Η punk πάντα γινόταν επίκαιρη όταν οι το απαιτούσαν οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες. Υποθέτω πως ήταν αποτέλεσμα της διάδοσης των social media, που με την ανωνυμία που προσέφεραν έγιναν πρόσφορο έδαφος για διάδοση τοξικής αρρενωπότητας και μισογυνισμού (π.χ. με κορύφωση σε μαζικότητα το gamergate, στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας) που συνετέλεσε, γιατί οι γενεσιουργές αδικίες (βλ. πατριαρχία) δεν έπαψαν δυστυχώς ποτέ να υφίστανται, στην επάνοδο του φεμινιστικού κινήματος στο προσκήνιο, και έτσι δεν θα μπορούσε αυτό να μην αποτυπωθεί και στην punk σκηνή, που διαχρονικά είχε τέτοια παράδοση (βλ. Riot grrrl). Έτσι είδαμε την προηγούμενη δεκαετία να αναδεικνύονται διάφορα σχήματα με φεμινιστική, μεταξύ άλλων, ρητορική στην εμπροσθοφυλακή της punk. Τρία όμως είναι συγκεκριμένα που ξεχώρισαν πραγματικά. Οι Priests, οι Savages και οι White Lung.
Δυστυχώς όπως δείχνουν τα πράγματα και στις τρεις περιπτώσεις οι φλόγες των συγκροτημάτων αυτών έλαμψαν δυνατά αλλά όχι για πολύ. Στις δύο πρώτες συγκεκριμένα, οι frontwomen τους Jenny Beth και Katie Alice Greer αντίστοιχα ακολούθησαν σόλο καριέρα μετά το πέρας της δεκαετίας, και προς το παρόν δεν διαφαίνεται συνέχεια των γκρουπ.
Από την άλλη, οι White Lung είχαν να δείξουν σημάδια ζωής από το ’16. Έτσι, όταν άρχισαν να σκάνε μύτη τα πρώτα singles από το πέμπτο άλμπουμ τους, νομίζαμε ότι όλα βαίνουν καλώς, ειδικά κρίνοντας από το πόσο φωτιά ήταν τα εν λόγω κομμάτια. Φευ, με την κυκλοφορία του “Premonition” ανακοινώθηκε πως επρόκειτο για την τελευταία κυκλοφορία της μπάντας.
Κι όμως, ούτε η διάλυση, ούτε η χρονική απόσταση από την προηγούμενη δουλειά τους φαίνεται να επηρέασαν αρνητικά τη δημιουργία του “Premonition”. Αν υπάρχουν ακόμα νοσταλγοί του πρώιμου ήχου τους, Έτσι κι αλλιώς η όποια αλλαγή είχε ήδη συντελεστεί με το “Paradise”, κι όχι ότι και τότε ήταν συνταρακτική. Μπορεί η Mish Barber-Way να ξεκίνησε από το “Paradise” να τραγουδάει αντί να φτύνει οργισμένη τους στίχους, και ίσως να ξενίζει που πια τραγουδά για θέματα όπως η ευτυχία που βρήκε στον έγγαμο βίο ή για την μητρότητα, αλλά στο κάτω κάτω ποιοι είμαστε εμείς να ορίζουμε περί τίνος να τραγουδά μια γυναίκα (ή οποιοιδήποτε), και τα υπόλοιπα γνωρίσματα που έκαναν τους White Lung να μας κερδίσουν παραμένουν παρόντα. Οι δαιμονισμένες, metalίζουσες κιθάρες-ξυράφια του Kenneth William, που άνετα θα έβρισκε θέση σε οποιαδήποτε thrash metal μπάντα τυχερή να τον έχει, και το ανελέητο hardcore drumming της Anne-Marie Vassiliou. Τώρα άμα κάποιους μπορεί να τους χαλάει ότι αυτά συνοδεύονται από κολλητικά μελωδικά hooks, τί να πω; Πρόβλημά τους.
Είναι κρίμα, όχι μόνο που είναι το αντίο για τους White Lung, που δείχνουν και πάλι σε δαιμονιώδη φόρμα, αλλά και που κυκλοφορώντας τόσο κοντά στο τέλος της χρονιάς χάθηκε η ευκαιρία να πάρει το “Premonition” τη θέση που του αξίζει στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.