Οι Agnes Vein ανεβαίνουν στη σκηνή του Temple, το Σάββατο 16 Απριλίου ανανεωμένοι, με νέο πρόσωπο στη σύνθεσή τους, νέα συνεργασία με τη Venerate Industries και φυσικά με την πρόσφατη τελευταία τους κυκλοφορία, το εξαιρετικό Deathcall. Για όλα αυτά και όχι μόνο, μίλησαν με τον Ζαχαρία Ανανιάδη.
Γεια σας ρε αλάνια! Σας ευχαριστώ εκ μέρους του Rockin’Athens.gr για την συνέντευξη. Παρόλο που μεσολάβησαν 5 χρόνια από την τελευταία σας δισκογραφική δουλειά (το split με τους Sadhus του 2016) είμαι της άποψης ότι το καλό το πράγμα αργεί να γίνει. Και για το λόγου το αληθές, το Deathcall είναι δισκάρα και σας αξίζουν συγχαρητήρια. Πείτε μας λίγο για το άλμπουμ και την όλη διαδικασία που έπαιξε μέχρι την ολοκλήρωση του.
Καλημέρα καλησπέρα και σε περίπτωση που δε σας δούμε καληνύχτα και από εμάς! Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια! Η αλήθεια είναι ότι δουλέψαμε σκληρά ανάμεσα στα μεγάλα διαλείμματα αδράνειας για την ολοκλήρωση του. Η διαδικασία ήταν αργή, επίπονη και πολύ ψυχοβγαλτική μιας και το βασικό μας πρόβλημα δεν ήταν η σύνθεση των κομματιών καθαυτών όσο όλα τα παρελκόμενα γύρω από τη λειτουργία (και λειτουργικότητα) μιας μπάντας. Έτσι από τη στιγμή της αρχικής σύνθεσης μέχρι και τη στιγμή που πήραμε το δίσκο στα χέρια βαδίσαμε σε ένα ανηφορικό μονοπάτι με πολλά αδιέξοδα. Ευτυχώς καταφέραμε και φτάσαμε στο τέρμα αυτού του δύσβατου δρόμου!
Από την τελευταία φορά που σας είδα στο ΑΝ (όπου παίξαμε και παρέα – nudge, nudge, Heavier Than God, nudge, nudge…) πρόσεξα κάποιες αλλαγές στον ήχο σας. Ήταν κάτι που έγινε ηθελημένα ή βγήκε από μόνο του αβίαστα;
Say no more, say no moreee! Οι αλλαγές θαρρώ έχουν να κάνουν τόσο με τεχνικά, όσο και με συνθετικά ζητήματα. Έτσι στα τεχνικά θέματα, επιστρέψαμε στο κούρδισμα που είχαμε στο πρώτο μας δίσκο το Duality. Αυτό πιστεύω ότι έκανε το ηχητικό αποτέλεσμα πιο ”μοσχαρίσιο”, ειδικά μπροστά στο Soulship που είχε μια πιο postιζουσα κλίση. Μάλιστα σε μεταξύ μας κρετινοχαβαλέ το Soulship μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ό,τι πιο ”φλώρικο” έχουμε κάνει χαχαχα. Σίγουρα σε αυτό συντέλεσε και η οπτική της Joan, η οποία και ανέλαβε τη μίξη του δίσκου. Τώρα όσον αφορά στο συνθετικό κομμάτι του Deathcall, θεωρώ πως ίσως βρισκόμαστε στην πιο πλουραλιστική ”φάση” μας αν και συνάμα έχουμε πάντα κατά νου να κρατάμε μια συνοχή έτσι ώστε τα κομμάτια να μη χάνουν το focus τους. Το κατά πόσο τα καταφέρνουμε τούτο είναι μια άλλη ιστορία. Γενικότερα πάντως, αυτή η αλλαγή που παρατήρησες ήταν κάτι που ηθελημένα μας βγήκε αβίαστα ή εναλλακτικά ήταν κάτι που αβίαστα έγινε ηθελημένα!
