτηκα. “Only In America” και “Old New York” για τη συνέχεια, με τα stage-dives και το crowd surfing να δίνουν και να παίρνουν.
Όταν έπαιξαν τα old-school “Victim In Pain” και “Your Mistake” κολλητά back-to-back η κατάσταση “ξέφυγε”, προς στιγμήν. Το δίδυμο Stigma/Miret απτόητο επί σκηνής, ο κόσμος άνω κάτω, κι εγώ να φωνάζω προς τους AF: “But why am I going insane? Why am I the one to blame…” Ακολούθησε το πιο σκοτεινό/stompy “With Time”, και αυτό – μαζί με τα προαναφερθέντα – από τον πρώτο τους δίσκο Victim In Pain. Στο blast-core “Friend Or Foe”, από το EP United Blood – όπου έκλεισε φέτος αισίως τα 40 – έπιασα τον εαυτό μου αγκαλιά μ’ έναν παλιό μου φίλο να γκαρίζουμε τους στίχους με σηκωμένες γροθιές. Λίγο αργότερα έσκασε μύτη και το “Crucified”, με τις παλιές καραβάνες να έχουν την τιμητική τους. Εν τω μεταξύ, τα καλοπροαίρετα “καραγκιοζιλίκια” του γέρασα-αλλά-μυαλό-δεν-έβαλα Stigma δεν είχαν σταματημό: νεύματα στον κόσμο, γκριμάτσες, κιθάρα σηκωμένη, κουβεντούλα με τους μπροστινούς στα κενά – αποθέωση!
Ο Roger Miret έκανε πάσα το μικρόφωνο του στον Stigma, αστειευόμενος ότι θα μας πει ένα νανούρισμα – εννοώντας φυσικά το “Pauly The Dog”. Χωρίς την κιθάρα του, και με τη χαλαρή συνοδεία της υπόλοιπης μπάντας, μας τραγούδησε για έναν κακάσχημο σκύλο που του πίνει συνεχώς την μπύρα. Ευκαιρία για τον Miret να πάρει μερικές ανάσες μιας και ο Stigma είπε και το “Power”, προκαλώντας ένα εύλογο μπάχαλο επί σκηνής και τριγύρω. Μοναδική στιγμή – όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Alex από τους xResistenciAx και τραγούδησε παρέα με τους Agnostic Front, με το πειραχτήρι Stigma να “φοράει” μουστάκι τις τζίβες του.
Οδεύοντας προς το τέλος αλλά ψιλιασμένοι για τη συνέχεια, ο Miret ξεκινάει, από το πουθενά, τους πρώτους στίχους του “Gotta Go” με τον πωρωμένο κόσμο να ανταπαντά. Αμέτρητα τα stage-dives, πανικός από κάτω, sing-alongs, αναμενόμενη η αντίδραση του κόσμου στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ακολουθεί το “Police State” (με τα γλαφυρά μπινελίκια του στον Rudy Giuliani, πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης), κρατώντας για το τέλος το “Blitzkrieg Bop” των Ramones – φόρος τιμής στην Νεοϋορκέζικη μπάντα-ορόσημο του Punk. Από τα καλύτερα endings συναυλίας. Φιλικοί με τον κόσμο, και ιδιαίτερα ο Stigma, οι Agnostic Front χαιρέτησαν όσους βρίσκονταν κοντά στη σκηνή, με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουν σύντομα. Ο Miret σίγουρα, μιας και θα γυρίσει στην Αθήνα για οικογενειακές διακοπές.
Ενώ πάνε αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που τους είδα live, μπορώ να πω ότι αυτή τη φορά μου φάνηκαν καλύτεροι από ποτέ. Ο Roger Miret με τα φωνητικά/φτυσιές, ο one-man-show Stigma να κάνει τα δικά του, και η υπόλοιπη μπάντα βράχος. Αν και θα το ήθελα το λίγο πιο μεταλλικό το setlist τους, δε με χάλασαν καθόλου οι hardcore-punk επιτυχίες τους. Οι Agnostic Front συνεχίζουν ακάθεκτοι κάνοντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από πολλούς, και εξακολουθούν να επιβεβαιώνουν το παλιό λαϊκό ρητό (τώρα μου ήρθε): “το χάρντκορ χρόνια δεν κοιτά”.
