Οι Accept είναι το αρχέτυπο του Γερμανικού heavy metal για πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Μπορεί μέσα σε αυτές να είχαν μια μεγάλη χρονικά αποχή, αλλά ο θρόνος τους ανήκει δικαιωματικά. Οδηγούμενοι από τον βιρτουόζο και μεγάλο «γραφιά» πορωτικών μελωδιών, Wolf Hoffmann και τον Διόσκουρο του, μπασίστα Peter Baltes, οι Accept συνεχίζουν να παραδίδουν μεταλλικές καταιγίδες σε κάθε τους κυκλοφορία, διανύοντας μια δεύτερη χρυσή εποχή, με τον Mark Tornillo πίσω από το μικρόφωνο.
Με αφορμή την εμφάνιση των βασιλιάδων του Τευτονικού αγνού ατσαλιού στο Rockwave την Πέμπτη, 19 Ιουλίου, μαζί με τους αδιαμφισβήτητους metal gods, Judas Priest και τους θρυλικούς και άκρως εθιστικούς Saxon, o γράφων αποφάσισε να κατατάξει τους δίσκους των Accept από το 1 ως το 15 που είναι και συνολικά ο αριθμός τους, χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί θέσφατο, παρά μόνο προσωπική ματιά του συντάκτη.
1. Restless And Wild – 1982
Ο δίσκος που προσωπικά με έκανε να δαγκώσω τη λαμαρίνα με τους Accept. Ένα album που ξεκινά με το Fast As A Shark και τελειώνει με το Princess Of The Dawn, ενώ έχει κάνει ενδιάμεσες στάσεις σε έπη όπως το ομώνυμο κομμάτι, το Shake Your Heads, το Neon Nights και το Flashrockin’ Man. Απλά το παίρνεις, το βάζεις στο πικ-απ, στο cd ή έστω στο mp3 player και αφήνεσαι να σε παρασύρει η ηχητική καταιγίδα που ακούει στο όνομα Accept!
2. Breaker – 1981
Ο προκάτοχος του Restless, ένα χρόνο πριν είναι λογικό να βρίσκεται και αυτό στη κορυφή της συγκεκριμένης λίστας. Εδώ οι Accept μπαίνουν σε εντελώς αλλιώτικο mood σε σχέση με τις δύο πρώτες τους κυκλοφορίες και η κατάκτηση του heavy metal τευτονικού βασιλείου ξεκινά με αυτό εδώ ακριβώς το album.
3. Μetal Heart – 1985
Αυτός ο δίσκος δεν χρειάζεται εισαγωγές, ούτε πολλά λόγια. Ο τίτλος του τα λέει όλα και κάθε φίλος του σκληρού ήχου το γνωρίζει πολύ καλά. Οι Accept έχουν εδραιώσει την χαρακτηριστική τους ηχητική ταυτότητα ήδη και εδώ απλά σε αρπάζουν από το σβέρκο κάνοντας σε να θες και άλλο!
4. Balls To The Wall – 1984
Συνήθως αυτό το άλμπουμ, βρίσκεται στη κορυφή, κορυφή μιας λίστας σαν και αυτή, όμως αυτή δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. Σίγουρα είναι δίσκαρος με τα όλα του και μάλιστα είναι και ο πιο «γνωστός» δίσκος της μπάντας σε outsiders. Mε ύμνους σαν το ομώνυμο και τα καρά συναυλιακά έπη Losers And Winners και London Leatherboys, είναι ένας δίσκος ορόσημο ανάμεσα στα 15 άλμπουμ του συγκροτήματος, αλλά υποκειμενικά εντελώς βρίσκεται 3 θέσεις από τη κορυφή.
5. Blood Of The Nations – 2010
Μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες να «συνεχίσει» το πράγμα με τον Udo στο κάδρο, οι Hoffmann και Baltes, είχαν ένα δίλλημα. Ή να πάψουν εντελώς να σκέφτονται την ύπαρξη των Accept ή να προχωρήσουν και να επιστρέψουν με άλλον τραγουδιστή. Αυτό το δίλλημα κράτησε βέβαια 14 δισκογραφικά χρόνια, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Γιατί; Μα γιατί εντελώς από το πουθενά βρήκαν τον Mark Tornillo και εμφανίστηκαν ξανά με όλες τις μηχανές στο φουλ ισοπεδώνοντας τα πάντα στο διάβα τους με αυτόν ακριβώς τον δίσκο. Αν κάποιος ήθελε να περιγράψει το τέλειο comeback εντελώς out of the blue, τότε το Blood Of The Nations είναι η τέλεια περιγραφή και φυσικά ένας άψογος δίσκος που ξεχωρίζει.
6. Stalingrad – 2012
Δύο χρόνια μετά από την επιστροφή και την αναγέννηση από τις στάχτες, οι Accept παραδίδουν τον διάδοχο του Blood Of The Nations, το Stalingrad, κάνοντας για άλλη μια φορά σβέρκους να σπάνε από το headbanging, δείχνοντας σε όλους πως ο κλασικός ήχος ζει και βασιλεύει και πως οι μπάντες που αποτέλεσαν ακρογωνιαίο λίθο του, θα το κάνουν αιωνίως καλύτερα από κάθε νέο-ρετρό μπάντα με τα μισά τους χρόνια.
7. Russian Roulette – 1986
H τελευταία κυκλοφορία των Accept πριν την πρώτη αποχώρηση του Udo. Στα ίδια χνάρια με τους προκατόχους του, με καθηλωτικά ρεφρέν και όλα τα γνωρίσματα που σε κάνουν να αγαπήσεις τη μπάντα, αλλά in retrospect ένας δίσκος που στριμωγμένος από τους προκατόχους του, δεν μπορεί να θεωρηθεί ανώτερος τους.
