Η ώρα είναι λίγο μετά τις 9 και έχω αρχίσει και κομματάκι ανησυχώ, δεν βλέπω τον κόσμο που περίμενα σε ένα από τα πιο εξεζητημένα live αυτού του μήνα. Παρόλα αυτά οι πιστοί χαιρετούν χειροκροτώντας τους Chickn που ανεβαίνουν στη σκηνή του Fuzz Live Music Club για το σημερινό event, γιατί περί event πρόκειται.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Με πέντε επί σκηνής και δυνατό ξεκίνημα από τις δυο κιθάρες, το μπάσο, τα πλήκτρα και φυσικά τα drums, οι Chickn ανταποδίδουν τη θέρμη. Χωρίς πολύ κόπο στέκει η κύρια φωνή ως εκπρόσωπος του λέγειν αυτής της φυλής ενώ με τα βοηθητικά φωνητικά από τον πληκτρά, που άνετα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως κύρια, μας συνεπαίρνουν και μας οδηγούν στο τρίτο πλέον και πιο ψυχεδελικό κομμάτι τους, όλα από το νέο τους δίσκο. Οι στρογγυλές μπαγκέτες εμφανίζονται, τα “ιου ουου” απλώνονται μέσα από τα κουμπάκια της κονσόλας και τελικά τα ξύλινα χτυπήματα από τα drums μας κάνουν να κολλάμε άσχημα με την πάρτη τους. Ο ρυθμός χαμογελάει σε flower–power πατήματα μέχρι να αγορέψει για το αμέσως επόμενο track την σπιρτάδα του μπάσου που βαράει ελαφρά. Για το τέλος επιφυλάσσουν έναν ροκ κυκλώνα και ένα full ηλεκτρισμό που σε διαπερνά ολόκληρο καθώς δε λέει να τελειώσει. Μπράβο στα παιδιά για άλλη μια φορά!
Ένα μικρό διάλλειμα για το απαραίτητο στήσιμο με κάνει να παρατηρήσω πως είχα βυθιστεί στη μουσική τους και δεν έχω αντιληφθεί για πότε σχεδόν τίγκαρε ο χώρος. Έτσι γεμάτη πλέον από το κοινό, ετοιμάζομαι κι εγώ να υποδεχθώ τους masters της πολλαπλής ψυχεδέλειας και του μοναδικού παραμορφωτικού ήχου. Εξαντλώντας τα όριά του πράγματι οι Acid Mother Temple είναι ο καθένας τους και από μία μορφή – φιγούρα. Ένα τυπάκι με πράσινη περούκα και γυναικείο φόρεμα στην κιθάρα και τα “άσχημα” βαριά φωνητικά, ο κύριος της κονσόλας και του άσπρου Paraiso UFO σα μάγος στον χειρισμό, μία σπασμένη κιθάρα από την άλλη να περπατιέται κανονικά, ένα λιγνό μπάσο να κρατάει τα μπόσικα και τα νεαρά τύμπανα που αποδείχθηκαν να αγγίζουν ιλιγγιώδη ταχύτητα αποτελούν ένα μυστήριο σχήμα – σύμπλεγμα γιατί είναι δύσκολοι πραγματικά να τους καταλάβεις και να εντρυφήσεις επ’ ακριβώς στα δεδομένα τους που είναι όντως πολύ εγκεφαλικά.
Η φυσαρμόνικα κάνει κρυφές εμφανίσεις, ένα show decadence οδηγεί σε punk εκρήξεις και ένα δείγμα από ένα light strip show ακολουθεί. Έπειτα ένα Black Sabbath–ικό απόφθεγμα, ένα σόλο από τη σπασμένη κιθάρα και ένα αυτοσχέδιο δοξάρι να τη ξύνει, slides, solos από το μπάσο να διαδέχονται επιδεκτικά τα drums και να παίζουν techno (αν υπάρχει techno αυτοί το έπαιξαν οργανικά) με καπάκι show και πάλι από το τυπάκι με μια φουξ βεντάλια. Ε, σε κάποια φάση το κλίμα αλλάζει σε μία funk-o-beat ατμόσφαιρα που σταδιακά ροκάρει και έχει και trip – αριστή συνέχεια. Με επιβράδυνση. Rock ‘n’ roll. Και εκεί κατάλαβα πόσο πολύ αυτοί οι τύποι τα σπάνε και ούτε που έχεις προλάβει να πάρεις τα χαμπάρια σου. Η κεραία με τη βοήθεια των δαχτύλων δίνει σήμα για μια παραφωνική μονοτονία και τελικά σε ένα έντονο χοροπηδητό. Κι αν δεν έχετε καταλάβει για τι πράγμα μιλάω, δεν παρεξηγώ. Ούτε και εγώ τα καταλάβαινα όλα μέχρι που έκλεισα τα μάτια μου… Και ναι με ταξίδεψαν. Με tribal–λιασαν τα drums, εφόσον όσο δεν κοιτούσα δεν τους χάζευα κιόλας. Ένα δεύτερο σόλο από τη σπασμένη κιθάρα με τη συνοδεία από τα κουμπάκια και ένα τσιμπητό –πάντα ψυχεδελικό- blues λίγο πριν τη φασαρία. Ανακατεύτηκα.
Και μανούριασα. Με ξύπνησαν. Ήθελα να πάω να σταθώ σε απόσταση από όλους. Και πήγα. Και διαπίστωσα πως οι Ιάπωνες δεν παίζουν αλλά είναι jazz(εμένοι) .Η μελωδία επανήλθε σαν όαση στην ακοή. Εκεί συνειδητοποίησα πως και η μουσική μπορεί να σε τρελάνει. Για το τέλος μόνο noise. Και ανελέητα χτυπήματα από όλους. Πολύ καλοί παίχτες. Και αρκετά τελικά σοβαροί και πειραματικοί. Με όλες τις αυξομειώσεις και τις εντάσεις της μουσικής μα και της ίδιας της ζωής.
