Όταν άνοιξα το link για να κάνω το review στον νέο δίσκο των Amken, με έπιασε ένα άγχος. Καλομαθημένος εδώ και καιρό στο να ακούω εύπεπτα κομμάτια διάρκειας 2-3 (max) λεπτών, είδα έναν δίσκο με μέσο όρο διάρκειας 4:30 λεπτά το κομμάτι και μου φάνηκε βουνό. Τελικά μόνο βουνό δεν ήταν.
Από τις πρώτες νότες του “The Underdogs” το “Passive Aggression” σε πιάνει από τον γιακά και δεν σε αφήνει μέχρι το κλείσιμο, όπου πριν καταλάβεις τι συνέβη πρέπει να ξαναπατήσεις play για να εντρυφήσεις. Kιθάρες ξυράφια, φωνητικά που ακούγονται σαν ορδές ολόκληρες, drums οδοστρωτήρας σε έναν δίσκο τεχνικού thrash metal που μια λέξη που τον χαρακτηρίζει απόλυτα είναι «πλήρης». Δεν νιώθεις ούτε ότι λείπει κάτι, ούτε ότι περισσεύει, σε οποιαδήποτε στιγμή της ακρόασης.
Πανάξιο single το “Dead Man’s Land”, κομμάτι ρυθμικό, φτιαγμένο για να παίζεται live μπροστά σε μεγάλα κοινά, ενώ το ομώνυμο κομμάτι θα ικανοποιήσει όλους τους οπαδούς του Γερμανικού «κλάδου» του ιδιώματος. Οι διάσπαρτες στιγμές μελωδίας δίνουν κάτι extra χωρίς να αφαιρούν από την επιθετικότητα των κομματιών, και οι στίχοι παρότι πιστοί στα κοινωνικοπολιτικά standards του thrash ξεφεύγουν από τα στερεότυπα και αξίζει να προσεχτούν.
Κάτι ακόμα. Είναι πολύ δύσκολο για έναν δίσκο που είναι μόνιμα με το πόδι στο γκάζι να ακούγεται τόσο ομαλά, από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να κουράζει το αφτί στιγμή. Σίγουρα παίζουν ρόλο και τα κομμάτια, αλλά η παραγωγή στο “Passive Aggression” είναι αψεγάδιαστη. Σύγχρονη χωρίς να είναι πλαστική, «γεμάτη», και το σημαντικότερο – αναδεικνύει τις συνθέσεις.
Οι Amken του “Passive Aggression” δεν είναι οι Amken των προηγούμενων κυκλοφοριών. Δεν πάνε τυφλά να πάρουν κεφάλια και ότι γίνει έγινε, όσα βάλουμε και όσα φάμε. Εδώ πλέον είναι όλα υπολογισμένα. Eξακολουθούν να παίρνουν κεφάλια, αλλά κάθε χτύπημα είναι headshot, κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη.