Δυστυχώς, η αποστροφή μου προς οτιδήποτε jazz είχε συνέπεια όταν πρωτάκουσα για την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ της κολεκτίβας Adolf Plays The Jazz, “Low Life | We Can’t Lose – We Have Already Lost”, μη γνωρίζοντας περί τίνος πρόκειται, να μην δώσω την απαιτούμενη προσοχή. Όπως όμως λένε μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο, έτσι δεν έπρεπε να αφήσω την προκατάληψή μου να μου στερήσει αυτή που τελικά αποδείχθηκε από ευπρόσδεκτη έκπληξη έως αποκάλυψη.
Το hint το πήρα όταν τα μάτια μου ξεχώρισαν τη λέξη Unwound μέσα από το κείμενο του δελτίου τύπου. Εντάξει, ξέρουμε ότι σκοπός ενός τέτοιου κειμένου είναι να τραβήξει την προσοχή, όμως δεν λες πως η αναφορά είναι σε ιδιαίτερα δημοφιλή στο ευρύ κοινό μπάντα, και θέλει ή πολύ θράσος ή εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου να την κάνεις. Οι Adolf Plays The Jazz όμως φαίνεται έχουν το γνώθι σαυτόν, καθώς η μουσική τους αντέχει αναφορές σε τέτοια εδραιωμένα μεγαθήρια όπως οι προαναφερθέντες Unwound, οι Swans ή οι Sonic Youth.
Ακόμη περισσότερο δε όταν η περίπτωσή τους δεν αφήνει υπόνοιες στυλιστικής αντιγραφής, καθώς έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν πολλά που μοιάζουν στα χαρτιά ετερόκλητα στοιχεία (shoegaze, noise rock, jazz) διαμορφώνοντας προσωπικό ήχο που μπορεί να φέρει περήφανα τον χαρακτηρισμό post rock, χωρίς να (εμ)μένει στη μανιέρα “ηρεμία-που-σταδιακά–οδηγεί-σε-κρεσέντο” που κατακλύζει επί δυόμισι δεκαετίες το ιδίωμα στιγματίζοντάς το πια στα μάτια μου ως ανέμπνευστο.
Προσωπικό ήχο που χαρακτηρίζεται στο πρωταγωνιστικό low end από τα τεράστια, θαρρείς τεκτονικά ντραμς του Πάνου και το groovy μπάσο του Νίκου Ζ που βροντάει λες κι έχει παιχτεί σε χορδές από ατσαλόσυρμα Φ5μμ να χτίζουν το μονολιθικό βάθρο πάνω στο όποιο στηρίζονται το freeform jazz σαξόφωνο του Άγγελου, τα ατμοσφαιρικά synths του Ηρακλή και πλήκτρα του Πέτρου, και οι κιθάρες των Βασίλη και Νίκου Λ που άλλοτε χτίζουν πολυεπίπεδα μελωδικά ηχοτοπία κι άλλοτε μαίνονται σαν ηλεκτρική καταιγίδα. Την ένταση που δημιουργεί με την αριστοτεχνική χρήση της επαναληπτικότητας η μουσική συμπληρώνουν ή καλύτερα ολοκληρώνουν τα φωνητικά της Νεφέλης, άλλοτε διακριτικά, κοντά στο spoken word, κι άλλοτε ηχώντας απεγνωσμένα να διοχετεύουν την απελπισία της κοινωνικής αποσάθρωσης την οποία καταδεικνύουν οι ιστορίες που αφηγούνται τα κομμάτια των Adolf Plays The Jazz.
Κερασάκι στην τούρτα το ό,τι μία (πολύ) limited edition βινυλίου συνοδεύεται από 40σέλιδο βιβλίο με έργα πλήθους εικαστικών και κείμενα διευρύνοντας το concept του “Low Life | We Can’t Lose – We Have Already Lost” ακόμη περισσότερο.
