Τρίτη συνεχόμενη μέρα στο X-Mass Explode Fest 2017 κι εγώ κατά κάποιο τρόπο ρίζωσα στο An Club. Αυτήν την ημέρα την περίμενα εβδομάδες να έρθει, καθώς το line-up της υποσχόταν ένα άκρως συγκινητικό show γεμάτo παράκρουση. Deaf Radio, The Big Nose Attack, The Cave Children και Supersoul τιμούν τη σκηνή με το δικό τους τρόπο και, προσωπικά για εμένα, τα κατάφεραν περισσότερο από άψογα. Άλλωστε, το περίμενα!
Ανταπόκριση: Χριστίνα Σούκη / Φωτογραφίες: Αγγελίνα Θαλασσινού (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Ο πρόλογος γράφεται από τους SuperSoul και γράφεται με πένα και μελάνι, επίσημα, υψηλόβαθμα και με παράσημο επιτυχίας. Μας έβαλαν κατευθείαν στο ψητό χωρίς δυνατότητα ανάσας για κάτι άλλο. Οι SuperSoul έβγαλαν ένα δίσκο που είναι μακράν ένας από τους καλύτερους του 2017 και βλέποντας τους live, καταλαβαίνεις πως είναι πλέον μέσα στους καλύτερους ανερχόμενους καλλιτέχνες. Κάθε τους κομμάτι κι ένα έπος που σε κάνει να μη θες να σταματήσουν να παίζουν. Είναι οι ίδιοι τρελαμένοι πάνω στη σκηνή, τα τύμπανα εξαιρετικά, τα break downs μέσα στην ποιότητα, οι κιθάρες τους απίστευτες, ο τρόπος που παίζουν τόσο μονιασμένος και δεμένος. Εγώ δεν τους χόρτασα κι ίσως να τους άφηνα να παίζουν ασταμάτητα όλο το βράδυ. Περίμενα την εμφάνισή τους ακριβώς για να νιώσω αυτό που ένιωσα. Με εννιά κομμάτια στη set-list και με τα “Gold”, “The Manipulator” και “Blackhorse” να είναι τα προσωπικά μου αγαπημένα, η τριάδα έσπασε τη σκηνή, μας τράβηξε από το χέρι και μας έσπρωξε μέσα στο live δίνοντας όρκους για μεγαλειώδη αμαλγάματα στο μέλλον. Οι SuperSoul είναι ήδη τόσο ψηλά που νιώθω πως η κριτική μου σε ό,τι είδα ή άκουσα, σε ό,τι δω ή ακούσω από δω και πέρα, είναι το λιγότερο ταπεινή. Όσο κι αν γίνομαι υπερβολική, το μέλλον φαίνεται να είναι γεμάτο από δαύτους!
Δεύτεροι στη σειρά είναι οι The Cave Children που πρότειναν μία εναλλακτική λύση για τη βραδιά, καθώς εντάσσονται στο ψυχεδελικό pop είδος και έτσι παρέκκλιναν, είναι η αλήθεια, από το υπόλοιπο line-up. Μας παρουσίασαν νέο υλικό (νεογέννητο, θα λέγαμε!), υποτάχθηκαν στην dreamy-pop, έδειξαν χαρακτήρα και μετριοπάθεια, ενώ μας φλόμωσαν στις αλλαγές ρυθμών και στα ξαφνιάσματα. Αν σημειώσω το καλύτερό τους στοιχείο, τότε αυτό είναι οι εναλλαγές των beats, που γίνεται ομαλότατα, άρτια και γαμάτα και που απορείς κι εσύ ο ίδιος πώς στο καλό βγαίνει τόσο αβίαστα. Είναι νωχελικοί, επιμελείς και τελειομανείς. Ο μπασίστας τους το ζει και φαίνεται στις εκφράσεις του, η φωνή ωραία και χαρακτηριστική, to the point, τα τύμπανα προσαρμοσμένα στο είδος τους και ο πληκτράς τους έχει πολύ καλή αντίληψη για το σύνολο αυτού που παίζουν. Το μόνο που θα σημειώσω ως αρνητικό, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα των The Cave Children, είναι ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται ανάμεσα σε ένα line-up που θα ήταν ακριβώς της φάσης τους και θα τους ταίριαζε σωστότερα. Κατά τα άλλα, εκείνοι ετοιμάζουν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά κι εμείς περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες. Μπράβο!