Παρατήρησα ότι ξεφύγατε από την πεπατημένη όσον αφορά το εικαστικό κομμάτι και το εξώφυλλο. Πώς σας έσκασε το συγκεκριμένο concept;
Μετά από πολύ πόνο και κόπο και συνεχή απόρριψη ιδεών! Η αλήθεια είναι ότι σίγουρα ξέραμε τι ΔΕΝ θέλουμε και αυτό ήταν μια υπερφίαλη και παραφουσκωμένη σπαθολαγνική ή έστω και αποσυντεθοκατακομβική προσέγγιση. Όχι ότι απαραίτητα έχουν κάτι κακό οι παραπάνω οπτικές, απλά στη περίπτωση μας προτιμήσαμε την οδό του μινιμαλισμού. Με βασικό κριτήριο το γεγονός ότι θέλαμε κάτι σε φωτογραφία και όχι ζωγραφιά σαν εξώφυλλο απευθυνθήκαμε στον κολλητό μας φίλο και φωτογράφο Βαγγέλη Νεοφώτιστο (Crux) έτσι ώστε σε συνδυασμό με τον τίτλο να καταλήξουμε σε αυτό το ψυχρό και αρκετά ανοιχτό σε ερμηνείες αποτέλεσμα.
Λίγα λόγια για την ανασύνταξη της μπάντας και τον καινούργιο της παρέας…
H αλήθεια είναι ότι η κατάσταση με τον παλιό μας μπασίστα και πάντα καλό μας φίλο, Ερρίκο “ballbreaker” Νέγρο είχε φτάσει σε ένα τέλμα, επομένως έπρεπε να γίνει κάτι δραστικό που θα αφυπνούσε την μπάντα και θα έδινε μια νέα ώθηση, εν ολίγοις ψάχναμε για μια ”μπασιστική αλογόμυγα” αν θες. Τη βρήκαμε στο πρόσωπο του επίσης παλιού μας φίλου Λευτέρη Κασμίρη (Headcleaner, x-Kvazar), για τον οποίο δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό (όντας προερχόμενος από grindcore αγκαλιές) πως θα ψηνόταν να παίζει τόσες λίγες αξίες!
Όσον αφορά την εκ νέου συνεργασία σας με την Venerate Industries, πώς προέκυψε; Το πιάσατε από ‘κει που το αφήσατε, σαν να μην πέρασε μια μέρα, που λέει και το άσμα;
Χωρίς υπερβολή ναι! Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήταν μια περίοδος που προκειμένου να μην πετάξουμε το δίσκο στα σκουπίδια από τη βαρεμάρα και την απραξία, σκεφτόμασταν με μερική δυσφορία πως επιτέλους έπρεπε να ξεκουνηθούμε και να επικοινωνήσουμε με εταιρείες. Χτυπάει λοιπόν μια μέρα το τηλέφωνο και είναι ο Μάρκος από τη Venerate, ο οποίος ήθελε να μας πει πως είχε σκοπό να ξαναβάλει μπρος την εταιρεία, γλυτώνοντας μας έτσι από όλο το βάσανο! Από εκεί και πέρα δεν χρειάστηκε και πολύ παραπάνω μέχρι να καταλήξουμε εδώ που είμαστε, μιας και το νερό είχε ήδη μπει στο αυλάκι.
Θεωρείτε πως η πρόσφατη πανδημία και τα lockdowns ευνόησαν ή χαντάκωσαν τις εγχώριες μπάντες;
Θεωρώ αν η ενασχόληση με την μπάντα δεν είχε και βιοποριστικές απολήξεις, τότε σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να ευνόησαν. Σε γενικές γραμμές πάντως κάποιος που παίζει για την πάρτη του δε νομίζω να αποθαρρύνθηκε τόσο από τις όλες αναποδιές έτσι ώστε να τα παρατήσει.
Τι μουσικές ακούτε τον τελευταίο καιρό; Καμιά καλή μπάντα ή άλμπουμ που να ‘χετε σκαλώσει;
Πολλά και διάφορα, είτε είναι παλιά και αγαπημένα είτε φρέσκες κυκλοφορίες. Πιο συγκεκριμένα πολύ μας άρεσαν τα καινούργια από Meshuggah, Wiegedood, Boss Keloid, Ghost, Blood Incantation, Kowloon Walled City, Immolation κ.α. Επίσης, τα επερχόμενα άλμπουμ από Krause και Mamock σπέρνουν!
Και η στάνταρ ερώτηση: Τι θα γίνει λέτε το Σάββατο στο Temple με τους φοβερούς & τρομερούς Krause, θα κατεβάσετε μπουλντόζες;
Θέλω να πιστεύω ότι όσο και αν φαντάζει οξύμωρο σε σχέση με το μουσικό στύλ το οποίο υπηρετούμε, πως υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη και όρεξη να περάσουμε καλά πάνω στη σκηνή. Τώρα αν αυτό μπορεί να γίνει κατεβάζοντας bulldoza ακόμη καλύτερα!
ΟΚ παίδες, σας ευχαριστώ και πάλι, τα λέμε από κοντά. Καλό λάιβ & keep rockin’…
Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον! Σας περιμένουμε όλους το Σάββατο στο Temple για wall of death!
