Το φετινό album της μπάντας του Geoff Tate θα είναι το τελευταίο της τριλογίας που άνοιξε το 2015 με το “The Key” και συνεχίστηκε το 2016 με το “Ressurection”. Επίσης, θα είναι και το τελευταίο album του σχήματος, σύμφωνα με δηλώσεις του frontman. Και ευτυχώς…
Πραγματικά απορώ αν υπάρχει κάποιος που ασχολείται ακόμα, το 2017, με έναν καλλιτέχνη που έχει να τραγουδήσει σε καλό δίσκο από το 1994. Ο τύπος αποτελεί την απόλυτη προσωποποίηση της καλλιτεχνικής παρακμής. Αφού αφόδευσε πάνω στην καριέρα που είχε χτίσει με τα αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν οι Queensrÿche, άλλαξε τον ήχο της μπάντας και παίζοντας μέχρι και σε καμπαρέ και καζίνο, έφτασε στο σημείο να συμπεριφέρεται σαν τρελός μέχρι την τελική του αποχώρηση.
Από άποψη φωνητικής απόδοσης δε, ο άλλοτε top-3 τραγουδιστής του metal, ακούγεται πλέον σαν γιαγιά με λαρυγγίτιδα που κλαίει. Μιλάμε για πολλά χάλια. Δεν μπορεί να πάρει ούτε ανάσα. Μην ακούσετε τις ερμηνείες του στα “The Fear”, “Under Control” και “All for What”, γιατί θα κλάψετε. Ούτε θέλω να φανταστώ πως θα ακούγεται live αν δεν μπορεί να τα πει στο studio.
Όσον αφορά στις συνθέσεις, φανταστείτε ότι έχετε αγοράσει αρμονιάκι Casio στο 10-χρονο ξαδερφάκι σας και το βάζετε να τζαμάρει σε δικό του υλικό με έναν αξιολογότατο κιθαρίστα και έναν θρυλικό drummer. Ταυτόχρονα, τους ηχογραφείτε με κασετοφωνάκι, ενώ τους στηρίζετε με στίχους γύρω από ένα θολό concept σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, τους Illuminati, την τεχνολογία και το Λιακόπουλο. Το αποτέλεσμα που θα είχατε σε αυτό το φανταστικό σενάριο θα ήταν καλύτερο από αυτό που (δεν) θα ακούσετε στο δίσκο.
Φυλάξτε το χώρο στον σκληρό σας δίσκο για καμιά σειρά και μην κατεβάσετε καν αυτήν την μπούρδα. Στο χρόνο που θα κερδίσετε μπορείτε να ασχοληθείτε με το πλέξιμο, να φτιάξετε καμιά συνταγή ή να ποτίσετε τα φυτά σας.