Μετά το πέρας της παραπάνω εμφάνισης, αναφώνησα: “Έρχονται”! Ναι, μιλάω για τους δύο αυτούς έρωτες που κάνουν το rock ‘n’ roll και το blues να φαίνονται δική τους εφεύρεση. Οι άνθρωποι αυτοί με τα μυαλά τα αδάμαστα, προσωπικοί μου αγαπημένοι και ό,τι άλλο είναι, τέλος πάντως, οι The Big Nose Attack, είναι προσωπικότητες. Έχοντας στο πλευρό τους τον Στάμο από τους The Noise Figures, από το Intro μέχρι το “Yeah! That Girl” οι κιθάρες καιγόντουσαν, τα τύμπανα λυσσομανούσαν, εμείς χορεύαμε, αυτοί το χαίρονταν και όλοι μαζί παρτάραμε στο μονοπάτι που έχουν χαράξει με τέτοια ιδιοτυπία τόσα χρόνια. Τους ξέρουμε και μας ξέρουν καλά και οι The Big Nose Attack γνωρίζουν ακριβώς τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Άλλωστε, ο λόγος που ξεχωρίζουν πολύ και δυνατά είναι επειδή η ταυτότητα τους έγινε τόσο θεσμός για εμάς που πλέον δεν μπορούμε και ούτε θέλουμε να αποκολληθούμε από εκείνους. Εκείνοι θα μας ταΐζουν με όλο αυτό το μοναδικό rock ‘n’ roll που φαντασιώνονται κι εμείς θα το μασάμε και θα ζητάμε κι άλλο. Η σχέση μας με τους The Big Nose Attack φαίνεται να μην τελειώνει κι εκείνοι φαίνεται να έχουν μονίμως να μας δώσουν κι άλλα. Εγώ άκουσα όλα μου τα αγαπημένα, “Down With Me”, “Adam And Eve”, “Dirty Emma” και ξέρω ακριβώς το λόγο που ολοένα ανεβαίνουν. Εσείς;
Το τέλος θα το υπογράψουν εκείνοι που έχω πει ότι ήρθαν για να μείνουν. Εκείνοι που από τη μια μέρα στην άλλη έκαναν εκκωφαντικό πάταγο και έσκασαν σαν βόμβα στην underground σκηνή. Και για άλλη μία φορά, αποδεικνύουν γιατί. Ο λόγος για τους Deaf Radio που από το πρώτο δευτερόλεπτο μας έβαλαν να χτυπηθούμε. Ψεγάδι ψάχνω να τους προσάψω και δε βρίσκω. Και νιώθω εις διπλούν περήφανη, γιατί είμαι από αυτούς που τυχαία τους είχα ανακαλύψει πολύ καιρό πριν κάνουν το μεγάλο μπαμ. Η τετράδα αυτή έγραψε ένα δίσκο που κάθε ένα από τα κομμάτια τους τα αναγνωρίζουμε και τα σιγοτραγουδάμε, που ξέρουμε τις αλλαγές τους, τους στίχους τους, την πορεία εξέλιξης του ρυθμού τους. Το Σάββατο το βράδυ ήταν πάλι εντυπωσιακοί, μυσταγωγικοί, αισθησιακοί και καλλιτέχνες. Αυτό είναι που βγάζουν τόσο έντονα οι Deaf Radio στο ευρύ κοινό. Ότι είναι καλλιτέχνες. Θεωρώ πως είναι από αυτούς που κρατούν μία απόσταση από το κοινό και χάνεις την οικειότητα από την μπάντα. Αλλά είναι τόσο καλλιτεχνικής φύσεως η μουσική τους που αυτομάτως βρίσκεις εκείνο το μικρό παραθυράκι, τρυπώνεις μέσα του και φτάνεις στο επίκεντρο του μυαλού τους. Τραγούδησαν όλα όσα θέλαμε να ακούσουμε, αμοιβαία δώσαμε τα ρέστα μας στο “Anytime” και το “Backseats”, το “Vultures And Killers” μου τρώει το μυαλό πάντα και μπορώ να κάθομαι να το ακούω στο repeat μία αιωνιότητα, στο τέλος φώναζαν όλοι πως θέλουν κι άλλο. Γενικά, δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Άλλωστε, έχουν γράψει πολλοί γι’ αυτό που κάνουν οι Deaf Radio και έτσι κι αλλιώς, τα ‘χω πει κι εγώ, τα παιδιά ήρθαν για να μείνουν κι εμείς θέλουμε να μείνουν!