8. Objection Overruled – 1993
Επιστροφή του Udo πίσω από το μικρόφωνο, αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Accept είναι με μια κιθάρα, αυτή του Wolf Hoffmann. Xωρίς αυτό να φαίνεται πολύ στο studio, ήταν εμφανές ότι κάτι έλειπε από τον trademark ήχο τους επί σκηνής. Όμως, το θέμα είναι ο δίσκος και εδώ έχουμε έναν από τους καλύτερους 90’s κλασικούς heavy metal δίσκους και μια καλή μίξη παλιών και μοντέρνων στοιχείων της εποχής. Sick Dirty and Mean Δυνατός δίσκος σίγουρα και προτείνεται σε όποιον δεν τον έχει ακούσει (αν υπάρχει κανείς δηλαδή :P)
9. The Rise of Chaos – 2017
Tο τελευταίο και τέταρτο ως τώρα πόνημα των Γερμανών στην εποχή Mark Tornillo, ονομάζεται Rise Of Chaos και πρόκειται για έναν 100% headbanging δίσκο μιας μπάντας που είναι πλήρως αφοσιωμένη στην «νέα» και up to date φρέσκια ταυτότητα που λανσάρισε μετά την επαναδραστηριοποίηση της πίσω στο 2009-2010, δίχως να ξεχνά την overall παράδοση του ονόματος της και τι ακριβώς αντιπροσωπεύει, ενώ παράλληλα συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα του πως παίζεται το ρημάδι το κλασσικό heavy metal.
10. Blind Rage – 2014
O τρίτος δίσκος μετά την επαναδραστηριοποίηση των Accept, είναι μια μίξη του Blood Of The Nations και του Stalingrad, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα τους. Διαθέτει αρκετή δύναμη και τραγούδια όπως το Dying Breed που είναι άκρως πορωτικά και συναυλιακά, αλλά στα δικά μου αυτιά κατατάσσεται ως τελευταίο στην τετράδα δίσκων από το 2010 και μετά.
11. Death Row – 1994
Mε αρκετό bad-ass attitude που περνάει στον ακροατή, αυτός ο δίσκος ήταν η ακόμα πιο «μοντέρνα» συνέχεια του Objection Overruled. Ανάμεσα σε αυτό και τον διάδοχο του το Predator, είναι αυτό που ακούω πιο ευχάριστα, χωρίς ωστόσο να είναι ένας δίσκος που επιστρέφω συχνά.
12. Eat The Heat – 1989
Mε αρκετή καθυστέρηση οι Accept προσπάθησαν να περάσουν σε arena act καταστάσεις στις ΗΠΑ και πίστεψαν πως διαβατήριο θα ήταν αυτός ο δίσκος. Ο Udo εδώ έχει αποχωρήσει και ο David Reece βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο. Ο Αμερικάνος κάνει καλή δουλειά, οι Γερμανοί προσπάθησαν να «σπάσουν» τον κώδικα για τις ΗΠΑ, αλλά δεν τους πήγε καθόλου. Προσωπικά βρίσκω τον δίσκο ευχάριστο και μια καλή σχετικά προσπάθεια in retrospect, αντιλαμβανόμενος τον τότε στόχο τους. Μέχρι εκεί όμως…
13. Ι’m A Rebel – 1980
Oι Accept μπαίνουν στη δεκαετία του 80’ με αυτό τον δίσκο, βελτιωμένοι σε σχέση με το ντεμπούτο τους και με ιδέες που αποτέλεσαν το blue print για αυτά που ακολούθησαν από το 1981 και έπειτα. Overall όμως δεν πρόκειται για κάτι πολύ ιδιαίτερο και εξού και η χαμηλή του θέση στην υποκειμενική αυτή λίστα.
14. Accept – 1979
Το δισκογραφικό ντεμπούτο των Accept, με τίποτα δεν θα έκανε κάποιον να σκεφτεί όταν το άκουγε τότε, ότι αυτή η μπάντα θα αποτελούσε ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του κλασικού heavy metal, διότι δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το μέταλ τοπίο όπως αυτό είχε διαμορφωθεί ως τότε με κυκλοφορίες όπως για παράδειγμα το Stained Class των Judas Priest. Aν κάποιος λοιπόν εξαιρέσει το Street Fighter και το Seawinds, δύσκολα αυτός ο δίσκος θα μείνει από την αρχή μέχρι το τέλος στο cd player.
15. Predator – 1996
To Predator ήταν ο δίσκος που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα δισκογραφικά για τους Accept ως το 2010. Εδώ η μπάντα κατά την άποψη μου δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να πετύχει και η ισορροπία που είχε το Death Row για παράδειγμα δεν υφίσταται. Ο δίσκος ακούγεται απλά σαν υποχρέωση που πρέπει να βγει πριν την ώρα της, ώστε να χωρίσουν οι δρόμοι των Hoffmann-Baltes με τον Udo και αυτό τα λέει όλα.
Mε αυτά και με αυτά, η δισκογραφία των Accept κατατάχθηκε εντελώς προσωπικά και υποκειμενικά, ο Ιούλιος έχει μπει για τα καλά και πλέον μετράμε αντίστροφα για την ώρα που οι Γερμανοί θα πατήσουν την σκηνή της Μαλακάσας, αποδεικνύοντας πως ήταν, είναι και θα είναι μια μπάντα ορόσημο για τον κλασικό ήχο. Ραντεβού στο κάγκελο…και τις γροθιές έτοιμες να υψωθούν ψηλά, μόλις οι βασιλιάδες του τευτονικού ατσαλιού εμφανιστούν επί σκηνής…
