Πέντε χρόνια (και όχι 10 όπως λανθασμένα ακουγόταν στο διαφημιστικό σποτ της συναυλίας στο ραδιόφωνο) και μια πανδημία αργότερα, οι Evanescence επέστρεψαν στην Αθήνα κι ως κορίτσι που έζησε για τα καλά τα 00s, δε γινόταν να απουσιάζω από το Θέατρο Πέτρας, μέρος το οποίο ταίριαξε άψογα στην Amy Lee και την ανανεωμένη παρέα της.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Όπως κάθε συναυλία που σέβεται τον εαυτό της, έτσι κι αυτή, είχε και ένα opening act. Οι εκ Βρετανίας ορμώμενοι Yonaka λοιπόν, παίζουν pop rock με πολλή ενέργεια και δυνατές κιθάρες. Ουσιαστικά άγνωστοι στο ελληνικό κοινό, αλλά ιδιαιτέρως ενεργοί στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας τους, δεν άργησαν να τραβήξουν τα βλέμματα του κοινού που προσπαθούσε να βρει τη θέση του στις κερκίδες. Με μπροστάρισα την neon κιτρινομάλλα τραγουδίστριά τους, Theresa Jarvis, το κουαρτέτο προσπάθησε να κερδίσει τις εντυπώσεις με τη σκηνική του παρουσία και τη μοντέρνα τους μουσική άποψη, εγχείρημα δύσκολο όταν ο κόσμος απέναντί σου μετράει ανάποδα για την εμφάνιση του κυρίως πιάτου.
Κι αυτό δεν είναι άλλο από τους Evanescence. Με τον Tim McCord κιθαρίστα πλέον και την Emma Anzai των Sick Puppies στο μπάσο, οι gothic rockers από το Arkansas εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 21:15 ακριβώς, ξεκινώντας κι επίσημα το set τους με το “Broken Pieces Shine“. Τι να πει κανείς για την πρωταγωνίστρια της βραδιάς και κινητήρια δύναμη του σχήματος -την αψεγάδιαστη ερμηνευτικά- Amy Lee; Η φωνή της, συνώνυμο της εφηβείας μας, μας άφησε με το στόμα ανοιχτό για ακόμη μια φορά.
Όπως ήταν λογικό, το setlist τους περιείχε κυρίως κομμάτια από την τελευταία τους κυκλοφορία, “The Bitter Truth“, στο οποίο δε θα πω ψέματα, δεν μπορώ να πω ότι έχω δώσει την κατάλληλη προσοχή αλλά ακούγοντας το ζωντανά, πρέπει να επανορθώσω! Φυσικά η αποθέωση ήρθε στο άκουσμα των “Going Under“, “Lithium“, “Call Me When You’re Sober” και “Bring Me To Life“, ενώ στα highlights της βραδιάς θα προσθέσω επίσης και τα “Weight Of The World” (από το album “The Open Door” το οποίο είχα “λιώσει” όταν κυκλοφόρησε) και “My Immortal“, σκορπίζοντας ρίγος συγκίνησης στο κοινό που πλέον αντί για αναπτήρες, άναψε τα flash των κινητών του για να συνοδεύσει τη Lee και το πιάνο της.
Συνοψίζοντας: Πέρασα καλά; Ναι! Και το κοινό φάνηκε να απολαμβάνει κάθε στιγμή του set και αν κρίνω από τα χαμόγελά τους στο τέλος της συναυλίας, σίγουρα το ευχαριστήθηκε. Οι Evanescence είναι μια τίμια μπάντα, που έδωσε πέρα από τον καλύτερο της εαυτό, κι ένα κομμάτι της ψυχής της. Εις το επανιδείν λοιπόν!