Οι Slipknot είτε αρέσουν σε κάποιον είτε όχι, είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορεί να μην παραδεχτεί όλα όσα έχουν καταφέρει. Το συγκρότημα είναι στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας για πάνω από 20 χρόνια και οι συνθήκες κάθε επόμενου βήματος δεν ήταν ρόδινες. Οι Slipknot έχουν βιώσει κάθε τραγωδία και άσχημη συνθήκη που μπορεί να βιώσει ένα συγκρότημα αυτού του βεληνεκούς. Υπερβολή σε ναρκωτικά και αλκοόλ, βία μεταξύ τους, θάνατοι, αποχωρήσεις, απειλές, εγωισμοί τους οδήγησαν κοντά στη διάλυση πολλές φορές, αλλά είναι ακόμα εδώ πείθοντας και τον πιο δύσπιστο ότι μπορούν να είναι σαρωτικοί στα Live τους και κυκλοφορώντας τον έβδομο ολοκληρωμένο δίσκο τους: The End, So Far.
Tην παραγωγή του The End, So Far ανέλαβε ο Joe Barresi (Tool, Queens Of The Stone Age) και αποτελεί την τελευταία συνεργασία του συγκροτήματος με τη δισκογραφική Roadrunner. Το album κινείται σε γνώριμα μονοπάτια για το συγκρότημα και δεν θα εκπλήξει τον ακροατή σε κανένα του σημείο. Σε μία πρόσφατη συνέντευξή του ο κιθαρίστα του συγκροτήματος Jim Root, είχε δηλώσει πως αισθάνεται ότι βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν το The End, So Far και δεν εκμεταλλευτήκαν όσο θα έπρεπε τις ικανότητες του Barresi.
Αυτό ακριβώς σου βγάζει ο δίσκος όσο τον ακούς. Οι συνθέσεις έχουν αρκετά εμπνευσμένα σημεία τα οποία όμως δεν καταλήγουν σε ένα συνολικό όμορφο αποτέλεσμα. Σε όλα τα κομμάτια υπάρχει μια κεντρική μελωδία, riff, ιδέα που έχει ενδιαφέρον αλλά η εξέλιξη των κομματιών, είναι σαν να συρράπτει το συγκρότημα παλιές ιδέες ή γνώριμα «Slipknot» σημεία για να καταφέρει να τελειώσει το κομμάτι.
Σε καμία περίπτωση δεν περιμένω οι Slipknot να ξαναβγάλουν ένα Iowa και ούτε πρέπει να είναι αυτός ο σκοπός, γιατί και δεν γίνεται και δεν πρέπει ένα συγκρότημα να προσπαθεί να επαναλάβει τον εαυτό του. Ίσως, οι Slipknot να ήθελαν να βγάλουν ένα album γρήγορα για να τελειώσουν τη συνεργασία τους με τη Roadrunner. Σε κάθε περίπτωση, το The End, So far δεν απευθύνεται ούτε στους Die Hard οπαδούς του σχήματος αλλά και ούτε πειραματίζεται ώστε να κερδίσει καινούργιους.